ลูกเขยมังกร นิยาย บท 773

บทที่ 773 น้ำโสม

สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ภายในใจหม่นหมอง เขารู้และเข้าใจความสามารถของตนเองทั้งยังรู้และเข้าใจความสามารถของอาเธอร์

ตอนประลองกับอาเธอร์ เขาใช้ประสบการณ์การต่อสู้มากมายที่สะสมมา ทำให้อาเธอร์คลายความระมัดระวัง จากนั้นค้นหาตำแหน่งที่เหมาะสมใช้ท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งทะลุฟ้า

แต่ว่าในตอนหลังเฉินเฟิงถามตัวเอง ถ้าหากตอนนั้นอาเธอร์ปฏิกิริยาตอบกลับเร็ว ใช้ตัดลมมฤตยูเหมือนกัน แม้เฉินเฟิงจะสามารถรับเอาไว้ ก็คงไม่สามารถทำให้อาเธอร์บาดเจ็บสาหัส เช่นนั้นผลการประลองจะไม่จบลงด้วยการพ่ายแพ้ของอาเธอร์อย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่าความสามารถของวิลเลียมเหนือชั้นกว่าอาเธอร์

"เป็นยังไง ตอนนี้นายมั่นใจว่าสามารถเอาชนะวิลเลียมได้ไหม！”

เย่หนานเทียนสังเกตสีหน้าของเฉินเฟิงมาโดยตลอด เวลานี้เห็นสีหน้าของเฉินเฟิงแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

"ศิษย์พี่ ศิษย์พี่วางใจเถอะ ผมจะต้องชนะให้ได้ เพื่อแก้แค้นให้กับศิษย์พี่！”

เฉินเฟิงกำหมัดแน่น ถึงแม้น้ำเสียงของเขาจะไม่ดังมากแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ความรู้สึกนี้คล้ายกับว่าเฉินเฟิงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะการประลองในครั้งนี้

"เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี！”

เย่หนานเทียนได้ฟังคำพูดของเฉินเฟิงภายในใจรู้สึกสบายใจมาก เขากังวลเล็กน้อยว่าเฉินเฟิงจะไม่มีความมั่นใจในการประลองครั้งนี้

"จริงด้วย บาดแผลที่เหลือทิ้งไว้ในการประลองเมื่อครั้งก่อนเป็นยังไงบ้าง？”

เย่หนานเทียนนึกถึงคำพูดของอู่จื้อโจว เวลานี้หันไปมองเฉินเฟิงพร้อมกับเอ่ยถาม

"ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ยารักษาบาดแผลที่ท่านอู่ส่งมาให้ผมใช้ไปแล้ว ตอนนี้บาดแผลฟื้นฟูได้ไม่น้อยแล้ว！”

คำพูดนี้เฉินเฟิงไม่ได้พูดตามความจริง บาดแผลจากการประลองเมื่อครั้งที่แล้วตอนนี้เขายังไม่หายทั้งหมด แต่เขาบอกเย่หนานเทียนไม่ได้

เพราะหากบอกไปตามความจริง นอกจากจะทำให้เย่หนานเทียนเป็นกังวล ไม่มีความหมายอื่นใดและไม่มีประโยชน์ใด เมื่อเทียบกับการเป็นแบบนั้นสู้โกหกแล้วทำให้เย่หนานเทียนสบายใจยังจะดีเสียกว่า

"ดี ไม่เป็นอะไรก็ดี！”

เย่หนานเทียนพยักหน้าก้อนหินที่กดทับอยู่ภายในใจในที่สุดก็ร่วงหล่นลงพื้นแล้ว

"เวลาพอประมาณแล้ว นายเก็บตัวถือศีลให้มั่นคงหนักแน่น！”เย่หนานเทียนพูดจบเตรียมจะเดินออกไป

เฉินเฟิงเดินขึ้นหน้าไม่กี่ก้าว เข็นวีลแชร์ของเย่หนานเทียนเพื่อเตรียมจะส่งเขาไปชั้นล่าง

ตอนที่เฉินเฟิงมาชั้นล่าง อู่จื้อโจว จีอู๋ฉาง ชางโป๋ อาจารย์ฟางเจิ้น เทียนอิงและจียุ่นล้วนรออยู่ตรงห้องโถงใหญ่

"เสี่ยวเฟิง ศิษย์พี่ของนายน่าจะเล่าสถานการณ์ทุกอย่างให้นายฟังแล้ว เป็นยังไง มีความมั่นใจว่าจะชนะวิลเลียมไหม！”

เมื่อเฉินเฟิงมาถึง อู่จื้อโจวถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ท่านอู่ ท่านรู้จักผมเป็นอย่างดี！”เฉินเฟิงไม่ได้พูดออกไปตรงๆ แต่น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"อื้ม ดี！”

อู่จื้อโจวพยักหน้า เพราะเขารู้จักเฉินเฟิงเป็นอย่างดี ดังนั้นคำพูดของเฉินเฟิงในตอนนี้ อู่จื้อโจวจึงเชื่อมาก

"เสี่ยวเฟิงเป็นศิษย์น้องของนาย นายน่าจะรู้จักเขาดีกว่าฉัน แต่จากที่ฉันเข้าใจ เขาไม่น่าจะใช่คู่ต่อสู้ของวิลเลียม ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมีความมั่นใจแบบนี้！”

หลังจากอู่จื้อโจวและเย่หนานเทียนพวกเขาเดินออกไปนั้น อู่จื้อโจวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูดกับเย่หนานเทียน

"ความมั่นใจของเขามาจากอะไร ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา！” แววตาของเย่หนานเทียนทอดมองไปไกลด้วยความมุ่งมั่น

ตามฤทธิ์ยาของน้ำโสม ผิวหนังของเฉินเฟิงมีของเหลวสีดำออกมา

ของเหลวสีดำนี้คือสิ่งสกปรกภายในร่างกาย ต้องขจัดของสกปรกเหล่านี้ออกมานอกร่างกายเท่านั้นจึงจะทำให้บาดแผลหายดี

กลิ่นเหม็นคาวคลุ้งไปทั่วห้อง เฉินเฟิงไม่อาจสนใจอะไรมากมายได้ทำได้เพียงใช้พลังภายในเผาผลาญน้ำโสม

กระบวนการนี้ดำเนินการติดต่อกันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ความเจ็บปวดค่อยๆลดลง แต่ก็ยังคงมีอยู่

หลังจากฤทธิ์ยาของน้ำโสมหมดไป บาดแผลของเฉินเฟิงหายดี อีกทั้งความสามารถของร่างกายก็เพิ่มขึ้นไม่มากก็น้อย

เฉินเฟิงเข้าใจหลักเหตุผลที่ว่าอดเปรี้ยวไว้กินหวาน ดังนั้นเขาจึงเม้มกัดฟันแน่นอดทนเอาไว้ หลังจากรักษาบาดแผลเรียบร้อยเฉินเฟิงคนใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

การแข่งขันขององค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกดำเนินจนใกล้จะถึงตอนจบแล้ว เหลือเพียงการประลองรอบสุดท้าย ดังนั้นนอกจากผู้คน ผู้เข้าแข่งขันบางคนก็กลับกันไปหมดแล้ว โรงแรมขนาดใหญ่จึงดูว่างเปล่าเล็กน้อย

ถึงแม้จะบอกว่าภายในโรงแรมดูว่างเปล่า แต่ภายนอกโรงแรมกลับครึกครื้นมาก เวลานี้มีจอมยุทธ์และผู้ชมมากมายรวมตัวกัน พวกเขามาจากทั่วทุกมุมโลก ตอนนี้มาถึงที่นี่เพื่อจะดูท่วงท่าอันสง่างามของเฉินเฟิง

ทว่านับตั้งแต่เฉินเฟิงเข้าไปในโรงแรมเขาก็ไม่ออกมาอีกเลย มีจอมยุทธ์บางคนคาดเดาว่าเฉินเฟิงกำลังเก็บตัวถือศีล อีกทั้งยังมีข่าวลือไม่ดีที่ว่าเฉินเฟิงไม่สามารถเอาชนะวิลเลียมได้จึงกลับไปก่อน

เรื่องของพวกเขาหยุดเอาก่อนยังไม่พูดถึง ห้องภายในโรงแรม เวลานี้เฉินเฟิงนอนหอบอยู่บนเตียง

ผ่านการฟื้นฟูมากว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเฉินเฟิงก็เผาผลาญน้ำโสมจนหมด อีกทั้งบาดแผลในร่างกายก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง

"เสี่ยงจริงๆ！”

เฉินเฟิงหวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ภายในใจของเขารู้สึกหวาดกลัว ตอนที่น้ำโสมเข้าสู่ร่างกาย เขารู้สึกเหมือนกลืนกินลูกไฟขนาดใหญ่เข้าไป อวัยวะในร่างกายคล้ายกำลังถูกแผดเผา ความเจ็บปวดนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปสามารถทนรับไว้ได้ แม้แต่เฉินเฟิงก็ยังเจ็บจนหมดสติไป

เพียงแต่เฉินเฟิงผ่านเรื่องราวต่างๆมากมายมาก ความเจ็บปวดแค่นี้เขาสามารถรับเอาไว้ได้