Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 595

จนถึงขนาดนี้ พวกเขาถึงได้รู้ว่าตนเองนั้นโง่เขลาขนาดไหน

เจ็ดตระกูลเก่าแก่นั้นโง่เขลาขนาดไหน!

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป อนาคตของเจ็ดตระกูลเก่าแก่จะมืดมน!

เย่เซิ่งเทียนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจคนเหล่านี้ และมองหยางทาวด้วยสีหน้าแปลก ๆ

สายตาของเย่เซิ่งเทียนทำให้หยางทาวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เดิมทีเขาต้องการเห็นเย่เซิ่งเทียนอับอายขายหน้า แต่นึกไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลายเป็นแบบนี้ ดังนั้นตนเองจึงต้องเป็นฝ่ายเปิดเผยตัวออกมา

หลังจากกระแอมแล้ว เขาก็กล่าวว่า "เซิ่งเทียน ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของนายแล้ว ฉันกลับก่อนละ"

เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าและกล่าวว่า "ขุนหลวงงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ยังมีเวลามาดูการประลอง สามารถเป็นข้ออ้างได้...."

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หยางทาวก็รีบเดินออกไปพร้อมกับทหารหลายคนด้วยสีหน้าหม่นหมอง

ใช้ไม่ได้จริง ๆ ถ้านายไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่านายเป็นใบ้!

ตอนนี้ ฉวยโอกาสไม่สำเร็จยังขาดทุนอีกต่างหาก ตายทั้งเป็น!

ขุนหลวงมาดูลูกน้องของตนเองอับอายขายหน้า จะพูดอย่างไรมันก็ไม่มีเหตุผล

กัวปิง ผู้บังคับบัญชากองพลอาวุธ และหร่วนซื่อสงที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน ได้แอบบันทึกภาพเหตุการณ์อย่างลับ ๆ อดไม่ได้จนเกือบจะหัวเราะออกมา

นี่เป็นภาพที่อับอายขายหน้ามากจริง ๆ และโอกาสที่ทำให้ขุนหลวงขายหน้านั้นมีไม่มาก

"หรวนไจ่เซี่ยง ผบ.กัว ตอนนี้ขุนหลวงจากไปแล้ว พวกคุณสองคนยังไม่ไปอีกเหรอ?"

ขณะที่หร่วนซื่อสงและกัวปิงแอบเก็บโทรศัพท์ของตนเอง เย่เซิ่งเทียนก็พูดประโยคนี้กลางฝูงชน

ทุกคนต่างตกตะลึง

หรวนไจ่เซี่ยงกับผบ.กัวก็มาด้วยเหรอ?

วันนี้เป็นอะไรกันแน่?

มาเที่ยวกันเหรอ?

คนสามคนที่ทรงพลังที่สุดในประเทศต้าเซี่ยมาอยู่ที่นี่ครบ!

หรือว่าพวกเขาเดาว่าวันนี้จะต้องมีปัญหา ดังนั้นพวกเขาจึงปลอมตัวมา?

แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?

หลายคนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แต่ไม่คิดว่าจะมีขุนหลวง ไจ่เซี่ยง ผู้บังคับบัญชากองพลอาวุธก็มาด้วย โชคดีที่เมื่อสักครู่ตนเองไม่ได้ทำเกินไป มิอย่างนั้นอยากตายก็คงจะเป็นเรื่องที่ยาก!

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว!

หร่วนซื่อสงเกือบจะล้มลงบนพื้น

คนหน้าเนื้อใจเสืออย่างกัวปิงก็มาด้วย?

เขาบอกว่าไม่มาไม่ใช่เหรอ?

ไอ้จิ้งจอกเฒ่า!

ถุย!

ไร้ยางอาย!

ขณะเดียวกัน เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และมองไปรอบ ๆ

หยางทาวหันหลังให้กับฝูงชน จากนั้นเขาหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาอย่างเงียบ ๆ และเขียนหนึ่งขีดไว้หลังด้านชื่อของกัวปิงและหร่วนซื่อสง

หลังจากชื่อของบุคคลสองคนนี้ มีรอยขีดสิบกว่าขีดแล้ว ยังเขียนหมายเหตุไว้อีกด้วย

ในบรรดาพวกเขาแล้ว เย่เซิ่งเทียนมี "ขีดมากที่สุด" และมีหมายเหตุมากที่สุด แล้วข้างหลังชื่อของเขายังมีเครื่องหมายอัศเจรีย์มากมาย!

ไอ้แก่สองคนนี้ยังคิดจะหลบซ่อนอีก

พวกคุณอยากเห็นผมอับอายขายหย้า ตอนนี้ผมจะทำให้พวกคุณสองคนอับอายขายหน้า!

เย่เซิ่งเทียนเยาะเย้ยอยู่ในใจและตะโกนเสียงดังว่า "ป้าวัยกลางคนคนนั้น คุณกำลังมองหาอะไร? อย่าคิดว่าคุณแต่งหน้าแล้วผมจะจำคุณไม่ได้ คุณเป็นคนฉลาดหลักแหลมและน่าเกรงขามขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ผบ.กัว แล้วจะเป็นใครไปได้อีก?"

กัวปิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ราวกับว่าเขากลายเป็นหิน โดยมีรอยแตกอยู่บนร่างกาย

มันจบแล้ว มันจบแล้ว

เย่เซิ่งเทียนจำตนเองได้แล้ว!

ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?

ตอนนี้ผมแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้ว

ควรทำอย่างไรดี?

แล้วต่อไปผมจะสู้หน้าคนอื่นได้อย่างไร

สมองของกัวปิงว่างเปล่า และเขาก็ตกตะลึงทันที