มายาบรรณาการ นิยาย บท 30

พลอยขวัญวางจานสปาเก็ตตี้ลงบนโต๊ะ เดินเลี่ยงไปหยิบฝาครอบกรุผ้าลูกไม้สีหวานมาครอบไว้ เธอไม่ลืมทำเผื่อชายหนุ่มเจ้าของบ้านด้วยอีกคน เดาว่าหนุ่มลูกครึ่งอย่างเขาคงจะชอบทาน

จากนั้นเธอก็เดินเลี่ยงขึ้นข้างบน เสียงใสแจ๋วร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นพลอยขวัญก้าวเข้ามาในห้อง นุ่มนิ่มสาวใช้คนดูแลปะการังก็เพิ่งเดินออกไป

“แม่พลอยขา!” สาวน้อยร้องเรียก ชูมือเล็กขึ้น

พลอยขวัญย่อตัวลงโอบเอวตามเสียงเรียกร้อง กดจมูกหนักลงบนพวงแก้มใส กลิ่นครีมอาบน้ำเด็กหอมละมุนเรียกให้หญิงสาวกดจมูกหนักลงซ้ำอีกหลายครั้ง

“อืมๆ หอมๆๆ ลูกสาวคนเก่งของใครนะ เก่งที่สุดเลย แต่งตัวเองด้วยใช่ไหมคะเนี่ย”

สาวน้อยยืดอกพยักหน้ารับอย่างภูมิอกภูมิใจ เมื่อก่อนอาจจะไม่เคยสักครั้งที่ต้องแต่งตัวเอง

“แม่พลอยรักไหมคะ”

“รักสิคะ”

“ถ้าอย่างนั้นแม่พลอยต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปนะคะ”

พลอยขวัญย่อตัวนั่งลง มือข้างหนึ่งโอบเอวอวบๆ ของสาวน้อยเอาไว้หลวมๆ “เด็ก” อย่างไรก็คือผ้าขาวอยู่วันยังค่ำ เมื่อเวลานี้ฟ้ากำหนดมาให้เธอเป็นจิตรกร เธอก็จะปั้นแต่งสิ่งดีงามให้ผ้าขาวผืนนี้เปื้อนรอยยิ้มและความรัก

“แม่พลอยก็มีงานของแม่พลอยค่ะ อีกไม่นานแม่พลอยก็จะต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แล้วปะการังเองก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกัน เป็นเด็กดีของป๊ากับยายนอม ตั้งใจเรียนหนังสือ แล้วก็พูดจาเพราะๆ กับผู้ใหญ่นะคะ”

ปะการังหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอเพิ่งจะรับรู้ความรู้สึกของการมีแม่สักครั้ง แต่อีกไม่นานแม่พลอยก็จะจากไปเหมือนแม่ของเธอ คนที่ป๊าบอกว่าถ้าเธอเป็นเด็กดี แม่จะลงมาจากดาวอังคาร

พลอยขวัญส่งยิ้มอ่อนโยนให้อีกครั้ง ยกมือข้างหนึ่งลูบผมสาวน้อยเบาๆ “แต่แม่พลอยไม่ได้ย้ายไปอยู่ดาวอังคารนะคะ แม่พลอยไปกรุงเทพฯ เวลาน้องปะการังไปกรุงเทพฯ เราก็จะได้เจอกัน หรือไม่เวลาแม่พลอยว่าง แม่พลอยจะนั่งเครื่องลงมากอดให้ฉ่ำปอดเลยดีไหม”

สาวน้อยทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่พลอยขวัญก็ยกนิ้วก้อยเกี่ยวสัญญา สิ่งเดียวที่เป็นสะพานเชื่อมต่อระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ และมันก็ได้ผลทุกครั้งกับสาวน้อยคนนี้

“แม่พลอยจะไม่หายไปแน่ๆ ใช่ไหมคะ” สาวน้อยถามย้ำอีกครั้ง

“จริงสิคะ”

ปะการังชูนิ้วก้อยสั้นป้อมขึ้นอีกครั้ง คราวนี้พลอยขวัญถึงกับหัวเราะร่วนออกมา ถ้าจนถึงวันที่เธอจะกลับเธอจะจำสัญญาระหว่างสาวน้อยคนนี้ได้หมดหรือเปล่านะ

“อะไรคะ”

“แม่พลอยต้องสัญญาว่าจะมางานวันแม่ที่โรงเรียนของปะการังทุกปี ปะการังอยากมีแม่ให้กราบเหมือนอย่างปีนี้ วันแม่ที่แม่พลอยไปโรงเรียนกับปะการัง วันนี้เพื่อนก็เลิกล้อแล้วด้วย”

“เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก สาวน้อยที่รอลุ้นคำตอบถึงกับน้ำตาร่วงเผาะอาบสองข้างแก้ม บอกออกมาเสียงเครือ

“นั่นไง...แม่พลอยไม่รักหนู แม่พลอยจะไปแล้วไม่กลับมาอีก”

ในที่สุดเสียงหัวใจก็ร้องบอกให้เขาเดินเข้าไปหาสองสาวต่างวัยนั่น...

ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเก้าอี้ด้านหลังหญิงสาว จงใจใช้แขนทั้งสองข้างยันไว้กับโต๊ะ คร่อมสองสาวเอาไว้ทางด้านหลัง ปิดช่องไม่ให้หญิงสาวขยับลุกออกมาได้ทัน

“อุ๊ย!” หญิงสาวร้องอย่างตกใจที่จู่ๆ เจ้าของบ้านมานั่งซ้อนข้างหลัง ปะการังเงยหน้ายิ้มให้บิดาถามเสียงใส

“ป๊ากลับมาตอนไหนคะ” นายหัวหนุ่มกางแขนรับลูกสาว แต่ก็ยังนั่งข้างหลังพลอยขวัญอยู่เหมือนเดิม ไม่มีจังหวะที่หญิงสาวจะได้ลุกออก

“เพิ่งกลับมาค่ะ คิดถึงที่สุด มาให้ป๊าหอมที”

ปะการังลุกขึ้นมาหาบิดา ชายหนุ่มโอบรัดสาวตัวป้อมเอาไว้ โดยที่ฉวยโอกาสกอดอีกคนไว้เหมือนกัน มองเผินๆ เหมือนกับสามคนพ่อแม่ลูกกำลังกอดกันกลม

“อุ๊ย!” หญิงสาวดิ้นขัดขืนรั้งตัวแข็งไม่ให้เขากอด แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย แถมคนตัวโตยังทำหน้าตาย กดจมูกบนพวงแก้มหญิงสาวไปอีกฟอด ก่อนจะเลี่ยงไปพูดกับลูกสาวและกดจมูกหนักๆ ลงบนแก้มใส

“ซู้ด...แก้มหอมจัง ใครอาบน้ำให้น้า”

“วันนี้ปะการังอาบเองค่ะ แม่พล... เอ่อ พี่พลอยบอกว่าคนเก่งต้องอาบน้ำเอง” สาวน้อยบอกอย่างภูมิใจ เกือบหลุดเรียกชื่อแม่พลอยออกมาอีกครั้ง ชายหนุ่มอมยิ้มบางๆ กับสิ่งที่เขาเพิ่งจะได้รู้ เห็นทีว่าสิบวันที่เขาไม่ได้อยู่ที่บ้านคงจะมีเรื่องน่าสนุก

“เก่งจังเลย ป๊าต้องให้รางวัลคนเก่งมั้ยนะ”