มายาบรรณาการ นิยาย บท 36

นายหัวหนุ่มยอมหยุดมือซุกซน เลื่อนลงมาพาดที่เอวคอดของเธอแทน ไม่ใช่เพราะกลัวเธอโกรธอย่างที่ขู่ แต่เพราะเมื่อคืนเขารังแกเธอหนักมากไป อยากให้เธอได้พักผ่อนบ้าง

“วันนี้เราไปในเมืองกันนะ”

“ไปทำไมคะ”

“ผมมีรางวัลจะให้คุณ” หญิงสาวหรี่ตามองชายหนุ่มอย่างแปลกใจ

“รางวัลอะไรคะ พลอยไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”

“ไม่บอกหรอก แต่ตอนนี้คุณต้องพานายหัวไปอาบน้ำก่อน ไม่ต้องห่วงปะการังด้วย เพราะเมื่อคืนตอนคุณหลับผมไปตามป้านอมมาอยู่เป็นเพื่อนแกแล้ว ตอนนี้ก็คงกำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวในเมือง”

“ขี้โกงตลอด” พลอยขวัญโอด เธอตามเขาไม่ทันสักทีสิน่า

“ถ้ายังไม่ทำตามที่บอกดีๆ คุณจะได้ผู้ชายหื่นกามไปอาบน้ำด้วยอีกคนนะ บทนี้ผมชอบด้วยสิ” คนตัวโตขู่อีกครั้ง

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวประชด ชายหนุ่มดึงจมูกรั้นอย่างนึกหมั่นไส้ พลิกตัวคร่อมหญิงสาวอีกครั้ง

“อืม...จะประชดน่ารักน่าชังอย่างนี้ วันนี้ก็ไม่ต้องลุกจากเตียงก็แล้วกัน ไม่ปงไม่ไปมันแล้วในเมืองน่ะ บรรเลงรักทั้งวันให้เอวสึกกันไปเลย” หญิงสาวแก้มแดงระเรื่อซับเลือดฝาดด้วยความอาย ถึงแม้จะแพ้กลลวงชายหนุ่มและเคยมาหลายครั้งแต่เธอก็ยังไม่คุ้นชินอยู่ดี

“ยอมแล้วค่ะนายหัวสุดสวาท ปล่อยให้ทาสสวาทนางนี้ได้พักบ้างนะคะ ไม่ไหวจริงๆ” หญิงสาวบอกอู้อี้ในอก ชายหนุ่มร่างสูงแทบหลุดขำกับคำเปรียบเปรย เขาเป็นอย่างที่เธอว่าจริงๆ

“คุณจะไม่ส่งบรรณาการสวาทก่อนจริงๆ น่ะหรือ ข้าศึกตีกรอบล้อมเมืองเอาไว้ทุกด้านแล้วนะ พม่ารามัญเล็งปืนใหญ่มาแล้วด้วย” ชายหนุ่มยังเย้าต่ออย่างมีความสุข

“ไม่พูดด้วยแล้ว ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ” หญิงสาวค้อนวงใหญ่กลับมาพร้อมเจ้าของร่างบางที่ชายหนุ่มนอนกอดทั้งคืนลุกพรวดวิ่งเข้าห้องน้ำไป

คนบนเตียงหัวเราะตามอย่างมีความสุข...

นายหัวกรินขับรถออกจากไร่โดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดใดๆ กับหญิงสาวอีก จนกระทั่งรถคันหรูที่สุดของไร่มาจอดที่หน้าที่ว่าการอำเภอ

“คุณพาพลอยมาทำอะไรที่นี่”

“ลงมาก่อนแล้วคุณก็รู้เอง” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ ป่วยการที่จะถามต่อพลอยขวัญจำต้องเดินตามหลังนายหัวหนุ่มเข้าไปข้างใน

โต๊ะนายอำเภอทะเบียนสมรสถูกวางตรงหน้า นายหัวกรินยื่นบัตรประชาชนของเขากับพลอยขวัญที่หยิบมาก่อนยื่นให้นายอำเภอ ขณะที่นายอำเภอกำลังเขียนพลอยขวัญกระซิบถามชายหนุ่ม

“คุณจะทำอะไร”

“ผมก็กำลังให้เกียรติคนที่จะมาเป็นภรรยาของผม และกำลังอ้าแขนรับเป็นคนของเทวารักษ์ สมิธ อย่างสมบูรณ์ ผมบอกคุณแล้วยังไงครับ ว่าผมเป็นคนพูดจริงทำจริง สิ่งนี้จะเป็นการการันตีได้เป็นอย่างดีว่าผมจะไม่มีวันไล่คุณออกจากไร่เด็ดขาด” คำพูดหนักแน่นของเขาทำให้น้ำตาของความปีติเอ่อนอง เขาพูดจริงทำจริง

แต่เธอล่ะ…

สิ่งที่ชายหนุ่มทำยิ่งสร้างความหนักอึ้งในใจของพลอยขวัญ กับเรื่องราวที่ถูกปิดบังเอาไว้ ทั้งเรื่องของศยามลนายหัวหนุ่มไม่เคยพูดถึงอีกสักครั้ง เขาคงจะเชื่อว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเขา และเจ้านายที่เธอกล่าวอ้างไม่มีอยู่จริง

“คุณได้สามีที่น่ารักมากนะครับ” นายอำเภอเอ่ยชม ก่อนที่จะยื่นเอกสารกลับให้สองหนุ่มสาว

“เรียบร้อยแล้วครับนายกริน เทวารักษ์ สมิธ กับนางสาวพลอยขวัญ เพียงเกตุ ได้จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ผมขอแสดงความยินดีด้วยครับ”

นายหัวหนุ่มไม่ได้เอะใจสักนิดกับชื่อและนามสกุลของหญิงสาว อาจจะพูดได้เต็มปากว่าเขาไม่ได้ใส่ใจที่จะรู้จักชื่อกับนามสกุลของเจ้าสาวของเขาตั้งแต่ต้น ทั้งที่ตอนแรกลงทุนจ้างนักสืบ แต่เขากลับไม่ใส่ใจที่จะสานต่อ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย นายหัวกรินกับพลอยขวัญกล่าวขอบคุณนายอำเภอก่อนที่จะลากลับ หลังจากที่เดินออกมาพ้นกรอบประตู และเข้าไปในรถเรียบร้อย หญิงสาวก็หันหน้าไปถามเหตุผลกับชายหนุ่มอีกครั้ง

“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ”

“ผมบอกคุณไปแล้วว่าเพราะอะไร”

“แต่พลอยไม่ใช่คนตัวคนเดียวที่จะจัดการอะไรโดยไม่ปรึกษาใคร”

“ผมขอโทษ ผมแค่อยากเซอร์ไพร้ส์ให้คุณประทับใจ ว่าสิ่งที่ผมพูดและทำผมตั้งใจอย่างนั้นจริงๆ” นายหัวกรินสบตาพลอยขวัญหนักแน่นในคำพูด

“ผมบอกคุณแม่แล้วว่าจะแต่งงานกับคุณ และท่านก็ไปสู่ขอพลอยตามประเพณีแล้ว เพราะงานของผมกำลังยุ่ง ลูกน้องที่ลักลอบขนผลผลิตปาล์มไปขายก็ยังจับไม่ได้ทุกกลุ่ม ผมทิ้งทางนี้ไม่ได้จริงๆ นี่คือเหตุผลทั้งหมดที่ผมตัดสินใจทำแบบนี้ เพราะผมรักและอยากให้พลอยรู้ว่าผมจริงใจจริงๆ”

“ขอบคุณที่ให้เกียรติพลอย พลอยคิดว่ามันมากเกินไปที่จะได้รับเกียรติอย่างนี้”