ลูกเขยมังกร นิยาย บท 829

“อืม！ได้ราคา”

เพื่อนของเขาที่กำลังตกใจไม่ได้มีการตอบสนองกลับอะไรมากนัก เพียงแค่ตอบกลับอย่างสั้นๆ เท่านั้น

“นายบอกให้ชัดเจนมาเลยว่านาฬิกานี้ได้ราคาเท่าไหร่ นี่มันสามารถแลกกับคอนโดในTomson Rivieraได้เลยจริงๆ งั้นหรอ”

ทันทีที่เขาพูดจบ เพื่อนของเขาก็พยักหน้าเบาๆ

ตอนแรกเขานั้นยังไม่มีการตอบสนองใดๆ แต่พอเขารู้สึกตัวก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปโดยทันที

ถึงขนาดที่ต้องถามด้วยเสียงเบาๆ

“ที่นายพูดเป็นความจริงงั้นหรอ ดูผิดไปหรือเปล่า? ”

“จะดูผิดได้ยังไงเล่า นี่เป็นคอลเล็กชั่นใหม่ที่เพิ่งออกวางขายปีนี้เลยเชียวนะ เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันยังแอบถอนหายใจอยู่เลย”

“คือนาฬิกาอันนั้นของพวกคนรวยที่นายดูไม่เข้าใจอันนั้นน่ะหรอ”

เพื่อนของเขาพยักหน้าอีกครั้ง ตอนนี้ชายหนุ่มถึงเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองได้แกว่งเท้าหาเสี้ยนเข้าแล้ว

แต่แล้วเพื่อนของเขาก็ส่งนาฬิกาให้เขาด้วยความเร่งรีบ เขาเองก็ตกใจเช่นกัน ของราคาสูงแบบนี้หากมาเสียในมือของเขา คงจะต้องซื้อบ้านสักหลังถึงจะทดแทนกันแล้วเท่านั้น

เขาถือนาฬิกาอย่างระมัดระวังแล้วยื่นไปตรงหน้าของเฉินเฟิง พร้อมกับพูด

“พี่ชาย นาฬิกาของคุณพวกเราดูเสร็จแล้ว คุณเอากลับคืนไปจะดีกว่า ขอโทษด้วยจริงๆ พี่ชาย เป็นเพราะผมเป็นคนมีตาแต่หามีแววไม่ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพี่ชายจะเป็นคนร่ำรวย ผมเองที่เป็นตาบื้อคนนั้น”

เฉินเฟิงหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่กำลังพูดเยินยอแล้วคิดเพียงแต่อยากจะไล่ให้พวกเขารีบไปให้เร็วที่สุด ก่อเรื่องวุ่นวายนานขนาดนี้ ชิงจือคงจะโมโหมากแล้ว

เขายื่นมือไปรับนาฬิกาคืนพร้อมกับใส่นาฬิกาไว้ที่ข้อมืออีกครั้ง

“คราวหลังออกไปไหนให้รู้จักถ่อมตนหน่อย ในโลกนี้ยังมีคนรวยอีกเยอะ”

อีกฝ่ายรีบพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว

“พวกเราไม่รบกวนพี่ชายท่านนี้แล้ว”

เมื่อพูดจบทั้งสองก็รีบวิ่งออกไปทันที

เรื่องราววุ่นวายที่เกิดบนรถไฟจบลงเพียงเท่านี้ โชคดีที่สุดท้ายแล้วชิงจือไม่ได้ต่อว่าอะไร แต่ดูจากสีหน้าของชิงจือแล้วมักจะทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง

เมื่อเดินทางมาถึงทะเลทรายตะวันตกเฉียงเหนือ ตอนที่อยู่ในตัวเมืองก็ไม่ได้มีความรู้สึกแปลกอะไร แต่เมื่อเดินทางมาถึงชายฝั่งทะเลทรายพวกเขาถึงค่อยรู้สึกได้ถึงความรกร้าง

บนที่ดินขนาดใหญ่สามารถมองเห็นอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน แต่ในเวลาเดียวกันทันทีที่ได้เห็นเช่นนี้ก็สามารถรับรู้ได้ถึงความอ้างว้าง ชีวิตที่นี่กลับกลายเป็นความขาดแคลน พื้นดินที่ไร้ความชุ่มชื้น ก็เป็นดั่งชีวิตที่ไร้ความน่าสนใจ

ในขณะที่นั่งอยู่บนเกวียน เฉินเฟิงได้หันไปกล่าวถามกับชายร่างใหญ่

“ที่นี่เป็นแบบนี้มาตลอดเลยหรอ？”

“ก็ไม่ใช่ว่าทุกที่จะเป็นแบบนี้หรอก เดี๋ยวผ่านไปสักช่วงก็จะเจอกับโอเอซิสแล้ว ที่นั่นมีความอุดมสมบูรณ์ มีทั้งแพะทั้งวัวจำนวนมากมายเลยล่ะ” ชายร่างใหญ่กล่าวตอบ

เฉินเฟิงยังมีความรู้สึกสงสัยมาตลอดทาง

จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาไปถึงที่นั่น ซึ่งมันเป็นดั่งที่ชายร่างใหญ่ได้พูดเอาไว้ พวกเขาสามารถมองเห็นฝูงแพะและวัวจำนวนมากมาย

แต่ทว่ามีบางอย่างที่ต่างไปจากที่ชายร่างใหญ่เคยพูดเอาไว้

เพราะตอนนี้แม้แต่นอนอยู่กับพื้นเฉินเฟิงยังรู้สึกว่าหายใจไม่ออก เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนที่ดูจิตใจดีอย่างชายร่างใหญ่จะทำแบบนี้ได้

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้？” เฉินเฟิงถาม

“ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ พวกเขาจับลูกสาวของผมเอาไว้เป็นตัวประกัน ถ้าผมไม่ทำตามที่พวกเขาสั่ง พวกเขาก็จะฆ่าเธอ” ชายร่างใหญ่พูดพลางร้องไห้

เมื่อมองดูใบหน้าที่กำลังร้องไห้ของชายร่างใหญ่ เขาก็ไม่รู้ว่าจะระบายความเกลียดแค้นนี้อย่างไรดี

นี่ไม่ใช่เซวี่ยผิงคนนั้นหรอกหรือ ？เขานึกถึงนักเดินทางที่ลอบทำร้ายชิงจือ และคนที่จะพาเฉินเฟิงไปดูพระอาทิตย์ขึ้นคนนั้น

แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้

ดูเหมือนว่าเพียงครู่เดียวเขาก็เข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พวกเขาคงจะคิดว่าหากชิงจือถูกฆ่าตายไปแล้ว แดนมหาปรมาจารย์ก็คงจะตกมาอยู่ในกำมือของเขาได้อย่างง่ายดาย แต่หลังจากที่รอมาเนิ่นนานก็ยังไม่สามารถที่จะทะลุผ่านไปได้ พวกเขาถึงได้รู้ว่าเกิดปัญหาขึ้นแล้ว

ส่วนชายร่างใหญ่คนนั้นเป็นเพียงคนอีกคนในแผนการของพวกเขาเท่านั้น ครั้งแรกที่เขาไปไม่พบกับชิงจือ จนครั้งที่สองเสี่ยงดวงกลับไปอีกครั้งถึงได้พบกับเธอโดยบังเอิญ

แต่นี่มันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันเลย เพื่อที่จะทำแผนการให้สำเร็จ พวกเขาจึงจับตัวชิงจือมาโดยตรงเลย ส่วนเขาที่เป็นคนทำลายแผนการของพวกเขาแค่เผอิญถูกจับมาพร้อมกันก็เท่านั้น

เฉินเฟิงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก เพราะเมื่อสักครู่นี้เขายังคิดว่าตัวเองไม่ใช่เป้าหมายหลัก อาจมีความเป็นไปได้ที่จะถูกปล่อยไป แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอะไรอีกแล้ว

“ฮ่าๆๆ คิดไม่ถึงเลยว่าแผนการจะราบรื่นแบบนี้”

เมื่อมองดูพวกเขาสองคนที่นอนราบอยู่กับพื้น เซวี่ยผิงถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

“คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคุณ ดูแล้วคุณคงจะเชื่อเรื่องของชะตากรรมมหาปรมาจารย์สินะ” เฉินเฟิงเอ่ยปากอย่างนิ่งสงบ

เมื่อได้ยินเสียงของเฉินเฟิง เซวี่ยผิงก็ตวาดสายตามองไปยังเฉินเฟิง

“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นคุณนี่เอง ครั้งที่แล้วแผนการของผมคงจะถูกคุณเป็นคนทำลายสินะ คิดไม่ถึงจริงๆ เลยว่าคุณจะพาตัวเองมาส่งถึงที่แบบนี้ คุณว่าผมจะเอาคืนคุณยังไงดีนะ ฆ่าเลยดีไหม ？แต่แบบนี้ดูเหมือนจะดูถูกคุณเกินไป”

เขาพูดกับเฉินเฟิงราวกับกำลังล้อเลียนเสียอย่างนั้น

“ผมคิดว่าคุณควรจะคิดว่าตัวเองจะสามารถทะลุไปได้หรือไม่ถึงจะเป็นเรื่องสำคัญมากกว่า เรื่องเล่าของชะตากรรมมหาปรมาจารย์พวกนี้ยังไม่เคยมีใครพิสูจน์ได้เลย ถ้าหากว่าคุณเกิดล้มเหลวขึ้นมา ถึงตอนนั้นคนที่คุณจะบาดหมางด้วยจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังมหาปรมาจารย์ท่านนี้แล้ว” เฉินเฟิงไม่สนใจว่าเขาจะเอาคืนตนอย่างไร ตอนนี้เขาต้องการให้อีกฝ่ายเปลี่ยนเป้าหมาย หรือหาโอกาสที่จะพอหลบหนีได้เท่านั้น

แต่เซวี่ยผิงกลับยังคงหัวเราะเยาะ

“คุณนี่ยังทำตัวเป็นเด็กจริงๆ คุณคิดว่าแค่คำพูดสองสามประโยคของคุณจะทำให้ผมยอมปล่อยพวกคุณไปงั้นสิ วันนี้ต่อให้ชะตากรรมมหาปรมาจารย์นั้นจะเป็นเรื่องโกหก พวกคุณก็ไม่มีทางหลุดพ้นไปได้หรอก”