มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1447

“ขอบคุณค่ะพ่อ ฉันหวังจะแก้แค้นด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ระดับพลังยุทธ์ของหนูมันไร้ประโยชน์ หนูคงได้แต่พึ่งพาพ่อและผู้อาวุโสตระกูลลาโกริโอเท่านั้น!”

สีหน้าของลิลลี่แสดงออกอย่างรู้สึกขอบคุณ

“ลูกเป็นลูกสาวของพ่อ พ่อจะไม่ยอมให้ลูกถูกรังแกหรอก!”

เทรนตันยิ้มอย่างนุ่มนวล

"โอ้ ใช่ ทำไมไม่มีร่องรอยของแลนซ์เลยคะพ่อ? เขาไปพร้อมกับสมาชิกจากตระกูลอื่น พวกเขาอาจจะมีข่าวอะไรบางอย่างก็ได้!”

ลิลลี่ถามหลังจากที่เธอคิดได้

เทรนตันส่ายศีรษะอย่างสิ้นหวังอีกครั้ง “ไม่มีข่าวอะไรเลย ก่อนกลับมาพ่อถามพวกเขาแล้ว และพวกเขาก็ไม่พบเบาะแสอะไรแม้แต่อย่างเดียว และตระกูลเหล่านั้นก็พร้อมที่จะหยุดค้นหากันหมดแล้ว!”

“ทำไมพวกเขาถึงยอมแพ้? ช่างโหดร้ายอะไรอย่างนี้ สมาชิกในตระกูลของพวกเขาหายไป และพวกเขาไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรเลยเหรอ?”

ลิลลี่โกรธมากหลังจากได้ยินเช่นนั้น หากสมาชิกตระกูลอื่น ๆ ส่งทีมค้นหามาร่วมกัน ก็จะมีคนมาร่วมมือมากขึ้น และมีความเป็นไปได้สูงที่จะพบสมาชิกที่สูญหายไป

ตอนนี้พวกเขาเลิกค้นหาแล้ว นั่นหมายความว่าความเป็นไปได้ที่จะตามหาแลนซ์จนเจอก็จะลดลง

แน่นอนว่าสมาชิกของชนเผ่าโบราณทั้งสี่ต่างไม่เคยปะปนกับทางโลก พวกเขาฝึกวิชายุทธตามวิถีทางของตนเอง และไม่มีใครกล้ากระตุกหนวดเสือ

สี่ชนเผ่าโบราณแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันด้วยซ้ำ

“หึ.. พวกเราสมาชิกในตระกูลชั้นหนึ่งก็ไม่ใช่ไร้ปัญญาเสียหน่อย ทำไมเราถึงต้องบอกพวกเขาด้วย? ถ้าเราทำอย่างนั้น แม้แต่เศษเหล็กเราก็คงไม่ได้แตะด้วยซ้ำ!”

เทรนตันหัวเราะเบา ๆ และกำลังจะจากไป “นี่คือไพ่ตายหนึ่งเดียวที่ตระกูลชั้นหนึ่งมี หากเรามีโอกาสที่จะพลิกกระดาน ทำไมเรายังต้องยอมถูกสี่ชนเผ่าโบราณกดขี่อีก”