มายาบรรณาการ นิยาย บท 43

พลอยขวัญมองหน้าเขาให้เต็มตา จดจำทุกรายละเอียดย้ำไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ พยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไร

“นังพลอย! เดี๋ยวก่อน” หม่อมหลวงสราลีเรียกพลอยขวัญอีกครั้งเหมือนนึกอะไรออก

พลอยขวัญหันกลับไปตามเสียงเรียก ที่สุดคงไม่พ้นคำสั่งอะไรอีกสักอย่าง

“ฉันบอกแกหรือยังว่ายายแกช็อกเข้าโรงพยาบาลไปตั้งแต่รู้เรื่องเลวๆ ของแก นึกเสียว่าเอาบุญ ฉันก็เลยบอกแกหรอกนะ”

“คุณท่านว่าอะไรนะคะ ยายพลอยเป็นอะไร อยู่ที่ไหน แล้วยายอยู่กับใคร” พลอยขวัญร้องเสียงหลงถามเป็นชุด ยายของเธอแก่มากและมีโรคประจำตัวอยู่หลายโรค

“แกฟังไม่ผิดหรอก หลานเลวๆ อย่างแกกำลังจะฆ่ายาย” พลอยขวัญไม่ทนรอฟังอะไรทั้งสิ้น วิ่งออกจากห้องนั้นไป ขืนรอก็ยิ่งจะได้รับแค่คำพูดเสียดแทง สู้โทรถามคนที่บ้านจะได้เรื่องเสียกว่า

นายหัวหนุ่มเดินออกจากห้องไป ทิ้งแขกให้มารดาเป็นคนต้อนรับ ขับรถกระชากออกไปอย่างแรง

“ลาก่อนค่ะ...นายหัวกริน” พลอยขวัญบอกตามเสียงรถที่วิ่งออกไป แม้เธอไม่ได้เห็นกับตา แต่เธอก็จำเสียงรถของเขาได้อย่างแม่นยำ

เสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้นของพลอยขวัญถูกจัดใส่กระเป๋าลวกๆ พลอยขวัญถือกระเป๋าเดินออกจากบ้านทันทีโดยไม่กล่าวคำล่ำลากับใคร เธอไม่หยิบสมบัติของเขาไปสักชิ้น แม้กระทั้งแหวนแต่งงานที่เขาให้เธอ

พลอยขวัญแวะเข้าไปในห้องทำงานของนายหัวหนุ่ม ยืมใช้เครื่องคอมพิวเตอร์และเครื่องปริ้นของเขา ก่อนจะแวะเอาจดหมายคำร้องขอหย่าและใบมอบอำนาจไปให้ทนายของไร่ที่สำนักงาน ยังดีที่นายหัวหนุ่มออกไปตรวจลานปาล์ม

มือเรียวเล็กของหญิงสาวยื่นเอกสารให้ทนายประจำสวนปาล์ม เธอพอรู้จักเขาบ้างตอนที่ชายหนุ่มแนะนำในวันแต่งงาน

“ฝากเอกสารซองนี้ให้นายหัวกรินด้วยค่ะ”

หลังจากที่เห็นเอกสารในซอง ชายหนุ่มก็เงยหน้ามองหญิงสาว ถามอย่างแปลกใจ

“หมายความว่าอย่างไรครับนายหญิง” ทนายของของสวนปาล์มถามอย่างแปลกใจ ทั้งคู่เพิ่งผ่านการจดทะเบียนสมรสกันได้ไม่ถึงเดือนดี แต่วันนี้นายหญิงของไร่กลับมาขอร้องให้เขาดำเนินการเรื่องหย่าแทน

ตำแหน่งนายหญิงของเทวารักษ์ที่ผู้หญิงค่อนประเทศอยากรั้งตำแหน่ง นั่งเสวยสุข

“ขอร้องว่าอย่าถามถึงอะไรตอนนี้นะคะ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่นายหัวกรินต้องการ พลอยคงไม่มีเวลามากพอที่จะอยู่รอจดทะเบียนหย่าให้เขา ฝากคุณทนายเป็นธุระแทนพลอยด้วย ถ้าหากต้องเซ็นเอกสารก็นัดพลอยได้ตลอดเวลานะคะ”

ทนายพยักหน้ารับอย่างจำยอม

“ก็ได้ครับ หากมันเป็นความต้องการของคุณ แต่ผมไม่มั่นใจว่านายหัวจะต้องการเหมือนคุณหรือเปล่า แล้วผมจะติดต่อกลับไป”

พลอยขวัญกระพุ่มมือไหว้อย่างขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ พลอยต้องรีบไปแล้ว”

“ให้ผมไปส่งขึ้นเครื่องไหมครับ”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” พลอยขวัญเดินออกจากอาคารสำนักงานมา ยืนลังเลมองเรือนครัวของคนงานอย่างชั่งใจ เธอควรจะบอกลาพวกเขา อย่างน้อยก็ป้านอม

ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจลากกระเป๋าหันหลังออกมา เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไป ตำแหน่งมิจฉาชีพที่ติดตัวรั้งให้เธอต้องเดินออกมาเงียบๆ อย่างปวดร้าว หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจ

พยายามข่มกลั้นธารน้ำตาไม่ให้หลั่งไหลออกมา รีบก้าวขาให้พ้นกรอบประตูรั้วของไร่ เป้าหมายคือปากทางที่เธอต้องใช้การเดินเท้าอีกนับกิโลเมตร

“แม่พลอย...” เสียงเด็กหญิงร้องเรียก ขาของหญิงสาวชะงักหันกลับไปมองตามเสียง สาวน้อยเพิ่งกลับจากโรงเรียน จังหวะที่เธอก้าวลงจากรถก็เห็นพลอยขวัญพอดีและวิ่งตามออกมา

ปะการังมองกระเป๋าในมือของหญิงสาวถามเสียงใส

“แม่พลอยจะไปไหนคะ ทำไมไม่รอให้ปะการังเลิกโรงเรียนก่อน ปะการังจะได้ไปด้วย”

พลอยขวัญย่อตัวลงนั่ง รั้งตัวปะการังเข้ามากอดแน่น ปล่อยน้ำตาแห่งความตื้นตันให้ไหลออกมา เด็กย่อมไร้เดียงสาในความคิด และอาจจะเป็นคนเดียวที่รักเธอจริงๆ

“ค่ะ...แม่พลอยจะรีบกลับ หนูน้อยของแม่ก็รีบเข้าบ้านได้แล้วค่ะ แม่พลอยทำของว่างเตรียมไว้ให้หนูด้วยอย่าดื้อนะลูก” พลอยขวัญบอกด้วยรอยยิ้มทั้วรอยคราบน้ำตาอาบพวงแก้ม

ปะการังยกมือป้อมๆ เช็ดน้ำตาให้หญิงสาว

“คนเก่งของปะการังต้องไม่ร้องไห้นะคะ” พลอยขวัญยิ้มเอ็นดูกับคำปลอบโยนสั้นๆ แต่กลับมีพลังมากมายให้เธอลุกขึ้นสู้

“ค่ะ แม่พลอยจะไม่ร้องไห้อีก”

“แม่พลอยต้องไปแล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถ” หญิงสาวบอกพร้อมกับจับหูกระเป๋าเอาไว้

“ให้ปะการังไปส่งแม่พลอยขึ้นรถนะคะ”

“แม่พลอยไปเองดีกว่าค่ะ หนูอย่าดื้อกับยายนอมและเป็นเด็กดีของป๊านะคะ”

สาวน้อยพยักหน้ายอมรับ พอพลอยขวัญขยับตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกไป เธอกลับเบ้ปากจะร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งตามไปเกาะที่ขา

“ปะการังไม่อยากให้แม่พลอยไป ปะการังกลัวแม่พลอยไปอยู่บนท้องฟ้า”

พลอยขวัญพยายามกลั้นน้ำตา เพราะรู้ตัวว่าไม่มีวันได้กลับมาที่นี่อีก แต่เธอต้องฝืนยิ้ม ทำใจแข็งตอบกลับไป

“แม่พลอยสัญญาว่าจะกลับมาแน่นอน ทุกวันแม่...ปะการังต้องมีแม่เหมือนคนอื่น”

“ค่ะ...ปะการังจะรอ”

หลังจากที่พลอยขวัญหันหลังเดินออกไป ธารน้ำตาที่เธอพยายามข่มกลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นทางยาว หากเรื่องราวไม่เลวร้ายมาก เธออายจะแอบกลับมาเจอปะการังที่โรงเรียนบ้าง