มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1603

"ใช่ เจ้าตำหนัก ไอ้ส*รเลวนั่นยังไม่ได้ทะลวงไปถึงระดับเทพสูงสุดเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับมีพลังมหาศาลอยู่ก่อนแล้ว ถ้าเขาสามารถเข้าถึงระดับเทพสูงสุดได้ขึ้นมาจริง ๆ จะไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้อีกต่อไป! และเมื่อถึงเวลานั้น เราจะต้องหนีเขาหัวซุกหัวซุนเลยล่ะ!”

ผู้อาวุโสอีกคนพูดขึ้นด้วยกังวลของเขา

“เฮ้อ! ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว รออีกหน่อย เราได้แต่ภาวนาอย่าให้พวกเขาค้นพบอะไรเลย เราต้องจับตาดูตระกูลที่มีลูกบอลหินเหล่านั้นให้มากขึ้น เราต้องรู้ความคืบหน้าและสถานการณ์ล่าสุดของพวกเขาตลอดเวลา!”

นี่เป็นครั้งแรกที่โจเอลรู้สึกถึงความรู้สึกสิ้นหวังและไร้อำนาจ “พวกที่มาจากตระกูลลาโกริโอ ฟังไว้ให้ดี แม้ว่าพวกคุณจะมีกันค่อนข้างมาก แต่ผมต้องพูดตามตรงว่าพวกคุณมีนักสู้ที่มีระดับพลังยุทธในระดับเทพแท้จริงและระดับกึ่งเทพไม่กี่คนผมจะหาคนจัดที่พักให้ ได้โปรดฝึกฝนอย่างหนักและมุ่งมั่นในการบุกทะลวงเข้าไว้!"

“ขอบคุณมาก เจ้าตำหนักคอลลินส์!”

สมาชิกตระกูลลาโกริโอที่ยังเหลือรอดโค้งคำนับและขอบคุณโจเอล

โจเอลยิ้มบาง ๆ ให้พวกเขา แม้ว่าเศษซากของตระกูลลาโกริโอจะไม่แข็งแกร่งด้านกำลังรบ แต่การมีผู้คนจำนวนมากขึ้นย่อมดีกว่าเสมอ อย่างน้อยพลังในการต่อสู้โดยรวมของตำหนักนภาก็สามารถเพิ่มขึ้นได้แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม แถมยังช่วยชดเชยความสูญเสียที่พวกเขาได้รับก่อนหน้านี้ได้อีกสักหน่อย

ตระกูลอื่น ๆ และอีกสามชมเผ่าโบราณต่างตกตะลึงเมื่อรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

เวลาผ่านไปอีกสองวัน คนของวิหารแห่งทวยเทพและราชาไม่สามารถอยู่เฉยได้อีกต่อไป พวกเขาไปหาเฟนด์เพื่อปรึกษาหารือกันว่าควรรวบรวมลูกบอลหินเจ็ดลูกเข้าด้วยกันและตรวจสอบลูกบอลหินหรือไม่

สองวันหลังจากแฮร์รี่ออกจากที่พักของตระกูลวู๊ดไป เฟนด์และพอลก็อยู่ในห้องและศึกษาลูกบอลหินที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

“นายน้อยเฟนด์ผมมีความคิดที่ค่อนข้างบ้าบิ่นทีเดียว คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราวางฝ่ามือบนลูกบอลหินแล้วถ่ายพลังฉีของเราเข้าไป”

หลังจากศึกษาที่ลูกบอลหินสักพัก ทันใดนั้นพอลก็แสดงความคิดที่ฟังดูกล้าได้กล้าเสียขึ้นมา “ลูกบอลหินสองลูกนี้สามารถดูดซับพลังฉีได้ค่อนข้างเร็ว และระหว่างลูกบอลหินทั้งสองนี้มีสิ่งหนึ่งที่คล้ายคลึงกันนั่นก็คือความเร็วในการดูดซับพลังฉีของพวกมันนั้นไม่ต่างกัน!”

เฟนด์ขมวดคิ้วกับความคิดนี้ “คุณหมายความว่าให้เราฉีดพลังฉีไปทำลายสิ่งที่เหมือนกันนี้เหรอ?” เฟนด์ถาม