มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน นิยาย บท 57

"ขวัญ" ขณะที่ของขวัญเดินเข้ามาด้านใน ก็ได้ยินเสียงเรียก

"จ๊ะ"

"แกเป็นอะไรทำไมหน้าบึ้งขนาดนั้น"

"เปล่าสักหน่อย"

"แล้วนี่กลับมาจากบ้านตั้งแต่เมื่อไร"

"ถึงเมื่อคืนนี้"

"เขายังคงมีชีวิตกลับมาเหรอ" ขณะที่กำลังพูดกันอยู่ พระลักษณ์ก็ได้เดินเข้ามา ..ของขวัญหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเองทันทีที่เพื่อนทัก

"..ทำไมแม่นั้นถึงปล่อยมาเร็วจัง"

"แกว่าอะไรนะ"

"เปล่าหรอก แล้วนี่แกมายืนทำอะไรตรงนี้"

"รอคุยกับพี่สายหยุด"

"สายหยุดคนที่ทำงานแผนกเก่าน่ะเหรอ"

"ใช่..วันนี้พี่เขาจะมาทำงาน"

"แล้วเรื่องลูกของพี่เขาล่ะ" เรื่องนี้ของขวัญก็รู้ เพราะจ๊ะเอ๋แชทมาคุยให้ฟัง

"ออกจากโรงพยาบาลแล้ว"

"น่าสงสารนะ" ที่ของขวัญบอกว่าน่าสงสาร เพราะต้องเลี้ยงลูกคนเดียว แฟนก็ทิ้งไปเมื่อรู้ว่าท้อง ไม่ใช่ว่าสายหยุดไม่มีครอบครัว แต่ไม่กล้าหอบลูกไปฝากแม่ที่บ้านนอกให้ช่วยเลี้ยง ก็เลยต้องได้ดิ้นรนหาเงินเลี้ยงลูกเอง

"ฉันก็คิดว่าจะช่วย"

"ช่วยยังไง"

"ยังไม่รู้เลย รอคุยกับคุณรามดูก่อน"

"โชคดีของพี่สายหยุดนะที่มาเจอแก"

"แกรู้ไหมว่าพี่เขาช่วยฉันขนาดไหนตอนอยู่ในแผนกนั้น" บางทีงานของจ๊ะเอ๋เสียเยอะมาก สายหยุดก็มาหยิบเอางานเสียที่แก้ไม่ได้ใส่ตะกร้าตัวเองบ้าง เพื่อเฉลี่ยไม่ให้งานเสียของจ๊ะเอ๋เยอะเกินไป

"นี่แหละความดีของคน ตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอก"

"แกพูดแบบนี้ก็เป็นด้วยแฮะ"

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่พระลักษณ์ก็ได้เดินผ่าน ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นแต่ไม่อยากจะเข้าไปกวนเวลาเพื่อนคุยกัน

"ฉันไปก่อนนะ" เขาไม่เห็นเราเหรอ หรือว่าเขาไม่สนใจ แล้วเขาจะมาสนใจอะไรเรา ..แอบน้อยใจที่เขาเดินผ่านไปแบบไม่ทักไม่ชวน

"รอก่อน" ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง มัลลิกาก็รีบเข้าไปข้างในพร้อมกับของขวัญ "พวกเธอสองคนนี่เก่งนะ เข้ามาทำงานไม่ทันไร..." สายตามัลลิกามองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เก่งยังไงคะ"

"ต้องให้ฉันได้พูดอีกเหรอ"

"ถ้าคุณมันไม่พูด แล้วฉันจะรู้เหรอ"

"คุณมัน!? เธอช่วยเรียกชื่อฉันเต็มๆ หน่อยได้ไหม"

ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อประตูลิฟต์ก็เปิดออกชั้นที่มัลลิกาทำงาน เพราะของขวัญเป็นคนกดไว้ให้

"ฉันไม่ได้จะมาชั้นนี้" มัลลิกาไม่ยอมออกจนลิฟต์ปิดลง

แต่ของขวัญก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจนประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นผู้บริหาร มัลลิกาก็ได้ก้าวเดินออกไปก่อนแบบมั่นหน้า

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ" ชายหนุ่มที่เพิ่งจะเข้ามาในห้องก็ได้มองดูว่าเป็นใครที่มาเคาะประตู

"ลิกาเองค่ะ" มัลลิกาพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแฉ่ง แต่ขณะที่ประตูเปิดออก เขาไม่ได้มองมัลลิกาเลย แต่มองผ่านไปดูคนที่เดินตามหลังมัลลิกา ..นั่นแสดงว่าทั้งสองขึ้นมาลิฟต์รอบเดียวกัน

"ผู้จัดการไม่ดื่มหรือคะ" ของขวัญเห็นว่าเขาแค่มอง ถ้าเขาทำแบบนี้เธอก็เสียหน้าแย่น่ะสิ

"เอาไว้ตรงนี้แหละครับ"

"หึหึ" เสียงมัลลิกาขำเล็กน้อยในลำคอ แบบเย้ยหยันว่าอุตส่าห์เอากาแฟเข้ามาให้แต่ผู้จัดการก็ไม่ดื่ม

"ถ้าไม่ดื่มงั้นฉันเอาออกไปนะคะ" มือเรียวเอื้อมไปกำลังจะหยิบกาแฟออกไปด้วย เพราะคิดว่าเขาคงไม่พอใจที่เธอเข้ามาขัดจังหวะ

"ดื่มสิ" ชายหนุ่มหยิบกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาจิบเล็กน้อย แล้วแกล้งทำเหมือนว่ามันกำลังร้อนอยู่

แกร็ก ประตูห้องได้ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้งโดยไม่มีสัญญาณบอกกล่าว

"กาญขอโทษด้วยค่ะ วันนี้รถติดมากเลย" กาญจนาได้ยินพรทิพย์บอกว่าของขวัญเอากาแฟเข้ามาให้ผู้จัดการ ก็เลยรีบชงโกโก้ร้อนตามเข้ามาให้

"เธอเอากาแฟเข้ามาให้ผู้จัดการทำไม" กาญจนาพูดเบาๆ กับของขวัญ มัลลิกาที่ยืนอยู่ใกล้ก็ได้ยิน

"ก็ฉันเห็นพี่ยังไม่มา"

"ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าผู้จัดการไม่ดื่มกาแฟ"

"ทำไมคะ" ตอนที่ขึ้นมาช่วยงานใหม่ๆ ก็เคยได้ยินอยู่ แต่ของขวัญก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเธอไม่เคยเอาเครื่องดื่มเข้ามาให้เขา

"ผู้จัดการดื่มกาแฟไม่ได้ท่านแพ้คาเฟอีน"

"อะไรนะ//อะไรนะ??" ทั้งของขวัญและมัลลิกาต่างก็พูดขึ้นมาพร้อมกัน แล้วทั้งสองก็มองไปที่พระลักษณ์โดยไม่ได้นัดหมาย

เรื่องที่พระลักษณ์แพ้คาเฟอีนคนทั่วไปไม่รู้ เพราะเรื่องนี้อาจจะมีผลต่อธุรกิจ จึงได้ถูกปิดไว้ กลัวว่าจะมีคนคิดไม่ดี

ที่กาญจนาต้องได้บอก เพราะกลัวว่าจะมีครั้งต่อไป

มั่บ.. "โอ๊ย" ก่อนที่เขาจะยกมันขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ของขวัญรีบเข้าไปแย่งออกมาจากมือเขาก่อน จนทำให้น้ำร้อนๆ กระเด็นถูกมือของเธอ

"ทำอะไรของเธอ" พระลักษณ์รีบเอากระดาษทิชชูมาซับน้ำออกให้ "คุณกาญจนาไปเอายามาทำแผลหน่อย"

"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แต่คุณน่ะสิรู้ว่าตัวเองดื่มไม่ได้แล้วจะดื่มทำไม"