มายาบรรณาการ นิยาย บท 47

หญิงร่างอ้วนย่อตัวลงนั่งข้างๆ เอื้อมมือไปแตะตัวหญิงสาว

“จริงด้วย หน้าซีด ตัวร้อนเป็นไฟขนาดนี้ต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล” สาวร่างอ้วนเงยหน้าขึ้นมองไทยมุง “มีใครว่างพาเธอไปส่งโรงพยาบาลหรือเปล่า พอดีว่าฉันต้องขายของ”

ไทยมุงหลายคนหันหน้าเข้าหากันซุบซิบ คนหาเช้ากินค่ำอย่างแม่ค้า ถ้าให้ไปทำอย่างอื่นก็เหมือนขาดรายได้เป็นวัน ซึ่งก็หมายถึงครอบครัวต้องอดไปด้วย

“ฉันก็ต้องขายของ”

“ผมก็ด้วย ต้องวิ่งรถ”

หลายคนต่างอ้างหน้าที่รับผิดชอบของตัวเอง กรินเงยหน้าบอก

“ผมพาเธอไปเองครับ” เสียงนุ่มบอกพร้อมกับช้อนอุ้มหญิงสาวขึ้น พร้อมกับบอกคนที่ยืนอยู่ “ช่วยเปิดประตูรถให้ผมด้วยครับ”

หนึ่งในไทยมุงรีบกุลีกุจอช่วยเหลือ พวกเขาคงทำได้มากที่สุดแค่นั้น

“ขอบคุณนะพ่อหนุ่มที่ช่วยพาแม่หนูคนนี้ไปโรงพยาบาล” สาวร่างอ้วนบอกอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปแล้วนะครับ”

“ขอให้เจริญๆ นะ” แม่ค้าคนเดิมให้พร รถคันหลังเริ่มต่อแถวยาว ไทยมุงน้ำใจงามกลายเป็นปัญหากับการจราจร ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งอ้อมมาที่ประตูคนขับตามด้วยเสียงปิดประตูและออกรถไป

พอขึ้นมาบนรถและได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดๆ กริชยิ่งมั่นใจว่าหญิงสาวที่เบาะข้างๆ คือพี่สะใภ้คนสวยของตน แต่คนที่จะตอบคำถามและให้ความกระจ่างได้ก็คงจะมีเพียงเจ้าบ่าวป้ายแดงอย่างนายหัวกรินพี่ชายของเขา

ชายหนุ่มไม่ลังเลที่จะต่อโทรศัพท์หาพี่ชาย ทำไมพี่สะใภ้คนสวยถึงมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ในวันเข้าพิธีแต่งงานของตัวเอง

แสงแดดยามสายเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ นายหัวหนุ่มหลบแดดมานั่งพิงต้นปาล์ม หมุนแหวนในมืออย่างครุ่นคิด รักแสนรัก แต่เธอกลับย้ำรอยเกลียดผู้หญิงในใจของเขาให้ร้าวลึกลงไปได้อีก

แต่ในเมื่อออกปากว่าจะแต่งงานกับศยามล แม้ตอนนั้นต้องการแค่เอาชนะพลอยขวัญ คำพูดของลูกผู้ชายอย่างเขา ไม่สามารถกลับคำได้เช่นกัน ความหนักอึ้งในหัวใจมาแทนที่ เขาจะทนอยู่กับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก หรือแม้กระทั่งตัวตนก็ไม่รู้จักได้อย่างไร ในเมื่อคนที่เขาคิดว่าจะเป็นคนสุดท้าย ก็ทรยศเขาได้อย่างเลือดเย็น

เพียงแค่นั้นยังไม่พอ เธอกลับทิ้งแหวนที่เขามอบให้ด้วยความรัก กับเอกสารขอหย่าเอาไว้เย้ยหยัน สิ่งที่เขายังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะหย่ากับเธอ

งานแต่งงานที่ถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึง โดยที่เจ้าบ่าวอย่างเขาไม่ทันตั้งตัว มารดาของเขาก็จัดแจงทุกอย่างไว้เสร็จสรรพ รวบรัดมัดตัวจนเขาดิ้นไม่หลุด และเพิ่งจะบอกเขาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่ทว่า...สาเหตุหลักก็คงจะมาจากปากพล่อยๆ ของเขา

ศยามลเดินตามเขามาเรื่อยๆ ทั้งที่เกลียดแสนเกลียดไอแดดร้อนๆ แดดยามบ่ายแผดเผาผิวของเธอจนคล้ำ แต่เพราะคำว่าเงินและว่าที่สามีสุดหล่อตรงหน้า ความอยากที่เธอต้องทนฝืนอยู่ต่อ

“นั่นแหวนแต่งงานของเราหรือคะ” เสียงใสของศยามลทักขึ้นขัดจังหวะความคิด ชายหนุ่มเจ้าของบ้านไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าแขกเดินเข้ามา

“ขอศยาดูหน่อยได้ไหมคะ เล็กไปหรือเปล่า” หญิงสาวแบมือขอหน้าด้านๆ เพราะเป็นคนตรงและเปิดเผยจนดูไร้มารยาทไปในบางครั้ง

นายหัวหนุ่มมองศยามลอย่างลังเล ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวผู้ดีจะกล้ามากขนาดนี้ เมื่อสักครู่เธอก็แสดงออกว่าอยากจะเสนอตัวให้เขาเอง คนเป็นแม่ที่เป็นผู้ดีเก่ากลับไม่ปรามลูกสักนิด

“ผมก็กำลังคิดว่ามันเล็กไปสำหรับคุณศยา” ชายหนุ่มบอกเลี่ยงไป แหวนวงนี้เป็นแหวนที่เขาให้พลอยขวัญ แม้จะอย่างไรเขาก็ยังหวงแหนแหวนวงนี้ ทั้งที่เฝ้าย้ำบอกกับตัวเองว่าไม่ได้เก็บเพราะรัก แต่จะย้ำให้เกลียดและไม่ให้ลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นต่างหาก

“แต่วันนี้วันแต่งงานของเรา ศยาต้องสำคัญที่สุด แล้วการเลือกแหวนมันเป็นเรื่องของเราสองคน เอาเด็กไปก็เกะกะ ไปทานไอศกรีมก็ยิ่งเสียเวลา”

ชายหนุ่มหันมามองหน้าหญิงสาวนิ่ง เห็นอย่างนี้ศยามลก็เริ่มรู้ตัว ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านหรือว่ามีพลอยขวัญคอยตามแก้ปัญหาให้เหมือนเคย

“เอ่อ..ศยาหมายความว่า เราค่อยพาลูกไปวันหลังก็ได้นี่คะ ไปวันนี้ศยาเกรงว่าแกจะไม่ได้สนุกเต็มที่ แล้วเราก็จะต้องรีบด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แกเป็นเด็กพูดง่าย”

“ศยาว่า...” หญิงสาวพยายามหาทางค้าน แต่ชายหนุ่มก็ขัดขึ้นก่อน

“ถ้าคุณกลัวจะเสียเวลา ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะพาลูกไปเองตอนที่คุณเข้าสปาและแต่งหน้าทำผมอีกอย่าง...ผมก็ยังไม่มีโอกาสบอกลูกเรื่องที่ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมไม่อยากให้เป็นปัญหาทีหลัง” ชายหนุ่มบอกไปตามความจริง

สีหน้าและแววตาหนักใจที่เขาเก็บซ่อนเอาไว้คนเดียว ไม่รู้ว่าลูกสาวจะยอมรับได้หรือเปล่า เพราะแม้แต่ตัวเขาเองก็ตั้งตัวไม่ติด เด็กตัวเล็กๆ ต้องอาศัยเวลามากกว่า

ศยามลพยักหน้าอย่างจำยอม แม้จะขัดใจมากก็ตาม “ค่ะ”

“ผมเองก็มีเวลาจำกัด ให้เข้าเมืองบ่อยๆ คงจะทำไม่ได้ ไปทั้งทีก็ขอให้คุ้ม หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ”

“ถ้าศยามาอยู่ที่นี่ คุณคงได้เข้าไปบ่อยขึ้นนะคะ ศยาต้องช็อปปิ้งทุกวัน ไม่อย่างนั้นตกเทรนด์แย่เลย”

ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้น่ะหรือคือคนที่เขาจะต้องอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เพียงแค่เธอก้าวเข้ามาได้เพียงสองวัน หัวใจเขาก็อึดอัดจนอยากหนีไปไกลๆ อีกทั้งเสียงแหลมแสบแก้วหูของเธอ เขาจะทนฟังได้อีกกี่วันกันเล่า