ลูกเขยมังกร นิยาย บท 76

บทที่ 76 เอาเงินไม่เอาชีวิต

"โกหก！มึงไม่ได้วางกับดักเอาไว้ แล้วกูจะจ่ายเงินหนึ่งร้อยล้านได้ยังไง?" เสิ่นจุนเหวินเอาความผิดทั้งหมดโยนไปให้กับซุนกุ้ยฟาง เขาไม่สามารถทำอะไรหลินหลันได้ แล้วเขาจะไม่สามารถทำอะไรซุนกุ้ยฟางได้อย่างนั้นหรอ?

ซุนกุ้ยฟางรู้สึกอึดอัดมาก เธออยากจะบอกว่าเป็นเพราะเสิ่นจุนเหวินโง่เอง ที่มองไม่ออกว่าจางตงเฉินกำลังโกงเขา แต่คำพูดนี้ เธอกล้าพูดไหม? ไม่กล้าพูด！

"เรื่องอื่นกูไม่สน เงินหนึ่งร้อยล้านหยวนนั้น มึงต้องคืนให้กู ไม่อย่างนั้น ชีวิตที่เหลือของมึงกับลูกก็ไปอยู่ในคุก" เสิ่นจุนเหวินหัวเราะในลำคอแล้วพูดขึ้น

คำพูดสี้เหมือนฟ้าผ่าลงมาตอนที่ท้องฟ้าสดใส ทำให้หน้าของแม่ลูกซุนกุ้ยฟางซีดขาว เมื่อกี้กำลังฝันว่าจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งรวย กำลังจะได้เดินจุดสูงสุดของชีวิต ทำไมแค่ชั่วพริบตา กลับต้องไปใช้ชีวิตอยู่ใสคุกแล้ว

"คุณชายเสิ่น คุณนอนกับลูกสาวของฉันแล้วไม่ใช่หรอคะ? คุณคงไม่คิดอยากจะเบี้ยวใช่ไหม?" หลินหลินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา ถึงแม้ว่าหนึ่งร้อยล้านหยวนจะมากไปหน่อย แต่เขานอนกับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ถึงยังไงก็ต้องยอมรับ

น้ำเสียงของเสิ่นจุนเหวินนิ่งเฉย เกือบที่จะโมโหจนเป็นลมไปแล้ว เขาไม่รู้ ทำไมเสี้ยเมิ่งเหยาถึงมีแม่แบบนี้ และสิ่งที่เหลือเชื่อไปกว่านั้นก็คือ เฉินเฟิงทนหลินหลันมาแล้วสามปี เขาทำได้ยังไง?

"น้าหลิน คุณน้าอย่าพูดเรื่อยเปื่อยนะครับ ผมไม่เคยมีอะไรกับคุณหนูเสี้ย หลังจากที่กินข้าวเสร็จ คุณหนูเสี้ยก็กลับบ้านแล้ว！”เสิ่นจุนเหวินกัดฟันกรอด ถ้าหากว่าหลินหลันคิดว่าเขากับเสี้ยเมิ่งเหยามีอะไรกันขึ้นมาจริงๆ อีกทั้งยังเอาไปพูดป่าวประกาศด้านนอกอีก หลังจากที่เฉินเฟิงได้ยินแล้วนั้น คงสับเขาเป็นชิ้นๆแน่

"อะไรนะ？！คุณไม่เคยนอนกับลูกสาวของฉัน?！" หลินหลันร้องเสียงหลง เป็นไปได้ยังไงที่เสิ่นจุนเหวินไม่เคยนอนกับเสี้ยเมิ่งเหยาก่อนหน้านี้เขาต้องการตัวเสี้ยเมิ่งเหยาให้ได้ไม่ใช่หรอ?

เสิ่นจุนเหวินจ้องมองไปที่หลินหลัน ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดขึ้น：“น้าหลินครับ ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ผมกับคุณหนูเสี้ยไม่ได้เป็นอะไรกัน วันข้างหน้าคุณน้าจะพูดอะไรให้ระวังคำพูดหน่อยนะครับ ไม่อย่างนั้นจะทำให้คุณหนูเสี้ยเสื่อมเสียชื่อเสียง"

สีหน้าของหลินหลันเหมือนตายกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที รู้สึกว่าความฝันที่จะได้ไปอยู่ในครอบครัวคนรวย ได้แตกสลายไปแล้ว เสิ่นจุนเหวินไม่ได้นอนกับเสี้ยเมิ่งเหยา ซึ่งก็หมายความว่า ตระกูลเสิ่นจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเธอ

"คุณชายเสิ่น ทำไมคุณถึงไม่นอนกับเมิ่งเหยา เป็นเพราะเธอไม่ยอม?" ภายในใจของหลินหลันยังคงมีความหวังสุดท้าย ถ้าหากเป็นเพราะเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ยินยอม เธอจะต้องคิดหาทุกวิถีทางเพื่อเกลี้ยกล่อมเสี้ยเมิ่งเหยา ให้เสี้ยเมิ่งเหยายอม

เสิ่นจุนเหวินกัดฟันกรอด แล้วพูดขึ้น：“น้าหลินครับ คุณหนูเสี้ยคือภรรยาของคุณเฉิน เธอรักคุณเฉินมาก เธอกับคุณเฉินต่างหากที่เป็นเนื้อคู่กัน คนอย่างผม ไม่คู่ควรกับคุณหนูเสี้ย น้าหลินครับ คราวหน้าอย่าเอาผมไปข้องเกี่ยวกับคุณหนูเสี้ยอีก ผมไม่คู่ควร！”

"คุณชายเสิ่น คุณพูดอะไรของคุณคะ ฉันรู้สึกว่า คุณดีกว่าคนไร้ประโยชน์นั่นเป็นพันเท่าร้อยเท่า คุณจะไม่คู่ควรกับเมิ่งเหยาของฉันได้ยังไง เท่าที่ฉันดู คุณคู่ควรกับเมิ่งเหยามาก" หลินหลันยังคงไม่ตายใจ อยากที่จะเกลี้ยกล่อม

เสิ่นจุนเหวินหน้าดำคล้ำเครียด เขาไม่รู้แล้วว่าควรจะพูดอะไรดี คนที่มีสมองกลับด้านอย่างหลินหลันนั้น ไม่เหมือนกับคนทั่วไป

ซุนกุ้ยฟางที่ไปยืนอยู่ด้านข้าง ตอนที่ได้ยินคำว่าคุณเฉินสองพยางค์นี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที เสิ่นจุนเหวินเรียกเฉินเฟิงว่าคุณเฉิน ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์！

สิ่งนี้หมายความว่าอะไร?！

หมายความว่า ในตอนหลังเฉินเฟิงไม่เพียงแต่ไม่ถูกหานหลงทำให้ล้มคลานกับพื้น แต่มีความเป็นไปได้ที่เขาทำให้หานหลงล้มไปคลานกับพื้น！

ไม่อย่างนั้น จากนิสัยที่ไม่มีความปราณีของเสิ่นจุนเหวิน ไม่มีวันพูดคำว่าคุณเฉินสองพยางค์นี้ออกมาอย่างแน่นอน！

"น้าหลินครับ อย่าพูดเลยครับ ที่ผมมาในวันนี้ก็เพื่อจุดประสงค์เดียว เอาเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนของผมคืน คุณน้าพูดมาเถอะครับว่าจะให้หรือไม่ให้" เสิ่นจุนเหวินไม่อยากจะพูดต่อล้อต่อเถียงกับหลินหลันแล้ว เขาจึงพูดจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ไปตรงๆ

สีหน้าของหลินหลันเปลี่ยนไป ถ้าหากจะเอาเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนในมือ คืนให้กับเสิ่นจุนเหวิน มันแตกต่างอะไรกับการตัดเนื้อบนร่างกายของเธอ

หลินหลันส่ายหน้าไปมา

ซุนกุ้ยฟางเครียดจนคันฟันไปหมด：“แกมันโง่！เป็นเพราะเฉินเฟิง！" ครั้งนี้ซุนกุ้ยฟางไม่กล้าด่าเฉินเฟิงว่าเป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว แม้แต่เสิ่นจุนเหวินก็สามารถถูกเฉินเฟิงจัดการให้เชื่อฟังได้ แล้วเธอล่ะ

"ไอ้คนไร้ประโยชน์นั่น?！" สีหน้าของหลินหลันเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

"หลินหลัน แกมันโง่จนไม่มียารักษาแล้ว" ซุนกุ้ยฟางส่ายหน้าไปมา แล้วพูดขึ้น：“ถ้าหากว่าฉันเดาไม่ผิด เฉินเฟิงไม่ใช่คนที่ไร้ประโยชน์อะไรทั้งนั้น ในทางตรงกันข้าม ในมือของเขามีพลังที่ยากจะคิดถึง เสิ่นจุนเหวินที่แกมองว่าดีนั้น ยังไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้เขาเลย！"

"เป็นไปได้ยังไง?！พี่สะใภ้ พี่มึนงงไปแล้วรึเปล่า? ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้น ถ้ามันมีความสามารถจริงๆ แล้วจะมาเป็นหมารับใช้ที่บ้านของพวกเราถึงสามปีได้ยังไง" หลินหลันยังคงไม่เชื่อ ถ้าหากว่าเฉินเฟิงมีอำนาจมากขนาดนั้นจริงๆ แล้วทำไมถึงยอมให้ทุกคนในตระกูลเสี้ยดูถูกถึงสามปี

ซุนกุ้ยฟางหัวเราะในลำคอ แล้วพูดขึ้น：“เชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่แก！”

"ลูก พวกเราไปกันเถอะ" ซุนกุ้ยฟางมองไปที่หลินต้าจูนหนึ่งครั้ง จากนั้นพูดขึ้น เธอไม่กล้าอยู่ที่บ้านตระกูลเสี้ยแล้ว ถ้าหากว่าเฉินเฟิงคิดจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ แล้วพฤติกรรมของเธอในตอนนี้ ถือเป็นการลบหลู่เจ้าที่แล้ว เฉินเฟิงไม่มีวันปล่อยเธอ

สำหรับเรื่องที่เอาหวังเมิ่งหลงมาข่มขู่หลินหลันนั้น ซุนกุ้ยฟางก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปแล้ว ก่อนที่จะตรวจสอบพื้นเพของเฉินเฟิง การที่เธอทำแบบนี้เท่ากับรนหาที่ตายอย่างไม่ต้องแปลกใจ

"แม่ครับ เงินห้าแสนหยวนนั้นยังไม่ได้เลย" หลินต้าจูนพูดด้วยความไม่พอใจ ถึงแม้ว่าเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนนั้นจะไม่มีแล้ว แต่ในมือของเสี้ยเมิ่งเหยายังคงมีเงินหนึ่งล้านหยวน

"ห้าแสนหยวนกับผีนะสิ รีบไปเร็วเข้า" ซุนกุ้ยฟางถลึงตามองดูหลินต้าจูน เธอพบว่า ลูกชายของตนเองกับหลินหลันเหมือนกัน แค่เห็นเงิน แม้แต่ชีวิตก็ไม่เอาแล้ว