มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 49

"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น"

"แล้วผู้จัดการจะคุยเรื่องอะไรล่ะคะ" เขาไม่คิดเลยเหรอว่าเราจะอาย ..พอถูกเบรคของขวัญก็นึกอายขึ้นมา เรื่องเมื่อคืนนี้มีอะไรต้องให้พูดกันอีกนอกจากเรื่องที่เขาทำกับเธอแบบนั้น

"ถ้าคุณพ่อเรียกตัวไปพบ ก็บอกท่านไปว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

"??" อะไรกันท่านประธานจะเรียกตัวเราไปพบเหรอ แค่ผู้จัดการเธอก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว นี่ท่านประธานเลยนะ "ฉันไม่ไปค่ะ" คิดดูแล้วถ้าท่านประธานเรียกไปพบ เธอขอลาออกดีกว่า

"ไม่ไปไหน?"

"ก็ถ้าท่านประธานเรียกตัวไปพบฉันขอไม่ไปพบท่านไงคะ"

"ผมแค่พูดเผื่อไว้ถ้าท่านเรียกตัวคุณไป" พระลักษณ์รู้ดีว่ายังไงพ่อก็ต้องเรียกตัวเธอไปคุยเรื่องนี้อยู่แล้ว

ทำไมเราต้องไปด้วย เขาต่างหากที่ทำกับเรา "ฉันไม่ไปหรอกค่ะ เพราะฉันโกหกใครไม่เป็น"

"โกหก?"

"ก็ใช่ไงคะ คุณจะให้ฉันบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง..ก็ในเมื่อมันมี"

"เธอคิดจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ" แค่จูบเขาไม่คิดว่ามีอะไรอยู่แล้ว

คิดว่าฉันจะแบล็คเมล์เลยเหรอ? ..ของขวัญคิดว่าแค่จะพูดให้ผู้จัดการไปเคลียร์กับพ่อเอง "แล้วแต่ผู้จัดการจะคิดแล้วกันค่ะ ฉันขอออกไปทำงาน" ทำไมเรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย จริงๆ แล้วของขวัญไม่ใช่คนกล้าบ้าบิ่นอะไรเลย แถมเป็นคนขี้กลัวด้วยซ้ำ

หญิงสาวเดินออกมา ก็ถูกสายตาคนที่อยู่ด้านนอกมอง ..ขอย้ายไปแผนกอื่นได้ไหมเนี่ยเรา

"มีอะไรหรือเปล่าขวัญ" พรทิพย์คนที่ถูกส่งขึ้นมาฝึกงานพร้อมกับเธอกระซิบถาม

"เปล่า"

"ผู้จัดการจะไปไหนคะ" กาญจนารีบเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นประตูห้องของผู้จัดการเปิดออกมา

"ออกไปธุระหน่อย" ขณะที่พูดสายตาคมนั้นได้กรอกมองไปที่ผู้หญิงอีกคน ซึ่งเธอก็มองเขาเช่นกัน "ช่วงเช้าผมไม่เข้ามาแล้วนะ" ถึงแม้สายตาจะมองของขวัญ แต่คำพูดเขาก็ยังคงพูดกับกาญจนา

"ค่ะ"

"เจอผู้จัดการพอดีเลยค่ะ" อ้อเดินเข้ามาตอนที่ทุกคนกำลังยืนคุยกันอยู่พอดี "ท่านประธานบอกให้ผู้จัดการกับเธอคนนั้นขึ้นไปพบหน่อยค่ะ"

กึก! ของในมือของขวัญถึงกับหล่นลง เพราะเธอคนนั้นที่หมายถึงคงจะเป็นตัวเธอเองนี่แหละ

"ผมรู้แล้ว" พระลักษณ์ไม่คิดว่าพ่อจะเรียกพบเร็วขนาดนี้ เพราะยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่องเลย

"ไปสิขวัญ" กาญจนาเดินเข้ามาบอกของขวัญ ให้ตามผู้จัดการไปพบท่านประธาน เพราะตอนนี้พระลักษณ์ไปที่ห้องของท่านประธานแล้ว

ของขวัญไม่ตอบ และก็ไม่ไป

"ขวัญเธอไม่ได้ยินหรือไง" พรทิพย์พูดช่วยอีกแรง ของขวัญก็เลยจำใจต้องได้ไป ถ้าไม่ไปเดี๋ยวก็หาว่าเล่นตัวอีก

ก๊อก ก๊อก ห้องของท่านประธานอยู่ไม่ไกลจากห้องผู้จัดการ เดินมาแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึง

คนที่มาเปิดประตูห้องให้ก็คือพระลักษณ์ สายตาเขาจ้องมองเธอเป็นนัย แต่ของขวัญก็ไม่ได้มองตอบ เธอเดินตรงเข้าไปยืนต่อหน้าท่านประธานแบบใจดีสู้เสือ

ตุ๊บ! ซองสีน้ำตาลในมือของพระนายถูกโยนลงบนโต๊ะทำงานตัวเองแบบไม่สบอารมณ์

"อะไรครับพ่อ"

"เปิดดูเองสิ ทำอะไรไม่รู้จักคิด!"

ของขวัญถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินท่านประธานตะคอกใส่ลูกชาย เพราะไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน และก็ไม่อยากอยู่ด้วย

พระลักษณ์เดินเข้าไปหยิบซองน้ำตาลเปิดดูว่ามันคืออะไร

"นี่มันอะไรครับพ่อ" ชายหนุ่มเลิกคิวสูงเมื่อเห็นรูปภาพที่อยู่ในซอง

"รีบจัดการให้เรียบร้อย"

"จัดการ?" พระลักษณ์สงสัยว่าพ่อจะให้จัดการอะไร

"ทำยังไงก็ได้ให้ข่าวนี้หายไปเร็วๆ"

"ภาพกล้องวงจรปิด" ชายหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองเพราะเขากำลังใช้สมาธิในการขับรถอยู่

"ภาพกล้องวงจรปิด? กล้องที่ไหนคะ"

"ลานจอดรถโรงแรมเมื่อคืนนี้"

"ห๊าา?!!" เธอตกใจออกมาเป็นคำพูด ใครจะไม่ตกใจล่ะ ภาพกล้องวงจรปิดเมื่อคืนนี้ที่ลานจอดรถ "ใครเป็นคนเอาภาพนั้นมา" ของขวัญรู้ได้ในทันทีเลยว่ามันต้องเป็นภาพเหตุการณ์นั้นแน่เลย

"คงจะเป็นนักข่าว"

"ฉันต้องตายแน่เลย แล้วนี้คุณจะพาฉันไปไหน"

พระลักษณ์ไม่ได้ตอบพอไปถึงที่หมายเขาก็ส่งเธอให้กับเจ้าของร้าน

"คืนนี้ผมจะไปดินเนอร์ ช่วยแต่งตัวให้เธอหน่อย"

"ได้ค่ะ" เจ้าของร้านดูจะสนิทสนมกับเขาพอสมควร ..รีบพาของขวัญไปขัดสีฉวีวรรณ

พระลักษณ์ไม่ได้รอเธออยู่ที่นั่นหรอก เขาแค่เอาไปทิ้งไว้แล้วก็ออกไปธุระ

กว่าจะเสร็จธุระ กลับมาถึงเธอก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ..ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตให้กับเจ้าของร้าน

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอให้ทานข้าวอร่อยนะคะ"

"ขอบคุณมากครับ" ก่อนที่จะออกจากร้านเขาได้โอบเอวเธอแบบคนรัก ..ที่พามาร้านนี้มันก็คือแผน เพราะเจ้าของร้านกระจายข่าวได้ดีนัก

"ทำไมคุณถึงพาฉันมากินข้าวที่แบบนี้" ของขวัญเห็นโต๊ะที่เขาให้คนจัดเตรียมไว้ชักจะขนลุก มีทั้งเชิงเทียน ไวน์ และอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ เคยเห็นแต่ในละครทีวี

"ไม่ต้องพูดมาก แค่นั่งส่งยิ้มให้กับผมก็พอ"

"..ฉันไม่ใช่คนบ้านะที่จะนั่งยิ้ม" ไม่กล้าพูดเสียงดังหรอกกลัวเขาจะได้ยิน

เป็นแบบที่คิดไว้ พอเขาเลื่อนเก้าอี้ให้กับเธอได้นั่ง ก็เห็นว่ามีคนแอบถ่ายภาพ..