มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1572

“เจ้าวิหารแฮร์รี่ เราจะพูดเรื่องนี้กันที่นี่เหรอ? มันดูไม่เหมาะสมเกินไป ทำไมเราไม่ไปหาที่นั่งคุยกันดี ๆ ล่ะ?” แมทธิวแนะนำด้วยรอยยิ้มไร้อารมณ์

“เอาล่ะ เรามาพูดเรื่องนี้กันในห้องประชุมตรงนั้น” แฮร์รี่คิดถึงเรื่องนี้และบินไปที่วิหารพร้อมกับคนที่เหลือ ขณะที่แมทธิวและคนอื่น ๆ ตามมา

จากนั้นทุกคนก็นั่งล้อมโต๊ะหินขนาดใหญ่

“เข้าเรื่องเสียที” แม้ว่าจะเชิญพวกผู้มาเยือนเข้ามา แฮร์รี่ด็ยังคงเป็นปรปักษ์ และเขาก็ทำท่าทีเย็นชาใส่อีกฝ่าย

“ฮ่าฮ่า รุ่นพี่... โอ้ ผมหมายถึงเจ้าวิหารแฮร์รี่ ให้ผมอธิบายแล้วกัน คุณอาจจะยังไม่ทราบ แต่กลุ่มคนจากแผ่นดินใหญ่ไปเยือนท้องทะเลของเรา ลองคิดดูสิ พวกเขาจะไปที่นั่นทำไมในเมื่อที่นี่อยู่ไกลจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ของเรามาก”

“คนของเราเดาได้ทันทีว่าคนเหล่านี้รู้ความลับเกี่ยวกับระดับเทพสูงสุดเข้าแล้ว และนั่นคือสาเหตุที่พวกเขามาที่ทะเลของเรา! เราติดตามพวกเขาไปอย่างเงียบ ๆ และพบว่าพวกเขาไปที่ป่าวายุมืด บนเกาะวายุมืด พวกเขายังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงไข่ที่ดูเหมือนหินอีกด้วย” แมทธิวยิ้มขณะที่เขาอธิบายทุกอย่าง เขามองแฮร์รี่ขณะที่สรุปความ “ดังนั้นเราจึงเดาว่าสิ่งของที่มีลักษณะคล้ายลูกบอลหินนั่นต้องเกี่ยวข้องกับการทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดเป็นแน่ เราต่อสู้กับพวกเขา แต่ท้ายที่สุดก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้ เนื่องจากพวกเขาแข็งแกร่งเกินไป โดยเฉพาะชายหนุ่มผู้น่ากลัวจากตระกูลวู๊ด ไม่มีใครในหมู่พวกเราสามารถเอาชนะเขาได้เลย แถมเขายังฆ่าผู้อาวุโสที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงไปถึงสองคน!”

หลังจากที่เขาได้ยินสิ่งนี้ จู่ ๆ แฮร์รี่ก็ยิ้มอย่างเย็นชาและแสดงความคิดเห็นอย่างไม่แยแส “ฮ่าฮ่า! อย่างนั้นเหรอ? ชายหนุ่มจากตระกูลวู๊ดแข็งแกร่งได้อย่างน่าประทับใจและสังหารได้ดีทีเดียว! ดูเหมือนว่าเขาจะแก้แค้นแทนฉันแล้ว!”

"ไม่สนใจเหรอ? คุณล้อเล่นรึเปล่า? สิ่งนั้นอาจเปิดเผยเคล็ดลับการทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้ แต่คุณกลับไม่สนใจมันเหรอ?” แมทธิวเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ เพราะเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่ารุ่นพี่ของเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา การทะลวงสู่ระดับเทพสูงสุดอาจทำให้คน ๆ หนึ่งจะมีอายุขัยได้ถึง 200 ปี แต่เขากลับบอกว่าเขาไม่สนใจงั้นเหรอ?

จากนั้นแฮร์รี่ก็หยิบลูกบอลหินออกมาวางตรงหน้าพวกเขา “ฉันมีอยู่ในมือแล้วและฉันก็ศึกษาเองได้ ทำไมฉันต้องไปขโมยคนอื่นด้วยล่ะ? นายยังบอกเองเลยว่าตระกูลวู๊ดไม่ใช่ตระกูลที่จะจะรับมือได้ง่าย!”

“คุณก็มีเหมือนกันเหรอ?” แมทธิวเดินไปข้างหน้าสองก้าวโดยต้องการมองดูลูกบอลหินอย่างใกล้ชิด