มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1676

“นี่ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่ความคิดที่ดีนะครับ พวกคุณพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้หญ้าวิญญาณพวกนี้มา”เฟนด์พูดตะกุกตะกักในขณะที่เขามองหญ้าวิญญาณที่อยู่ตรงหน้า

“เฮ้ ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก ไม่มีหญ้าวิญญาณต้นไหนมีค่าเท่าทักษะยุทธที่พวกคุณแบ่งปันให้กับเราแล้ว นอกเหนือจากทักษะยุทธที่ช่วยให้ก้าวไปสู่ระดับเทพสูงสุดแล้ว ยังมีทักษะยุทธที่ทำให้ทะลวงเข้าเพื่อเข้าสู่ระดับทะลวงวิญญาณด้วย เราสามารถไปถึงขั้นที่เก้าในระดับทะลวงวิญญาณได้อย่างแน่นอนด้วยสิ่งนั้น!” อเล็กซานเดอร์ยืนกรานด้วยความปิติ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดาเนียลล่าขณะที่เขาเสริมอย่างมีความหมายว่า “อีกอย่าง ตอนนี้เราไม่ได้เป็นแค่พันธมิตรกันเท่านั้น เราอาจจะเป็นทองแผ่นเดียวกันในอนาคต ทำไมเราต้องมองว่าอีกฝ่ายเป็นคนนอก? ฉันพูดถูกไหม?”

ดาเนียลล่าซึ่งยืนอยู่ด้านข้างแสดงออกอย่างเขินอายทันที

"ถูกต้อง! นายท่านคาเบลโลพูดถูก เราควรช่วยเหลือกันไม่ใช่หรือ?” แนชหัวเราะอย่างมีความสุขและพูดต่อ “นอกเหนือจากนั้น ลูกจะมอบโอสถเม็ดระดับสามให้แก่นายท่านคาเบลโลสักหนึ่งหรือสองเม็ดหลังจากที่ลูกประสบความสำเร็จได้ด้วยหญ้าวิญญาณที่ได้รับจากเขาได้ไหม?”

"ตกลง ถ้าผมสามารถก้าวขึ้นเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสามได้ การบ่มเพาะโอสถก็จะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป!” เฟนด์พยักหน้าและมองไปที่หญ้าวิญญาณอย่างละเอียดก่อนที่จะเลือกหญ้าวิญญาณที่มีประโยชน์ไปสองถึงสามกิ่ง

สมาชิกตระกูลคาเบลโลดีใจเมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขา โอสถระดับสามนั้นมีค่ามาก จะดีกว่าไหมถ้าเฟนด์ให้ยาดังกล่าวแก่พวกเขาสองถึงสามเม็ดหลังจากที่ทั้งสองตระกูลพัฒนาความสัมพันธ์อันดีร่วมกัน?

แน่นอนว่าทุกคนสังเกตได้ว่าเสียงการต่อสู้กันของผู้คนในทุกหนทุกแห่งนั้นเบาบางลงเมื่อพวกเขาก้าวออกจากถ้ำ และในจุดที่ไกลจากที่พวกเขาอยู่นั้นมีเสียงดังขึ้น เป็นการยากที่จะระบุได้ว่านี่เป็นเสียงของการต่อสู้ระหว่างผู้ฝึกยุทธเพื่อช่วงสิ่งของมีค่าหรือกำลังรับมือกับสัตว์อสูร

เฟนด์และคนอื่น ๆ มองไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่พวกเขาเข้ามา และมุ่งตรงไปข้างหน้า ก่อนที่พวกเขาจะเพลิดเพลินกับทรัพยากรที่ได้รับในช่วงกลางคืน

พวกเขาพบกับสัตว์อสูรหลายตัวในช่วงบ่าย แต่สัตว์อสูรเหล่านี้มีทักษะยุทธต่ำ ดูเผิน ๆ แล้วพวกมันเป็นสัตว์อสูรในขั้นกลางหรือขั้นสูงของระดับเทพแท้จริง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลกับสัตว์อสูรมากนัก