Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 447

การจ้องมองอย่างเฉยเมยของเย่เซิ่งเทียน ทำให้หลี่เฟิงตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล

ในดวงตาที่เฉยเมยคู่นั้น มีแสงอันเย็นชาฉายออกมาสองเส้น มันช่างเย็นเหลือเกิน มันก็เหมือนกับน้ำแข็งที่ไม่ละลายเป็นหมื่นปี ทำให้เกิดร่องรอยของความกลัวจากไขกระดูกของเขาเลยทีเดียว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ออร่าสังหารอันเยือกเย็นในดวงตาที่เย็นชาทั้งสองนั้น มันเปรียบเสมือนมีดคมที่วางอยู่ต้นคอของเขา ซึ่งสามารถบาดคอของเขาได้ทุกเมื่อ

“เจ้า เจ้าอยากจะทำอะไร!”

หลี่เฟิงกลัวแล้ว เขารู้สึกว่าเย่เซิ่งเทียนจะฆ่าตัวเองจริงๆ

นี่ไม่ใช่สายตาที่มนุษย์ควรจะมีเลยจริงๆ!

สายตานี้ ทำให้เขานึกถึงการจ้องมองของเสือที่หิวโหยมาห้าวัน ที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้!

เย่เซิ่งเทียนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องไปที่เขาอย่างหนักแน่น

หลี่เฟิงตกใจมากจนตัวสั่น และรีบพูดว่า “เจ้า อย่าลงมือ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้เลย”

เย่เซิ่งเทียนยังคงมองเขาต่อไป

หลี่เฟิงตบหน้าตัวเองอย่างแรงสองครั้ง และขอความเมตตาว่า “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ เสี่ยวหลาน ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันเลวทราม เรื่องทั้งหมดฉันโกหกแกทั้งนั้น หลานสาว ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว เสี่ยวหลาน พ่อแม่ไม่เคยแบบนั้นมาก่อนเลย พ่อแม่บอกให้แกกลับบ้าน ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ”

“อะไรนะ? แก แกโกหกฉันเหรอ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่หลานก็น้ำตาไหลพรากทันที และเธอก็วิ่งเข้าไปตบหน้าพี่ชายของตัวเองอย่างแรง และด่าว่า “หลี่เฟิงแกยังเป็นคนอยู่หรือไม่? แกเป็นพี่ชายของฉันนะ แต่กลับทำกับฉันแบบนี้! แกใช้พ่อแม่มาโกหกฉันเลยงั้นเหรอ!”

เย่เซิ่งเทียนยกขาขึ้น ไม่อยากจะสนใจกับหลี่เฟิงอีกเลย

ซือซือยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา เย่เซิ่งเทียนได้ถ่ายเลือดจำนวนมากให้กับซือซือ จากนั้นก็ได้ฝังเข็มและนวดให้กับซือซือ ดันเลือดให้ทั่วร่างกาย และในตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็ยังนอนหลับลึกอยู่

จะต้องนอนอีกห้าชั่วโมงถึงจะตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่

“ซีเอ๋อร์ ไม่เป็นไรแล้ว”

เย่เซิ่งเทียนจับใบหน้าของหวางซีอย่างทุกข์ใจ จากนั้นก็ดึงมีดผลไม้ในมือเธอออก แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันขอโทษ ที่ทำให้คุณต้องได้รับความลำบาก”

หวางซีส่ายหัวอย่างหนักแน่นและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันได้เตรียมใจนี้มานานแล้ว ตราบใดที่ครอบครัวของเราอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าความยากลำบากใดๆ ฉันก็ไม่กลัวเลย”

เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าเบาๆ

เย่เซิ่งเทียนกอดเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ร้องไห้ทำไม ฉันมีพวกคุณที่เป็นคนใกล้ชิดที่สุดเพียงไม่กี่คน ถ้าฉันไม่ใส่ใจพวกคุณแล้วจะไปใส่ใจใครล่ะ?”

หวางซีปาดน้ำตา แล้วถามว่า “คุณกับซือซือไปทำอะไรที่เมืองหลวง?”

เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า “เมื่อคืนนี้ทางตระกูลเย่มารับซือซือไป”

หวางซีเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณอยากจะจัดการกับทางตระกูลเย่อย่างไร? ฉันจะฟังของคุณทั้งหมด เพราะยังไงตอนนี้ครอบครัวของเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร เราก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้”

“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที”

เย่เซิ่งเทียนกล่าวเบาๆ

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลี่หลานทำอาหารเช้าเสร็จ และพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า “เซิ่งเทียน ซีเอ๋อร์ ฉันจะคุยอะไรกับพวกเจ้าหน่อย ถ้าพวกเจ้าไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร”

เย่เซิ่งเทียนเช็ดปากให้ซือซือ และกล่าวว่า “แม่ ถ้าคุณอยากกลับไปฉันกับซเอ๋อร์จะกลับไปเป็นเพื่อนคุณ เพราะยังไงตอนนี้ทางครอบครัวของเราก็ไม่ได้ขาดอะไร ไม่จำเป็นต้องไปมองสีหน้าใคร”

หลี่หลานพูดด้วยความงุนงงว่า “ผ่านไปยี่สิบห้าปีแล้ว เคยไปแค่ครั้งเดียว ถ้าทางตระกูลหลี่ยังไม่ยอมรับฉัน ฉันก็จะได้ตัดใจไปเลย”