Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 236

มีเสียงเย็นชาดังมาจากประตู

ราวกับว่ามันเป็นเสียงสะท้อนจากนรก เหมือนกับเสียงความตายที่กระทบหัวใจของหวางเอี๋ยนอย่างแรง

ดวงตาคมกริบทั้งคู่ราวกับดาบสองเล่มแทงเข้าไปในตาของหวางเอี๋ยน ทำให้หวางเอี๋ยนถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ และเกือบจะล้ม

มีร่องรอยของความกลัวปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่เมื่อคิดว่าตอนนี้ตนเองเป็นคู่หมั้นของ รอว์ลส์ และกำลังจะแต่งงานและเข้าสู่ตระกูลวิลเลียม

กลับถูกอันธพาลอย่างเย่เซิ่งเทียนข่มขู่จนตกใจ ช่างเป็นเรื่องที่น่าขบขันจริง ๆ! !

หวางเอี๋ยนยืนนิ่ง แล้วชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียน กล่าวด้วยความเหยียดหยามว่า "คุณมันเป็นแค่เขยแต่งเข้า ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดต่อหน้าฉัน คุกเข่าลง!!"

"เย่เซิ่งเทียน อย่าคิดว่ามีเกาเจี๋ยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แล้วคุณก็ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ฉันมีวิธีฆ่าคุณหลายร้อยวิธี!!"

หวางเอี๋ยนคิดว่าเย่เซิ่งเทียนกลัว และกล่าวด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า "เขยแต่งเข้า คุณเป็นแค่สุนัขของตระกูลหวางของฉันเท่านั้น....... "

เพียะ!

หวางเอี๋ยนกระเด็นออกไปทันที

เธอกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง ทำให้ใบหน้าของเธอแนบอยู่กับผนัง จากนั้นเลื่อนลงจากผนังราวกับสุนัขที่ตายแล้ว

"คุณแม่ ผมมาช้าไป ผมจะโยนขยะนี้ออกไปทันที"

เย่เซิ่งเทียนเดินไปพยุงหลี่หลาน มีร่องรอยความดุร้ายอยู่บนใบหน้า และสีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว

ไม่คิดว่าตนเองออกไปเพียงแค่สักครู่ ก็มีคนบุกเข้ามาทำร้ายถึงที่บ้านแล้ว! !

โดยเฉพาะ ตนเองไว้ชีวิตคนของตระกูลหวางแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าคนของตระกูลหวางกลับรนหาที่ตายเอง และหวางเอี๋ยนบุกเข้ามาทำร้ายถึงบ้านอย่างกำเริบเสิบสาน! !

ตอนแรกนายหญิงใหญ่หวางมาคุยโวโอ้อวด แล้วตอนนี้หวางเอี๋ยนมาก่อความวุ่นวายอีกครั้ง

คิดว่าผมไม่ฆ่าพวกคุณจริง ๆ เหรอ?

"เย่เซิ่งเทียน คุณคิดจะทำอะไร!!"

หวางเอี๋ยนลุกขึ้น หน้าเต็มไปเลือด แต่เธอยังคงยโสโอหัง "ฉันจะบอกคุณว่าตอนนี้ฉันเป็นคุณนายน้อยของตระกูลวิลเลียมแล้ว ถ้าคุณกล้าทำร้ายฉัน? พวกคุณตายทั้งครอบครัวแน่นอน!! ตอนนี้รอว์ลส์อยู่ที่เมืองเฉียนถัง คุณลองทำร้ายฉันอีกครั้งสิ เชื่อหรือไม่ ฉันจะฆ่าพวกคุณทั้งครอบครัวเลย!!"

เพียะ

ผมต้องการให้คุณตาย ใครจะสามารถช่วยคุณได้?

ใครจะกล้าช่วยคุณ?

เพียะ

เย่เซิ่งเทียนตบไปที่ใบหน้าของหวางเอี๋ยนอีกครั้ง เลือดหยดจากปากหวางเอี๋ยน ตอนนี้ใบหน้าของเธอเละตุ้มเปะเหมือนเนื้อหมูที่โดนทุบ

"อย่าตบอีกเลย อย่าตบอีกเลย ฉันจะไปทันที ฉันจะไปทันที"

ในที่สุดหวางเอี๋ยนก็รู้สึกกลัว เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจแม้แต่น้อย การคุกคามของเธอนั้นไร้ประโยชน์!

เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจคำพูดของเธอ แล้วตบไปที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง

"ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าจริง ๆ ฉันจะขอโทษอาสะใภ้รอง ฉันยินยอมขอโทษอาสะใภ้รอง ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไปทันที"

หวางเอี๋ยนร้องไห้ เธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ถ้าการขอโทษมีประโยชน์ แล้วมีตำรวจไว้ทำไม?"