ลูกเขยมังกร นิยาย บท 917

แต่สิ่งที่ทำให้เธอนึกไม่ถึงเลยนั้นก็คือเฉินเฟิงจะกล่าวปฏิเสธ

“อันนี้ไม่เอาดีกว่าครับ ในเมื่อเธอไม่กล้าที่จะเอา งั้นผมก็จะไม่บังคับให้เธอพกติดตัว”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเฉินเฟิง พนักงานขายสาวถึงกับผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงแสดงสีหน้ายิ้มแย้มออกมา： “ถ้าเกิดว่าทั้งสองชื่นชอบ ฉันจะเก็บเอาไว้ก่อนก็ได้ค่ะ รอจนกระทั่งทั้งสองอยากจะซื้ออีกครั้ง ส่วนลดนี้ก็ยังคงให้เหมือนเดิม”

เฉินเฟิงได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะพาเสี่ยวเย่เดินออกมาจากที่นั่น

แต่ในตอนนั้นเองที่มีหญิงสาวสวมใส่รองเท้าส้นสูงคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆ เข้ามาด้านในร้าน

ทันทีที่เธอเดินเข้ามาก็ตะโกนใส่พนักงานว่า： “หยกแขวนอันนั้นที่ฉันถูกใจคราวที่แล้วเล่า”

พนักงานที่ได้ยินจึงรีบเดินก้าวเข้าไปหาทันที ： “คุณหวางนี่เอง！ต้องขออภัยอย่างยิ่งเลยนะคะ หยกชิ้นนั้นของคุณถูกขายออกไปแล้วค่ะ ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็เดือดดาลขึ้นมาทันที： “ฉันบอกให้เก็บเอาไว้ให้ฉันก่อนไม่ใช่หรือไง？ทำไมเธอถึงเอาขายไปได้ นี่ฉันไม่ได้บอกว่าตัวเองจะกลับมาซื้อหรอกหรอ ？”

พนักงานขายสาวถึงกับประหม่าขึ้นมา： “คุณบอกให้ฉันเก็บเอาไว้ให้ก็จริงค่ะ แต่นี่ก็ผ่านมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วนะคะ การจะให้พวกเราไม่ขายมันออกไปคงจะไม่ได้หรอกค่ะ！”

ทันใดนั้นน้ำเสียงของหญิงสาวคนนั้นก็สูงขึ้นมา： “ความหมายของเธอก็คือฉันมาสายเกินไปงั้นสินะ ฉันบอกตกลงไปแล้วนี่ว่าอีกหนึ่งสัปดาห์ฉันจะหาเงินมาซื้อได้แน่นอน แต่พวกเธอกลับเอามันขายไปก่อนซะแล้ว นี่พวกเธอเปิดร้านการแบบนี้งั้นหรอ ？”

พนักงานถึงกับไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว

ทางด้านเฉินเฟิงพอจะดูออกแล้วว่าเป็นเพราะพวกเธอคิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่มีทางหาเงินจำนวนมากขนาดนั้นมาได้ ดังนั้นในตอนที่สามารถขายได้ พวกเธอจึงได้ขายออกไป

และแน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเฉินเฟิงเลย

ซึ่งในตอนที่กำลังจะบอกเสี่ยวเย่ว่าให้ทั้งสองออกไป ทางด้านหลังกลับมีเสียงของหญิงสาวตะโกนแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“พวกคุณสองคนหยุดเดี๋ยวนี้นะ”

ทั้งเฉินเฟิงและเสี่ยวเย่ต่างก็พากันหันหลังกลับไปมอง

ซึ่งปรากฏว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังเรียกพวกเขาอยู่

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ？” เฉินเฟิงถามด้วยความแปลกใจ

หญิงสาวคนนั้นสังเกตมองเฉินเฟิงและเสี่ยวเย่ ก่อนจะถามกลับ “หยกแขวนชิ้นนั้นพวกคุณเป็นคนซื้อไปแล้วใช่หรือเปล่า ？”

“หยกแขวนอะไร？” เฉินเฟิงกล่าวถาม ถึงแม้ว่าตัวเขาพอจะคาดเดาได้แล้วก็ตาม

“ก็หยกแขวนลายมังกรนั่นไง”

เฉินเฟิงตวาดสายตามองไปยังพนักงานขาย แต่พวกเธอไม่กล้าที่จะมองมาทางเขาทั้งยังพากันหลบหน้าอีกต่างหาก

ซึ่งนั่นเป็นเพราะว่าพวกเธอได้ขายให้กับเฉินเฟิงไปแล้วจริงๆ

“คุณมองอะไรกัน？ฉันถามว่าคุณซื้อหยกชิ้นนั้นไปแล้วใช่ไหม”

เฉินเฟิงที่ได้ยินอย่างนั้นจึงหันกลับมามองเธออีกครั้งก่อนจะตอบ： “ใช่ ผมเอง”

“ขายมันให้ฉันซะ ฉันจะเพิ่มเงินให้คุณอีกหนึ่งพัน ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว

เฉินเฟิงยิ้มตอบ： “คุณคิดว่าผมดูเหมือนคนขาดเงินหนึ่งพันนั้นหรอครับ？”

แต่หญิงสาวกลับไม่ได้สนใจ： “ห้าพัน ให้เยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากไปหาเรื่องให้กับคนเบื้องหลังของฉัน ถ้าหากว่าคุณยังไม่ยินยอมอีก ฉันจะไปเรียกคนอื่นให้มาคุยกับคุณ ”

เฉินเฟิงใช้สายตามองไปที่เธอราวกับมองดูคนปัญญาอ่อน： “ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้ อย่างนั้นคุณก็ไปหาคนที่มีสมองมาคุยกับผมแทนเถอะ ผมไม่อยากจะคุยกับคุณ ”

แน่นอนว่าคำพูดแบบนี้ใครฟังก็เข้าใจได้ทันทีว่าเฉินเฟิงกำลังด่าว่าเธอไม่มีสมอง แม้แต่เสี่ยวเย่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังต้องแอบกระตุกแขนเขา ด้วยความไม่ต้องการที่จะให้เฉินเฟิงสร้างปัญหาอะไรขึ้นมา

แต่เฉินเฟิงกลับไม่ได้สนใจเลยสักนิด

“คุณกล้าด่าฉันงั้นหรอ นี่คุณคงจะเบื่อการมีชีวิตแล้วสินะ”

ถึงอย่างนั้นเฉินเฟิงยังคงไม่สนใจเธอ ทั้งยังดึงตัวเสี่ยวเย่เตรียมจะออกไป

แต่หญิงสาวคนนั้นกลับรีบวิ่งเข้ามาตรงหน้าเฉินเฟิง แล้วขวางทางพวกเขาเอาไว้

“เสี่ยวเย่ คุณเข้าใจผมผิดแล้ว อันที่จริงคุณเป็นผู้หญิงที่พูดเยอะที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยต่างหาก ”

เสี่ยวเย่ที่ได้ยินก็จ้องเฉินเฟิงด้วยความโกรธทันที

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเย่จะเป็นผู้หญิงที่มีอารมณ์ขัน สามารถพูดหยอกล้อได้ตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มีอารมณ์โกรธเช่นกัน และเมื่อเป็นแบบนี้คำพูดหยอกล้อนี้จึงทำร้ายจิตใจเสี่ยวเย่เข้าไปอย่างจัง

เธอโกรธขึ้นมา และด้วยความน้อยใจจึงทำให้เธอมองไปยังเฉินเฟิงอย่างไม่พอใจและไม่พูดอะไรเลยสักคำ

ส่วนเฉินเฟิงนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าคำหยอกล้อของตัวเองนั้นมีความเกินเลยไปแล้ว เขาจึงรีบหุบยิ้มของตัวเองลงแล้วหันไปกล่าวขอโทษอย่างจริงจัง ： “เสี่ยวเย่ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรจะพูดล้อเล่นแบบนี้กับคุณ ”

แต่ว่าน้ำตาของเสี่ยวเย่นั้นกลับเอ่อล้นขึ้นมาและพร้อมจะร่วงลงมาได้ทุกเมื่อแทน

“คุณยกโทษให้คุณชายเฉินเถอะนะ คุณชายเฉินสำนึกผิดแล้ว ” เฉินเฟิงใช้คำเรียกที่เสี่ยวเย่มักใช้เรียกตัวเองขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยวเย่ก็ยังไม่ยอมพูดกับเขาอยู่ดี

และในตอนนั้นเอง หญิงสาวสวมรองเท้าส้นสูงคนนั้นก็วิ่งเข้ามาทางพวกเขา

“พวกคุณอย่าวิ่งหนีนะ ” เธอหอบหนักจนแทบไม่ไหว จึงทำให้เสียงตะโกนนั้นเบาลงไปด้วย

แต่ถึงอย่างนั้นเฉินเฟิงและเสี่ยวเย่ก็พอจะได้ยินเสียงนั้นอยู่ดี

เฉินเฟิงหันไปดึงมือเสี่ยวเย่ทันที แต่เสี่ยวเย่กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ และเพียงปล่อยให้เฉินเฟิงดึงตัวไว้อย่างนั้น

แต่ในขณะเดียวกันตัวเธอเองก็วิ่งต่อไม่ไหวอีกแล้ว จึงร้องออกมา ： “ฉันวิ่งต่อไม่ไหวแล้วค่ะ”

เฉินเฟิงหันไปมองเพียงแวบเดียวก็อุ้มตัวเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะสาวเท้าวิ่งอีกครั้ง

และด้วยความเร็วของเฉินเฟิง ทำให้เพียงไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็นำห่างมาได้สามสี่ไมล์แล้ว

โดยที่หญิงสาวคนนั้นที่วิ่งตามหลังมาก็ถูกสลัดทิ้งไปได้อย่างง่ายดาย  แต่ว่าเฉินเฟิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับยังอุ้มเสี่ยวเย่เอาไว้ไม่ปล่อย

“วางฉันลงได้แล้วค่ะ” เสี่ยวเย่พูดพลางผลักแผ่นอกของเฉินเฟิง