มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1480

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เคนเนธก็หน้าบึ้ง “นายน้อยเฟนด์ หากเป็นเช่นนั้น เราก็สามารถสันนิษฐานได้ว่าลิลลี่ ไปที่ตำหนักนภาด้วยความหวังว่าพวกเขาจะร่วมมือกับเธอ ฉันแน่ใจว่าเป้าหมายแรกเริ่มของเธอคือการได้บางอย่างจากพวกเขา แต่เจ้าตำหนักดันเกิดตกหลุมรักเธอเสียอย่างนั้น”

เคนเนธหยุดชั่วขณะ ก่อนจะพูดต่อ “ถึงกระนั้น นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอได้ไปที่เผ่าโบราณเผ่าอื่น ๆ ไม่ใช่หรือ?”

“ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เยอะมาก และเส้นทางจากตระกูลลาโกริโอไปยังตำหนักนภาทำให้เห็นว่าเธอต้องผ่านตำหนักเทพยดาและวิหารแห่งทวยเทพและราชามาก่อน มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอจะไม่ไปที่เผ่าโบราณที่อยู่ใกล้เธอมากกว่า อย่างน้อยเธอก็ต้องไปที่ตำหนักเทพยดาและวิหารแห่งทวยเทพและราชาก่อนเป็นที่แรก ๆ”

“วันนี้ผมก็ได้ข้อสังเกตุที่สำคัญมากมาเพิ่ม เจ้าตำหนักและผู้อาวุโสหลายคนจากตำหนักเทพยดาและ ตำหนักอินทรีทะยานอยู่ที่งานเลี้ยง และผู้ที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงก็อยู่ที่นั่นด้วยใช่ไหม? แต่ในขณะเดียวกัน คนจากวิหารแห่งทวยเทพและราชาที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงกลับมาร่วมงานเพียงไม่กี่คน แถมมีเพียงเจ้าตำหนักและรองเจ้าตำหนักเท่านั้นที่มางานนี้ นอกเหนือจากนั้น มากกว่าครึ่งหนึ่งของผู้ที่มาก็อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงอีกต่างหาก!”

เฟนด์ยิ้มและตั้งสมมติฐานอีกครั้ง “ลองคิดดู มันอาจสมเหตุสมผล หากผู้ที่อยู่ในขั้นสูงของระดับเทพแท้จริงไม่ได้มาเข้าร่วมเนื่องจากพวกเขาต้องการฝึกยุทธ ทว่ากับผู้ที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงซึ่งไม่สามารถก้าวหน้าในระดับพลังยุทธได้อีกต่อไปทำไมพวกเขาถึงไม่มาเข้าร่วมงาน?”

ความทรงจำของเฟนด์ทำให้แนชสูดหายใจเข้าอย่างแรงก่อนจะแสดงความคิดเห็น “ลูกหมายความว่าสมาชิกของวิหารแห่งทวยเทพและราชาได้ลงมือไปก่อนแล้วเหรอ? พวกเขาได้ส่งพวกปรมาจารย์ไปยังเจ็ดพื้นที่อันตรายแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เฟนพยักหน้า "ใช่ ตระกูลลึกลับของเราอาจมีคนที่เก่งกาจอยู่หลายคน แต่โดยรวมแล้วก็ยังถือว่าอ่อนแอ เราตกลงกันก่อนหน้านี้ว่าเราจะหาเวลาคุยกัน และนั่นเป็นเหตุผลที่เรายังไม่ได้ส่งใครไป ทว่าชนเผ่าโบราณเช่นวิหารแห่งทวยเทพและราชาคงอยู่ไม่สุขทันทีที่พวกเขาได้รับข้อมูลดังกล่าว”

แนชไตร่ตรองสถานการณ์อย่างถี่ถ้วนแล้วตัดสินใจว่า “ผมคิดว่าเราควรรอก่อน มันอีกไม่นานหรอก เราสัญญากันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว และถ้าเราไม่รอตระกูลอื่น ๆ เราอาจทำให้พวกเขาโกรธได้”

“เอาล่ะ ก็ได้ แต่อย่านานเกินรอ!” เคนเนธถอนหายใจ “ผมเองก็ยอมรับว่ามันค่อนข้างอันตรายหากเราเข้าไปเพียงลำพัง เนื่องจากภายในมีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งจำนวนมาก ผมได้ยินมาว่าข้างในนั้นมีสัตว์อสูรระดับเทพแท้จริงอยู่มากมาย! นั่นเป็นเหตุผลที่เมื่อพวกเขาออกไปค้นหาสิ่งของล้ำค่า จะไม่มีใครเข้าเข้าไปในพื้นที่ได้ลึกนัก”

"ใช่แล้ว หลายหัวดีกว่าหัวเดียวจริงไหม?” แนชยิ้มอย่างขมขื่น “เฮ้อ ช่างเถอะ รอนิดหน่อยจะเป็นไรไป คนจากตระกูลของเราจะได้มีเวลาเพิ่มพลังยุทธของพวกเขาได้ หากเป็นเช่นนั้นผู้ที่เข้าไปจะมีโอกาสรอดชีวิตมากกว่าเดิม!”