มายาบรรณาการ นิยาย บท 15

“ฉันเจ็บ”

“อย่ามาปั้นหน้าใสซื่อใช้มารยามาหลอกล่อฉัน ฉันจะไม่มีวันเชื่อมารยาผู้หญิงแพศยาอย่างพวกเธออีกต่อไป มาหาถึงที่อย่างนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของเงิน ได้ข่าวว่าแม่ฉันจ่ายค่าตัวเธอไปหลายล้าน”

“คุณพูดอะไร” หญิงสาวมองฝ่าความมืดพร่าเลือน เอียงหน้าขึ้นถามเขากลับไป ยิ่งเห็นอีกคนงงงวย นายหัวหนุ่มก็ยิ่งโกรธ ความแรงที่บีบบนต้นแขนก็ยิ่งเพิ่มมาก

“โอ๊ย!!!” หญิงสาวร้องเสียงสั่น น้ำตาแทบเล็ดออกมาเพราะความเจ็บ

“ฉันจะให้เธอชดเชยเงินหลายล้านของตระกูลฉันให้คุ้มค่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้น...” หญิงสาวพยายามอธิบาย แต่เขากลับไม่รอฟัง

“ผู้หญิงหิวเงิน ขายศักดิ์ศรีไร้หัวใจอย่างเธอจะไปรู้สึกอะไร ก็แค่ผู้หญิงรักสบาย”

คำพูดแข็งกร้าวที่ออกจากปากก่อนริมฝีปากร้อนซุกลงไปกับเนื้อนุ่มลำคอของพลอยขวัญ ขบเม้มเนื้อเนียนละเอียดรุนแรงตามอารมณ์โกรธ ก่อนจะวกกลับมาบดจูบหนักที่ริมฝีปากบาง เมื่อความโกรธเข้าครอบงำอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่รู้เหตุผล

รอยจูบที่เขามอบให้สร้างรอยบวมช้ำให้ริมฝีปากนุ่ม หัวไหล่มนถูกกดแน่นยึดตรึงกับตัวของเขาจนหญิงสาวไม่สามารถขยับได้อีก ซอกคอขาวถูกรุกรานจากปลายลิ้นร้อนและแนวฟัน ทั้งเร่าร้อนและรุนแรงจนคอขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง ความเย็นของเครื่องปรับอากาศในห้องไม่ได้ช่วยลดอารมณ์รุ่มร้อนของนายหัวหนุ่มลดลงแม้แต่นิดเดียว

“ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาสุดเสียง แต่ก็ดังเล็ดลอดให้ได้ยินอู้อี้ มือเล็กออกแรงผลักไสหน้าอกหนาของเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งเพิ่มความแรงในรอยสัมผัส ทั้งแรงกดที่ต้นแขนจนแทบห้อเลือด

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อที่นี่มันห้องของฉัน เตียงของฉัน เธอมานอนรออยู่ตรงนี้ก็เหมือนของของฉันด้วย...” ชายหนุ่มตวาดเสียงแข็งกร้าว

“และที่สำคัญ...แม่ของเธอรับสินสอดไปแล้ว ตอนนี้ก็ถือว่าเรามาเข้าเรือนหอก่อนจัดพิธีแต่งงานก็แล้วกัน ฉันคิดว่าเธอก็คงชอบไม่ต่างจากฉัน”

“ได้โปรด!...อย่าทำฉันเลย” หญิงสาวเว้าวอนผ่านช่องไรฟันที่เปิดเผยอเพียงน้อยนิด

“หมดเวลาที่เธอจะร้องขอ ตั้งแต่เธอเหยียบย่างเข้ามาที่นี่ และมานอนรอฉันบนเตียงนี้ จำเอาไว้” เขาย้ำเสียงหนัก

“ฉันเจ็บ” หญิงสาวร้องบอก น้ำใสไหลรินออกทางตาเป็นทางเปียกเส้นผมสยายบนหมอนสีขาว

เสียงร้องขอของหญิงสาวไม่เป็นผลกับนายหัวหนุ่มสักนิด ตอนนี้เขากำลังบ้าคลั่ง เลือดในกายสูบฉีด พลังงานบางอย่างต้องการปลดปล่อย

ริมฝีปากหนาประกบแนบแน่นเพื่อปิดเสียงร้องน่ารำคาญนั้นให้เงียบลงไปซะ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปเชยชิมความหอมหวานภายในโพรงปากอย่างหื่นกระหายตะกละตะกลาม แต่หากเป็นเพราะความรู้สึกโหยหาขาดหายมาหลายปีที่เขาไม่ได้ลิ้มรสสวาทจากแกนกายสาว ความร้อนระอุอยากปลดปล่อยในกายยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอาการตอบรับผ่านมวลความชื้นในกายก็ยิ่งย่ามใจ ความฮึกเหิมลำพองส่งผ่านมาถึงปลายประสาทอีกเส้นที่ดุนต้นขาเนียนเรียบของหญิงสาว ราวปล่องภูเขาไฟที่พร้อมจะปลดปล่อยลาวาภายในออกมา ไม่รั้งรอให้เสียเวลาให้ร่างกายปริแตกไปก่อนที่จะได้ฉกชิมรสหวานที่ร้างรามานาน สิ่งที่โหยหามาตลอด ชายหนุ่มขยับตัวทาบทับร่างบางไหวระริกเอาไว้พร้อมกับบดเบียดสอดประสานแก่นกายให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

“กรี๊ด! ไม่นะ...เจ็บ” เสียงกรีดร้องกับสีหน้าคนใต้ร่างบ่งบอกถึงความเจ็บปวดตรงส่วนกลางลำตัวที่เขาแนบทับจู่โจมอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลบ่าอาบแก้มนวลอีกครั้ง พร้อมกับศีรษะมนของหญิงสาววิ่งไปกลิ้งมากับหมอนระบายความเจ็บ

ชายหนุ่มถึงกับชะงักนิ่งเมื่อสัมผัสถึงความคับแน่นและแรงตอดรัดในกายสาวที่กำลังโจมตีขับไล่สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ด้านในจนต้องถอดถอนออกมาก่อน

สิ่งที่คิดเอาไว้ก่อนว่า...เธอผ่านผู้ชายมาไม่รู้กี่คนพังทลายลง เป็นไปไม่ได้ที่คนเคยมาก่อนจะยังคับแน่นได้ถึงขนาดนี้ แต่รอยคราบน้ำตากับใบหน้าเหยเกกับแสงไฟลางก็ทำให้หัวใจของชายหนุ่มยวบลง ยิ่งปฏิกิริยาต่อต้านและพยายามถดถอยตัวออกห่างของเธอ

‘เขาเข้าใจอะไรผิดไปงั้นหรือ’

“สาวพรหมจรรย์” ชายหนุ่มครางสิ่งที่เขารู้ดีที่สุดตอนนี้คือเขาเป็นคนแรกของเธอ

“ขอโทษยอดยาหยี ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ” นายหัวกรินเสียงอ่อนลง โน้มใบหน้าประกบจูบริมฝีปากบวมอิ่มที่เขารังแกก่อนหน้า

เขามอบจุมพิตเร่าร้อนจากความรู้สึกของเขา แต่แฝงไปด้วยความอ่อนหวานที่ตั้งใจขอโทษคนใต้ร่างที่เผลอทำรุนแรงจนเธอเจ็บ เผยความเป็นตัวตนของเขาออกมาอีกครั้ง เขาจูบส่งผ่านความรู้สึกเรียกร้องปลุกเร้า