Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 330

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เซิ่งเทียน จ้าวเชียนและคนอื่นๆนิ่งอึ้ง มองดูเย่เซิ่งเทียนอย่างตกตะลึงจนตาค้าง

หมอนี่มันบ้าเกินไปแล้วนะ?

ถือว่าที่นี่เป็นที่สำหรับให้เขาตอแหลเหรอ?

แม่งเอ๊ย!

ไอ้เด็กเปรตคนนี้ ตอแหลไปจนเหยียบหัวของพวกเขา!

พวกเขาคนไหนบ้างที่ไม่ใช่คนมีหน้ามีตา?

ตอนนี้กลับถูกเด็กน้อยคนหนึ่ง ตอแหลอยู่ตรงหน้าของพวกเขา! ไอ้เด็กเปรตคนนี้อยากมีชื่อเสียงจนบ้าไปแล้วนะ!

"ผู้ป่วยที่ออกจากโรงพยาบาลโรคจิตแห่งไหนกัน? เล่นละครโกหกหลอกลวงผู้คนถึงที่นี่ อายุน้อยๆ ทำอะไรไม่ดี ต้องการรนหาที่ตาย!"

หม่าฮู่กั๋วชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียนด่าว่า: "พ่อหนุ่ม แม่ของแกให้สมองแกเยอะกว่าคนอื่นเหรอ? มาหาที่ตาย! กล้ามาก่อกวนในถิ่นของท่านผี แกมีกี่ชีวิต? พ่อหนุ่ม ทำตัวดีๆน่ะ คุกเข่าลงคารวะขอความเมตตาตอนนี้ ยังโอกาสรอดชีวิตอยู่ ไม่เช่นนั้นถ้าเกิดลงไม้ลงมือ แกไม่มีโอกาสแม้แต่จะขอความเมตตา"

หลี่เจิ้นหัวและหลู้ซื่อไห่แสยะยิ้มพูดว่า: "สำหรับไอ้คนที่รนหาที่ตายแบบนี้ พูดจาไร้สาระมากขนาดนั้นทำไม? ทำร้ายจนสาหัสโยนออกไปในทันที ดูสิต่อไปนี้ใครยังกล้ามาก่อเรื่องในถิ่นของท่านผี!"

ในเวลานี้ ท่านผีวางมาดท่าทางเมตตา และพูดอย่างราบเรียบว่า: "เห็นแก่เจ้าสำนักหลายคน เห็นแก่ว่าแกทำผิดครั้งแรก ตีแขนขาหักก็พอ หลังจากได้รับการลงโทษ ก็ไสหัวออกไปซะ!"

คนข้างๆมองเย่เซิ่งเทียนด้วยความเห็นอกเห็นใจ ต่อหน้าของท่านผี เขาก็กล้าพูดว่า"ฉันไม่อยากเห็นคนยืนอยู่"คำพูดที่ตอแหลขนาดนี้ ถ้าอยู่ก่อนหน้านี้ ท่านผีเพียงแค่ตีแขนขาทั้งสองข้างของเขาหัก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ท่านผีคงจะคร่าชีวิตของเขาอย่างแน่นอน!

อย่ามองว่าปากของท่านผีพูดได้ดี เขาจะปล่อยให้คนที่ตอแหลตรงหน้าของเขารอดชีวิตไปได้ยังไง?

ไม่อย่างนั้น ท่านผีก็ไม่ใช่"ผีใต้ดิน"แล้ว

"คุยเสร็จแล้วเหรอ?"

เกาเจี๋ยมองไปที่ท่านผีและคนอื่นๆ แทบรอไม่ไหวอยากจะลงมือตั้งนานแล้ว!

โดยเฉพาะท่านผี ก็เป็นเขาจัดคน ให้ลงไม้ลงมือกับคนในครอบครัวของเจ้าเทพ! ขนาดเด็กไม่ถึงสามปีก็ไม่ละเว้น!

คนสารเลวแบบนี้ สมควรตาย!

ตายหนึ่งหมื่นครั้งก็ไม่พอ!

"อ๊ากกกกกกกกก!"

เสียงคำรามอันน่าเศร้า ดังก้องไปทั่วผู้ชม!

นั่นเป็นความเจ็บปวดอย่างมาก ฟังจนคนหวาดกลัว!

"แก แกอย่าเข้ามา! แกต้องการทำอะไร ฉันเป็นท่านผี! ฉันมีผู้อำนาจอยู่เบื้องหลังนะโว้ย!"

เมื่อเห็นฉากนี้ ท่านผีจะไม่เข้าใจได้ยังไง นี่เจอกับยอดฝีมืออย่างแท้จริง คนข้างกายแค่นี้ของตัวเองไม่พอที่จะสู้กับคนอื่นเขาด้วยซ้ำ!

ขนาดคนเหล่านี้ของหม่าฮู่กั๋วก็ถูกคนอื่นเขาโยนลงชั้นล่าง ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะสู้กลับ นับประสาอะไรกับลูกน้องเหล่านั้นของเขา

ต่อให้จะต้านทานได้สักพัก ก็ไม่ทัน!

"คุณผู้ชายของฉันบอกแล้วว่า เขาไม่อยากเห็นคนยืนอยู่"

เกาเจี๋ยเดินไปทางท่านผีทีละก้าว และตะโกนอย่างเฉียบขาดว่า: "แก หูหนวกเหรอ!!"