มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1410

แม้ว่าเฮเลน่าจะพูดอย่างนั้น แต่ดาเนียลล่าก็ยังกังวล เธอถอนหายใจเล็ก ๆ ด้วยความโล่งอก

อย่างน้อยเฟนด์ก็มีความหวังเล็กน้อย หากเขายื้อได้นานขนาดนั้น ก็ยังพอมีโอกาสที่จะชนะ

แม้ว่าโอกาสนั้นจะริบหรี่ก็ตาม

“เฮ้อ เราควรทำยังไงดี? รอเขาอยู่ที่นี่อย่างเดียวเหรอ?”

ในที่สุด ดาเนียลล่าก็ถอนหายใจ และถามเฮเลน่า

ทุกคนมองไปที่เฮเลน่า อย่างน้อยที่สุด นอกจากเฟนด์แล้วก็มีเธอที่มีระดับการฝึกฝนและพลังต่อสู้สูงสุด อีกอย่าง ทุกคนคิดว่าพวกเขาควรฟังเธอเพราะเธอเป็นคนรักของเฟนด์

เฮเลน่ามองทุกคนแล้วพูดช้า ๆ “เฟนด์บอกให้เราออกจากภูเขาโกเบ การแข่งขันกำลังจะสิ้นสุดลงในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นเราควรมุ่งหน้าไปยังเขตรอบนอกของป่า ถ้าเขารอด เขาจะมาหาเรา เราจะต้องรอเขาที่ไหนสักแห่ง!”

"เอาล่ะ งั้นแยกย้ายกันก่อนแล้วกัน เราจะเหาะไปเป็นเวลาสองสามชั่วโมงก่อนที่จะพักผ่อนกันในคืนนี้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของทุกคนและให้ทุกคนได้เติมพลังฉี พรุ่งนี้เช้าเราจะออกเดินทางกันอีกครั้งเพื่อไปยังเขตชายป่า!”

ดาเนียลล่าพยักหน้า เธอรู้ว่าตอนนี้เธอทำได้แค่เพียงภาวนาให้เฟนด์

“การต่อสู้สิ้นสุดลงแล้ว มีคนตายมากมาย!”

ในขณะนั้น ผู้ชมที่เฝ้าดูจุดแสงจากภายนอกมีทั้งความหวังและหวาดกลัว

ผู้คนเกือบครึ่งเสียชีวิต ทำเอาหัวใจของหลายคนรู้สึกหนักอึ้ง

แต่แค่นี้มันยังไม่เพียงพอ ยังเหลือแนช วู๊ดอีกคน เขาเชื่อว่าในอีกสองปีพวกเขาจะแข็งแกร่งขึ้น เขาจะรอโอกาสที่จะกระชับความสัมพันธ์กับตระกูลฮันต์และตระกูลเชิร์ช แล้วจึงหาข้ออ้างเพื่อกวาดล้างตระกูลวู๊ด แค่นั้นเขาก็พอใจแล้ว

ตระกูลวู๊ด และตระกูลคาเบลโลกังวลอย่างมาก พวกเขายังเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนหน้าจอ กลุ่มแสงขนาดใหญ่ได้จับกลุ่มและกลืนกินกลุ่มที่เล็กกว่าไปจนหมด และพวกเขาคิดว่าคนกลุ่มใหญ่นั้นต้องเป็นกองทัพของตระกูลฮันต์ มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่สามารถรวบรวมผู้คนจำนวนมากเท่านี้ได้ คนที่แข็งแกร่งอย่างนายน้อยลำดับที่หนึ่งตระกูลฮันท์เท่านั้นที่จะสามารถทำเช่นนี้ได้

“อ่า ฉันสงสัยว่านายน้อยเฟนด์เป็นอย่างไรบ้าง ดูเหมือนทุกอย่างจะผ่านไปไวมาก ดูจากภาพตรงหนาแล้ว ฉันหวังว่าเขาจะไม่ใช่หนึ่งในคนที่เสียชีวิตเหล่านั้น!”

แนชถอนหายใจยาว เขากังวลเกี่ยวกับเฟนด์ “หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เราคงต้องเผชิญกับความสูญเสียครั้งใหญ่แน่ ไม่ใช่แค่นายน้อยเฟนด์เท่านั้น ยังรวมถึงดาบบินที่เขาครอบครองด้วยที่นับว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่!”

“อืม รอดูไปก่อนเถอะ!”

แนชถอนหายใจและหลับตา เขาก็กังวลเช่นกัน แต่กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาได้แต่รออยู่ข้างนอก