มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1387

“นายน้อย ดูนั่น ดูสิ! มีคนกำลังมา!”

ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งจากตระกูลแลงคาสเตอร์ก็สังเกตเห็นคนสองคนยืนอยู่บนยอดดาบบินซึ่งกำลังพุ่งตรงเข้าหาพวกเขา

หัวใจของแรนดัลล์เต้นรัวด้วยความคาดหวังเมื่อเขาได้ยินว่ามีคนกำลังมา เมื่อเขาเห็นว่ามีเพียงสองคน รอยยิ้มของเขาก็ค้างเติ่งอยู่อย่างนั้นทันที แค่สองคนจะทำอะไรได้?

“บางทีพวกเขาอาจจะแค่ผ่านไป!”

แรนดัลล์ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่โชคร้าย

“นั่น… นั่นคือนายน้อยวู๊ด!”

ชายอีกคนจำเฟนด์ได้อย่างรวดเร็ว เขาดูท่าทางดีใจ

"จริง ๆ เหรอ? เยี่ยมมาก เขาอยู่ขั้นกลางของระดับเทพแท้จริง!”

เมื่อเขาได้ยินว่านั่นคือเฟนด์ อารมณ์ที่ขุ่นมัวของแรนดัลล์ก็สลายกลายเป็นความตื่นเต้นในทันที

“เขามีดาบบิน ถ้ามันพาเขาเข้ามาได้ เราอาจจะใช้มันหนีได้ คงจะดีมากหากพวกเราจะหนีไปได้สักครึ่งหนึ่ง!”

หลังจากคิดเรื่องนี้ ผู้หญิงอีกคนมีความหวังขึ้นมา

มุมปากของชายจากตระกูลเชิร์ชกระตุกเล็กน้อย “เขากล้ามาที่นี่จริงหรือ?”

ตอนนั้นเองทีเขาหมัดและขว้างไปที่เฟนด์ “แต่ก็คงไม่พ้นต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่นั่นแหละ เพราะมาแค่คนเดียว นับเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่สำหรับเราเลยล่ะ ที่จะได้ฆ่าแก!”

ชายจากตระกูลเชิร์ชตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้สีหน้าเขาหม่นลง เขาไม่มีเวลาที่จะใช้ทักษะการต่อสู้อื่น โต้ตอบด้วยซ้ำ เขาได้แต่กัดฟันและกำหมัดเปล่า ๆ ออกไปเพื่อป้องกันการโจมตี

เขาเชื่อว่าแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้พลังฉีและไม่มีเวลาใช้ทักษะการต่อสู้ แต่เขาก็ยังเป็นนักสู้ในขั้นกลางของระดับเทพแท้จริง การโจมตีของคู่ต่อสู้ก็คงจะลดลงอย่างน้อยเจ็ดสิบหรือแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ดังนั้นเขาก็น่าจรับมือได้ไม่ยากนัก

ปัง!

เสียงระเบิดที่น่ากลัวดังขึ้นอีกครั้ง วินาทีต่อมาการโจมตีของเฟนด์ก็ไปถึงเขาในที่สุด แต่เขาถูกเหวี่ยงออกไปสองสามเมตรอย่างแรงก่อนที่เขาจะทรงตัวได้ในที่สุด

“พรวด!”

รสโลหะเติมเต็มลำคอของชายตระกูลเชิร์ช เลือดพุ่งออกจากปากของเขา และใบหน้าของเขาก็หม่นลง “ไอ้ขี้โม้นี่มันแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?”