มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1341

“เฟนด์ ดูนี่สิ มีแผ่นป้ายอีกอันนึง!”

ไม่นานดาเนียลล่าก็พบแผ่นป้ายสีดำอีกอันหนึ่งและหยิบมันขึ้นมา เธอเหาะไปยังที่ที่เฟนด์อยู่และนำมันไปให้เขา

“คุณไม่กลัวว่าพ่อของคุณจะโกรธเหรอถ้ารู้เรื่องนี้?”

เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่นและเก็บแผ่นป้ายนั้นไว้ พวกเขาทั้งคู่เหาะโดยมีระยะห่างระหว่างกัน ทำให้รัศมีการค้นหาของพวกเขากว้างขึ้น เห็นได้ชัดว่าความช่วยเหลือจากดาเนียลล่าทำให้เฟนด์หาแผ่นป้ายได้ง่ายขึ้น

“ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะโกรธหรือเปล่า ฮึ่ม! อีกไม่นานคุณก็จะเป็นผู้ชายของฉันแล้ว ดังนั้นฉันจะติดตามคุณไม่ว่าคุณจะทำอะไรก็ตาม!”

ดาเนียลล่าส่งเสียงเย็นชา จากนั้นเธอก็พูดต่ออย่างเขินอายว่า “มันก็ไม่ผิดหนิ ถ้าฉันต้องการช่วยผู้ชายของฉันหาแผ่นป้ายเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี!”

ความอบอุ่นแผ่ซ่านในอกของเฟนด์ จากนั้นเขาก็คิดถึงเซเลน่าซึ่งยังอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลวู๊ด เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผมไม่รู้เลยว่าจะสารภาพกับเซเลน่ายังไงดี ผมอยากรู้ว่าการฝึกฝนของเธอไปถึงไหนแล้ว เรายังเหลือเวลาที่นี่อีกยี่สิบวัน กว่าเราจะออกไปจากที่นี่ เธอคงบุกทะลวงเข้าสู่ระดับกึ่งเทพแล้วก็ได้!”

“พี่เซเลน่าก็มาจากแดนมนุษย์ด้วยเหมือนกันใช่ไหม? เธอก้าวหน้าไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ ดังนั้นเธอคงต้องมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมแน่เลย!”

ริมฝีปากของดาเนียลล่าโค้งเป็นรอยยิ้มหวาน “ถ้าคุณอยากแข็งแกร่ง คุณต้องมีเทคนิคการต่อสู้ที่ดีควบคู่ไปกับทรัพยากรและพรสวรรค์ที่ดีด้วย คุณไม่ควรพลาดไปสักปัจจัยเดียว!”

"พี่จะกลัวอะไร? มีคนมากมายอยู่ข้างพี่ และพี่ก็อยู่ขั้นกลางของระดับเทพแท้จริงแล้วไม่ใช่เหรอพี่รอง? สัตว์อสูรตัวไหนที่ทำให้พี่หวาดกลัวได้ในเขตรอบนอกของป่า ทั้งที่พี่มีระดับการฝึกยุทธเช่นนั้น?”

ดาเนียลล่าพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ต้องห่วง ถ้าพี่เอาชนะมันไม่ได้ เรายังมีเฟนด์อยู่ เขาจะสามารถจัดการมันได้!”

กรร กรร!

เสียงคำรามยังคงดังกึกก้องไปทั่วอากาศ สีหน้าของเฟนด์มืดลง เขาบอกดาเนียลล่าว่า “ไม่ใช่แค่สัตว์อสูรตัวเดียวแล้ว! แต่เป็นทั้งฝูง!”