มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 12

Episode [11] มาเฟีย

Praewa talk

พอวิดิโอคอลกับเพื่อนๆในกลุ่มเสร็จฉันก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินมายังหน้าห้องของอาภามก่อนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วเอื้อมมือไปบิดลูกประตูเข้าไปในห้องนอนของคุณอา ภายในใจก็ภาวนาขอให้อาภามอนุญาติให้ฉันได้ไปปาร์ตี้กับเพื่อน

"อาภามคะ..หนูขอไปเที่ยวได้ไหม" พอเข้ามาถึงห้องนอนของอาภามฉันก็ไม่รอช้ากลั้นพูดออกไปด้วยความกล้าๆกลัวๆ

"ไปไหน?"

"เอ่อ.." ฉันอํ้าอึ้งไม่กล้าตอบเพราะกลัวคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ปลายเตียงดุเอา

"คือ..ไปเที่ยวผับค่ะ" ใบหน้าเรียบนิ่งของอาภามเงยขึ่นมองฉันอย่างไม่เข้าใจคิ้วหนาขมวดมุ้นพลางวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ่นจากปลายเตียงแล้วเดินมาประจันหน้ากับฉัน

"อายุแค่นี้ไปเที่ยวผับ?"

"แต่พรุ่งนี้หนูก็อายุครบ18แล้วนะ"

"ไม่ให้ไป" คำตอบไร้ความรู้สึกใดๆหลุดออกจากริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้า ทำให้ฉันน้อยใจจนต้องก้มหน้าแล้วหันหลังให้อาภาม..

"มันอันตราย"

"หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ"

"แน่ใจหรอครับ" ฉันไล่สายตามองมือหนาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆจนฉันต้องรีบถอยหลังใบหน้าหล่อเหลายังกับพระเอกซีรี่ย์เกาหลีก้มมองฉันด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ่นสบตากับคนที่มองฉันอย่างกับจะกลืนกินทั้งตัว

"อ้ะ!?"

ปีก!!??

อยู่ๆร่างของฉันก็สะดุดล้มลงบนโซฟาอย่างอัตโนมัติอาภามจับมือทั้งสองข้างของฉันกดลงบนโซฟาแล้วกวาดท่อนขายาวควบเอวฉันก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าใต้เสื้อฉัน

"อาภามปล่อยหนู" ร่างกายฉันดิ้นต่อต้านคนที่กำลังคุกคามฉันอย่างกระทันหันแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อาภามจับมือฉันรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวของตัวเองก่อนที่มือหนาจะเริ่มลูบวนหน้าอกที่มีบราเชียร์สีชมพูปิดกั้นอยู่..

"มาถึงขนาดนี้แล้วคิดว่าจะรอด?" จากใบหน้าเรียบนิ่งกลับกลายเป็นหื่นกระหายรอยยิ้มร้ายกาจถูกส่งมาให้ฉัน อาภามเริ่มสอดมือเข้าใต้แผ่นหลังเนียนก่อนจะใช้สองนิ้วปลดตะขอบราเชียร์ของฉันอย่างง่ายดาย

"อาภามใจร้าย..รังแกหนูอีกแล้ว" ฉันพูดทั้งนํ้าตาอาภามเห็นฉันเป็นอะไรถึงนึกจะทำอะไรก็ทำไม่สนใจความรู้สึกฉันซักนิด

"ร้องให้ทำไม"

"ก็อาภามจะปลํ้าหนู" ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้าย

"นั้นไง..แค่นี้ยังเอาตัวรอดไม่ได้" พูดจบนิ้วโป้งกลมกลึงก็ปาดนํ้าตาที่แก้มฉันออกอย่างแผ่วเบาจนทำให้ฉันงง..เมื่อกี้ยังจะปลํ้าฉันอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้มาทำให้ฉันใจเต้นแรงกันล่ะ..

"อาภามแกล้งหนูหรอ"

"เปล่าครับอาแค่จำลองเหตุการณ์" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ่นที่มุมปาก จำลองเหตุการณ์อะไรจะขนาดนี้อาภามหลอกจับหน้าอกฉันด้วยชัดๆ เห็นหน้าตาน่าคลั่งไคล้ขนาดนี้แต่ในหัวของอาภาคงจะมีแต่เรื่องพวกนี้แน่ๆ..

"แต่อาภามจับ..เอ่อ.." จับหน้าอกฉันยังไงล่ะแต่ฉันไม่กล้าพูดต่อเลยต้องงับปากเอาไว้

"ออกไปได้แล้ว" นํ้าเสียงเบื่อหน่ายพูดตัดบท อาภามกวาดขาลงจากร่างฉันก่อนจะเดินไปที่ปลายเตียงเหมือนเดิมพร้อมกับหยิบหนังสือขึ่นมาอ่าน

"ไม่ให้ไปจริงๆหรอคะ"

"ความจำสั่นรึไงถึงจำไม่ได้"

"ก็ได้ค่ะ" นํ้าเสียงหงุดหงิดของคนตัวโตที่บ่งบอกว่าเริ่มไม่พอใจทำให้ฉันต้องตอบรับอย่างง่ายดายก่อนจะลุกขึ่นจากโซฟาและเดินออกมาจากห้องทันที..

"ก็..ใจเต้นแรงผิดปกติ..หน้าแดง..ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว" พอพูดจบผมก็รอคำตอบจาดคริสตัลอย่างตั้งใจ แต่สิ่งที่ผมได้กลับมาคือคริสตัลหัวเราะผมจนตัวสั่น ไม่พอการ์ดที่ทำหน้าที่ขับรถก็กลั่นผมจนตัวสั่น

"ทำไมอาการฉันมันน่าตลกมากหรอ?" ผมยิงคำถามสองคนนั่น จนพวกมันหยุดขำกันแทบไม่ทันทั้งที่ผมจริงจังแต่พวกมันกลับมานั่งขำ

"ขอโทษครับบอส" การ์ดขับรถเอ่ยขอโทษผมก่อนที่มันจะนั่งขับรถเป็นหุ่นยนต์ต่อไป

"เอาเป็นว่าบอสลองหาสาเหตุของอาการแบบนี้ก่อนนะครับ..บางทีมันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงอะไรอย่างที่คิด" คริสตัลเอ่ยบอกผมนํ้าเสียงจริงจังก่อนที่ผมจะระงับความหงุดหงิดไว้ได้

@โชว์รูม

พอมาถึงโชว์รูมรถที่ทั้งภายในและภายนอกออกแบบทันสมัย ผมก็เดินมุ้งหน้าผ่านผู้บริหารแผนกต่างๆที่ยืนเรียงแถวกันต้อนรับมายังห้องทำงานส่วนตัวทันทีพร้อมกับกดรหัสปลดล็อคประตูห้องตามมาด้วยคริสตัลและคาร่าที่เดินตามเข้ามาในห้องพร้อมเอกสารในมือ..

"เตรียมสินค้าให้พร้อมบอสกำลังลงไปตรวจ" คาร่าเอ่ยบอกผู้ดูแลสินค้าที่ชั้นใต้ดินผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ทันสมัยก่อนที่เธอจะหันมาหาผม..

"สินค้าพร้อมแล้วค่ะบอส" ซึ่งสินค้าที่เธอหมายถึงในชั้นใต้ดินก็คือ 'อาวุธสงคราม' ที่ติดต่อค้าขายกับต่างประเทศเพียงสถานที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่โชว์รูมบังตาแต่ที่จริงแล้วคลังที่เก็บสินค้าต่างหากล่ะ..

"แน่ใจว่าเช็คดีแล้วนะคาร่า" คริสตัลเอ่ยถามด้วยความกังวล เพราะคนที่ทำงานกับผมรู้ดีว่ากฎของคนที่พลาดคือความตายเพียงอย่างเดียวเท่านั่นจะไม่มีโอกาสที่สองคนที่เลือกมาทำงานกับผมควรรับกฎที่ผมตั้งขึ่นมาได้ก่อนจะรับชะตากรรมที่ต้องเจอ..

และแน่นอนคริสตัลและคาร่าไม่เคยทำพลาดแม้แต่ซักครั้งเดียวเพราะถ้าพลาดสองคนนี้คงไม่มีโอกาสได้หายใจบนโลกใบนี้...

---------------------

เอาอาภามโหมดทำงานมาฝากเด้ออ จะได้รู้ถึงความร้ายกาจภายใต้ใบหน้าหล่อๆที่ดูไม่มีอะไร ส่วนอาการของเฮียแกก็คงเข้าขั้นวิกฤตจนต้องปรึกษามือขวากันเลยทีเดียว555

แจ้งนิดนึง..

อย่าพึ้งสับสนกับการบรรยายของไรท์นะคะ ตอนแรกไรท์บรรยายเป็นตัวละครพูด เลยลองมาเปลี่ยนเป็นพาร์ทของคนแต่งบรรยายแต่ไรท์รู้สึกว่าตัวเองแต่งไม่ค่อยราบรื่นซักเท่าไหร่เลยมาบรรยายแบบเดิมแทนซึ่งน่าจะถนัดมากกว่ากันและตอนต่อไปไรท์จะแต่งเป็นพาร์ทของตัวละครพูดนะคะ?? (ขออภัยในการพูดเยอะเกินไปน้าา☺)