มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1557

อเล็กซานเดอร์เสนอความคิดของเขาดังกล่าวต่อหน้าฝูงชน

“เป็นความคิดที่เยี่ยม! พวกเราทุกคนต้องขอบคุณเฟนด์ในครั้งนี้ ถ้าเป็นตามข้อตกลงที่เฟนด์ทําให้พวกเราก่อนเข้าป่าเราเห็นด้วย เราคงจะยุ่งเหยิงมาก ไม่สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวขนาดนี้ และถ้าหากเราไม่สามัคคีกัน เราก็คงจะถูกคนเหล่านั้นชิงลูกบอลหินนั้นไป!”

หัวหน้าตระกูลซีเมเนสค้อมศีรษะลงเป็นการตอบตกลง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ลืมจะเตือนเฟนด์ว่า “คุณชายเฟนด์ ถ้าลูกบอลหินนี้เป็นหนทางสู่ระดับเทพเจ้าสูงสุดจริง ๆ และสามารถใช้ซ้ำได้อีก เราหวังว่าคุณชายเฟนด์จะไม่ลืมข้อตกลงของพวกเรา”

สายตาของทุกคนหันไปหาเฟนด์ทันทีด้วยความกลัวว่าเฟนด์อาจจะเก็บมันไว้โดยไม่แบ่งปันตามข้อตกลง

ตอนนี้ ตระกูลวู๊ดเข้าใจถึงสถานการณ์โดยรวมอย่างลึกซึ้ง มีเพียงห้าคนเท่านั้นที่ไปถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรเทพแท้จริง และเฟนด์อยู่ในอันดับต้น ๆ ของทั้งห้า ตัวเขานั้นสามารถต่อสู้และต้านคนหลายคนด้วยความแข็งแกร่งของจุดสูงสุดแห่งระดับเทพแท้จริง ดังนั้นความแข็งแกร่งโดยรวมและความสามารถในการต่อสู้ของตระกูลวู๊ดจึงเพิ่มขึ้นมากมายจนพวกเขาถึงกับเอาชนะตำหนักนภาได้

ถ้าไม่ใช่ด้วยเหตุว่าตระกูลวู๊ดมีนักสู้ขั้นกลางหรือขั้นสูงของระดับเทพแท้จริงไม่มาก ไม่เช่นนั้น ตระกูลวู๊ดคงจะแข็งแกร่งกว่ากลุ่มชนเผ่าโบราณส่วนใหญ่รวมถึงตำหนักเทพยดา และตำหนักอินทรีทะยาน ตระกูลวู๊ดก็คงไม่จำเป็นต้องกลัวเผ่าต่าง ๆ เหล่านั้นอีกต่อไป

“ได้โปรดวางใจ! ถ้าผมค้นพบอะไรเกี่ยวกับลูกบอลหินนี้ ผมจะติดต่อพวกคุณทุกคนอย่างแน่นอน แต่ถ้าลูกบอลหินอนุญาติให้เพียงคนเดียวเท่านั้นที่บรรลุสู่ระดับเทพสูงสุดได้ แน่นอนผมคงทำอะไรไม่ได้อีก ก็โปรดอภัยให้ผมด้วยที่ไม่มีอำนาจจะช่วยอะไรได้ในสถานการณ์เช่นนั้น!”

เฟนด์มองไปยังฝูงชนและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“อย่างไรก็ตาม สําหรับแหวนยุทธของผู้ที่เสียชีวิตในการต่อสู้ครั้งนี้ ผู้คนในครอบครัวเดียวกันควรเก็บมันไว้ มันจะไม่ถือว่าเป็นสินสงคราม ของรางวัลจากสงครามควรเป็นบรรดาทรัพย์สมบัติที่อยู่ข้างในแหวนยุทธฝ่ายตรงข้าม!”

หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที เฟนด์ถึงประกาศให้ฝูงชนทราบดังกล่าว

ตระกูลชนชั้นที่หนึ่ง และชนชั้นที่สองที่ประสบความสูญเสียบนหลุมศพเหลือบมองมาทางเฟนด์อย่างซาบซึ้งที่ได้พิจารณาโดยคำนึงถึงจิตใจพวกเขา

ท้ายที่สุด บรรดาครอบครัวเหล่านี้สูญเสียคนเป็นจํานวนมาก และมันคงไม่ยุติธรรมสําหรับพวกเขาหากต้องเอาสมบัติจากแหวนยุทธของญาติที่เสียชีวิตไปแบ่งปันกับคนอื่น ๆ

“ออกไปจากที่นี่กันเถอะ ทีนี้ ตอนที่เราออกไปข้างนอก เราจำเป็นต้องเร็วกันนะ สิ่งสำคัญที่สุด ยิ่งเราอยู่ห่างป่าไปมากเท่าไหร่ อสูรร้ายก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น ตามจริงแล้วยิ่งเราออกจากป่าเร็วเท่าไร ประโยชน์ก็ตกกับเรามากขึ้นนั่นแหละ!”

ในไม่ช้า เฟนด์ และคนอื่น ๆ ก็ออกจากสถานที่นี้ไป

เฟนด์พูดถูกเกี่ยวกับสัตว์อสูร ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกจากที่เกิดเหตุ ฝูงสัตว์ร้ายที่น่ากลัวและกระหายเลือดก็บินไปยังสถานที่นองเลือดและกัดแทะศพที่นั่น

“แม่เจ้าโว้ย! ทําไมพวกเขาถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนั้น?”

ในยามนี้ของอีกฝ่าย ผู้คนของวิหารแห่งราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ได้หลบหนีไปแสนไกล จากนั้นพวกเขาก็ไปรวมตัวกันอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง หลังจากพบว่าเฟนด์และพรรคพวกไม่ได้ไล่ตามพวกเขามาอีก เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกดังออกมาจากฝูงชนกลุ่มนั้นโดยพร้อมเพรียงเป็นหนึ่งเดียวกัน

"ใช่ โดยเฉพาะชายหนุ่มคนนั้น! เขาทรงพลังเกินไป ชายหนุ่มอย่างเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง? ไร้เหตุผลยิ่งนัก!”

ผู้อาวุโสโมสลีย์พูดอย่างฉุนเฉียว หัวใจของเขาสั่นรัว