Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 505

ยังเหลือระยะเวลาจะถึงการประลองทางการแพทย์ ณ หอรักษาอีกสองวัน

เย่เซิ่งเทียนไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ แต่มันกลับทำให้หวางซีเป็นห่วงแทบแย่

ซือซือถูกตีจนร้องไห้เสียงดัง

"ทำไมคุณต้องตีซือซือด้วย"

ซือซือร้องได้ปานใจจะขาด เย่เซิ่งเทียนรู้สึกปวดใจมาก รีบกอดปลอบประโลมทันที"ไม่ร้องนะๆ เดี๋ยวพ่อไปซื้ออะไรอร่อยๆให้กินนะครับ"

"คุณให้เธอพูดเองดีกว่าว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง!"

หวางซีกล่าวอย่างโกรธเคือง

ซือซือร้องไห้ทั้งน้ำตา พูดอย่างไหล่สั่นเครือ"คุณพ่อคะ ทำไมคุณพ่อถึงมีเมียที่ดุขนาดนี้คะ หนูไม่อยากได้แม่คนนี้แล้ว คุณพ่อเปลี่ยนคุณแม่อีกคนได้ไหมคะ"

เย่เซิ่งเทียนถึงกับหัวเราะร่า"ได้สิครับ"

ซือซือน้ำตาไหลพราก"เปลี่ยนคนที่อายุน้อยกว่า สวยกว่า โอนโยนกว่า คนที่ไม่ตีหนูได้ไหมคะ"

หวางซีหยิบไม้ขนไก่เดินดุ่มเข้ามา"ยังมีเหตุผลอีกใช่ไหม?มานี่มาๆ วันนี้ฉันจะเปลี่ยนแม่ให้แกเอง"

"พ่อคะช่วยด้วย เมียของพ่อจะตีลูกสุดที่รักของพ่อตายอยู่แล้วนะ เธอดุเกินไปแล้วนะคะ ฮือๆๆ"

ซือซือกอดที่ลำคอของเซิ่งเทียนไม่ปล่อย

หวางซีกล่าวอย่างโกรธเคือง"คุณตามใจเธออย่างนั่นแหละ ดูสิว่าตามใจเธอจนมีสภาพเป็นยังไงแล้ว!คุณรู้ไหมว่าลูกทำอะไรลงไปบ้าง?ลูกอาศัยจังหวะที่คุณตากำลังหลับ เผาเคราของคุณตา ที่เขาอุตส่าห์ไว้มานานยี่สิบปีจนหมดเลย!"

เย่เซิ่งเทียนตกตะลึง

นี่มัน......เด็กน้อยคนนี้เผาเคราที่ท่านไว้มานานยี่สิบงั้นหรอ?

หวางซีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พลางกล่าวต่อไปว่า"คุณคิดว่าจะจบง่ายๆงั้นหรอ?ลูกยังเอาประทัดม้วนเข้าไปในบุหรี่ของคุณตา ระเบิดฟันที่เหลือแค่สองซี่ของคุณตาจนกระเด็น!ทำให้คุณตาตกใจจนหัวใจแทบหลุดกระเด็นออกมา!"

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เย่เซิ่งเทียนกับซือซือทั้งสองคน ก็มีคนตัวโตกับตัวเล็กยืนหันหน้าไปทางกำแพง และสำนึกผิดกับเรื่องนี้

เย่เซิ่งเทียนพูดเสียงอ่อน"ดูสิลูกทำให้แม่โมโหทำไมเนี่ย?ทำไมต้องทำลายเครากับฟันของคุณทวดด้วย?ถ้าลูกไม่ถูกจัดการใครจะมีใครที่ไหนถูกจัดการอีก?แถมตอนนี้ยังทำให้พ่อลำบากไปด้วยเลย"

ซือซือเบะปากพูดว่า"เย่เซิ่งเทียน ทำไมถึงไร้ประโยชน์แบบนี้นะ แถมยังกลัวเมียอีก!หนูกับพ่อแซ่เย่กันทั้งคู่นะ มีแค่แม่เท่านั้นที่แซ่หวาง ตอนนี้เราสองคนถูกคนแซ่หวางคนเดียวจัดการ คุณพ่อว่าคุณพ่อยังมีประโยชน์อะไรอีกคะ แม้แต่เมียของตัวเองยังควบคุมไม่ได้"

เย่เซิ่งเทียนถลึงตาพลางกล่าวว่า"พูดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ ขืนยังพูดอีก พ่อจะไม่สนใจอีกแล้วนะ เดี๋ยวไปขอโทษคุณทวดกับพ่อเลย รู้ไหม?"

พูดไม่ทันจบ หลี่กั๋วหรงก็เดินออกมาพร้อมกับไม้ค้ำ เคราเดิมของเขาหายไปจนหมด เหลือเพียงแค่คางที่เกลี้ยงเกลา

เขาใช้ไม้ค้ำจิ้มไปที่เย่เซิ่งเทียนกับซือซือ พลางกล่าวว่า"หยุดยืนได้แล้ว ไปเดินเล่นกับฉันเถอะ แกกับซีเอ๋อร์มีเรื่องอะไรปิดบังฉันใช่ไหม?สองวันมานี้ซีเอ๋อร์เอาแต่น้ำดำคล้ำเคร่ง ทำอะไรก็ดูไม่มีชีวิตชีวา แกลองเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ"

เย่เซิ่งเทียนราวกับได้รับการนิรโทษกรรม เขาแอบมองไปข้างๆเห็นว่าหวางซีไม่อยู่ จึงอุ้มซือซือขึ้นมาแล้วกล่าวว่า"ไม่มีอะไรหรอกครับ นายท่านดูแลรักษาเนื้อรักษาตัวให้สบายใจเถอะครับ"

หลี่กั๋วหรงใช้ไม้ค้ำตีไปที่ขาของเย่เซิ่งเทียน แล้วพูดอย่างโกรธเคือง"คิดว่าคนแก่อย่างฉันไม่มีประโยชน์รึไงห้ะ?ถึงฉันจะแก่แต่ใจยังไม่บอดนะ!ไป๋เหวินเซวียนมาขอโทษพวกแก เปาเจิ้นยังตั้งใจมาหาฉัน เรื่องการประลองทางการแพทย์สองวันมานี้ดังแพร่สะพัดอึกทึกครึกโครม เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหม?"