มายาบรรณาการ นิยาย บท 12

นายหัวหนุ่มปรายตามองยังไม่พอใจ “ตกลงใครเป็นเจ้านาย” เสียงที่เข้มขึ้นทำให้อีกคนปิดปากเงียบสนิท ถึงแม้จะห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ หลายปีที่อยู่ที่นี่กับนายหัวกริน ทำให้เขารู้ว่าความมุทะลุดุดัน และรั้นไม่ได้ด้อยกว่านายหัวเทวาผู้เป็นตาแม้แต่สักนิดเดียว

ครู่ต่อมานายหัวหนุ่มรีบขับรถบึ่งออกจากบ้านไปท่ามกลางเมฆก่อตัวก้อนมหึมาหนาแน่นทมึน ตรังกับภูเก็ตเขาขับรถขึ้นล่องจนดูเหมือนใกล้ เพราะความรีบร้อนเรื่องงานที่กำลังเกิดปัญหา เขาลืมแม้กระทั่งร่ำลาลูกสาวคนเดียว ลืมไปถึงว่าเขายังไม่ได้เจอสาวน้อยปะการังเลยสักครั้งตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพฯ

สองชั่วโมงก่อน...ท่าอากาศยานดอนเมือง ผู้คนเริ่มคราคร่ำออกต่างจังหวัดในวันหยุดยาวในอีกสองสามวันข้างหน้า พลอยขวัญเข็นกระเป๋าใบเขื่องของเจ้านายสาวสามใบเดินเข้ามาในอาคาร

ศยามลไม่ได้มีอาการหงุดหงิดหัวเสียอย่างที่พลอยขวัญคาดหมายเอาไว้ หญิงสาวพอจะเดาได้รางๆ ว่าเจ้านายสาวจะต้องได้ข้อแลกเปลี่ยนที่ดีจากมารดา ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่คนสวยอย่างศยามลจะยอมไปใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดนานนับเดือนตามข้อตกลง แต่หากพ้นสายตาคนขับรถและผ่านเช็กอินที่เคาน์เตอร์เรียบร้อยท่าทีของศยามลก็เปลี่ยนไป

ศยามลรูดถอดแหวนหมั้นบนนิ้วของตัวเอง เพชรเม็ดงามที่คนสวมก็อดเสียดายไม่ได้ แต่เธอก็จำยอมถอดและยื่นให้พลอยขวัญ พร้อมกับชุดเครื่องประดับของคุณอิงดาวและกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอที่ติดตัวมา

พลอยขวัญเงยหน้ามองเจ้านายสาวอย่างงงๆ ทั้งเรื่องแหวนและเครื่องประดับมีค่าที่เธอให้มา รวมไปถึงกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอัดแน่นเป็นฟ่อนข้างใน กะคร่าวๆ ประมาณหนึ่งแสน

“แกเอาของพวกนี้ไป แล้วบินไปก่อนฉัน” คำสั่งที่ออกจากปากเจ้านายสาวไม่ให้ความกระจ่างแก่หญิงสาวสักนิด เพราะทั้งคู่ผ่านการเช็กอินของสายการบินในประเทศมาแล้ว

“หมายถึงอะไรคะ” หญิงสาวมองของในมือสลับหับมองหน้าเจ้านายสาวอย่างแปลกใจ

“แกคิดว่าฉันจะกล้าหอบทรัพย์สินมูลค่าหลายล้านบินไปบ้านป่าเมืองเถื่อนในสภาพนี้หรือ ผู้หญิงที่แต่งตัวมอซออย่างแกถือของพวกนี้ไปก็คงไม่มีใครคิดว่าของจริง แกขนของฉันไปก่อนและจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วฉันค่อยบินตามลงไป” ศยามลตอบอย่างหงุดหงิด

“แต่เราผ่านเคาน์เตอร์มาแล้วนะคะ”

“ผ่านแล้วไง ฉันก็แค่ขี้เกียจตอบคำถามแม่ที่คอยโทรเช็กว่าฉันไปหรือไม่ไป คราวนี้แม่ก็เช็กอะไรได้ แกก็รู้ว่าฉันเป็นเจ้าแม่เพอร์เฟคแค่ไหน แล้วก็ไม่มีทางที่ฉันจะไปในที่ที่ไม่คุ้นเคยและไม่รู้การเป็นอยู่ก่อน ฉันถึงให้แกไปจัดการให้เรียบร้อย”

ศยามลบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋าใบย่อมอีกใบของเธอออกจากรถเข็น ไม่ลืมหยิบจดหมายที่มารดาของนายหัวหนุ่มฝากมาให้หญิงสาวถือติดมือมาด้วย

“อ้อ แล้วนี่เป็นจดหมายของคุณอิงดาว แม่ของนายหัวกริน คนที่สวนปาล์มจะให้การต้อนรับแกเป็นอย่างดี แล้วจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยละ ถ้าฉันลงไปเมื่อไรต้องได้รับความสะดวกสบายเหมือนอยู่ที่บ้าน แกเข้าใจนะ”

“แต่ว่า...”

“แกไม่มีสิทธิ์ค้านคำสั่งของฉัน แล้วก็ห้ามโทรบอกแม่เด็ดขาด แกน่าจะรู้จักฉันดีกว่าใครนะพลอย” พลอยขวัญรู้ดีว่าไม่ใช่แค่คำขู่ และก็มั่นใจว่าเธอรู้จักศยามลมากกว่าใคร อาการนิ่งและยอมรับทุกอย่างมักซ่อนแผนการเอาไว้เสมอ

“แล้วคุณศยาจะให้พลอยแจ้งทางนั้นว่าอย่างไรคะ”

“แกไม่ต้องบอกอะไร แค่ข้อความในจดหมายฉบับนี้คนที่ตรังก็จะดูแลแกเป็นอย่างดี ในฐานะที่แกเป็นคนของว่าที่นายหญิงของที่นั่น แล้วก็ไม่ต้องสะเออะอยากรู้เรื่องจนเสียมารยาทเปิดอ่านล่ะ”

“ค่ะ” พลอยขวัญรับคำอย่างจำยอม

“คุณลุงคือคนของสวนปาล์มเทวารักษ์ใช่ไหมคะ” พลอยขวัญเดินเข้าไปถามคนถือป้ายชูอย่างนอบน้อม ทั้งที่กล้าๆ กลัวๆ

ใบหน้าเข้มรับกับสีผิวตามแบบฉบับคนใต้ทำให้พลอยขวัญอดกลัวไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสเดินทางตัวคนเดียว และก็ครั้งแรกอีกเหมือนกันที่เธอมีสมบัติติดตัวมากที่สุดในชีวิต

“ถ้าคุณคือคนชื่อเดียวกันกับที่อยู่ในป้าย ก็ใช่...เชิญครับ” คนมารับบอกเสียงเรียบ รับกระเป๋าในมือก่อนที่จะผายมือเชิญหญิงสาว

พลอยขวัญยอมเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก ทั้งที่ตอนแรกเธอตั้งใจจะขอดูบัตรประจำตัวประชาชนก่อน แต่พอเห็นใบหน้าเข้มเรียบเฉยอย่างนั้น หญิงสาวก็ไม่กล้าขึ้นมาดื้อๆ ปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมของเธอ คงจะไม่มีเรื่องอะไรเลวร้ายมากกว่าที่ผ่านมาอีกแล้ว

แนวถนนโค้งคดเคี้ยวกับระยะทางยาวไกล คนที่ไม่คุ้นกับการเดินทางอย่างพลอยขวัญก็เกิดอาการวิงเวียนเมารถขึ้นมาดื้อๆ

ในชีวิตที่ไม่ต้องเดินทางไกล หรือจะให้พูดตามความจริงก็คือ ทุกที่ที่เธอมีโอกาสได้ไปเยือนก็เพราะติดตามศยามล เพราะฉะนั้นก็ตอบได้เต็มปากว่าเธอไม่เคยต้องเดินทางลำบากสักครั้ง

ที่สุดพลอยขวัญก็ฝืนปรือตาขึ้นมองถนนที่เริ่มมืดทมึนไม่ไหว เปลือกตาบางไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มของเธอค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับฝนห่าใหญ่ที่สาดเทลงมา กับเสียงฟิดๆ ของที่ปัดน้ำฝนหน้ารถที่กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างแข็งขัน

โคล้ม! ซ่า... เสียงกระแทกของวัตถุบางอย่างสลับกับเสียงน้ำฝน ทุกอย่างดับวูบลง