มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1680

ขณะที่วีนัสกำลังจะดิ่งลงสู่พื้น ทว่า...

หวือ!

ร่างสองร่างพุ่งเข้ามา โดยหนึ่งในนั้นโอบเอวเธอไว้ และค่อย ๆ พาเธอร่อนลงบนพื้นได้อย่างปลอดภัย

ทันทีที่วีนัสรู้ว่าเป็นเฟนด์เธอก็รู้สึกปั่นป่วนในใจและหน้าแดงเมื่อลุกขึ้นยืน

ในด้านของเฟนด์เขาหยิบโอสถออกมาด้วยการพลิกมือแล้วส่งมันให้วีนัส "คุณวีนัส โอสถนี้สามารถช่วยรักษาบาดแผลของคุณได้ ปล่อยให้ที่เหลือเป็นหน้าของเรา”

"ตกลง ขอบคุณนะนายน้อยเฟนด์!” วีนัสรับยามาอย่างลำบากใจและในตอนรู้ว่าอีกคนคือพ่อของเธอ เธอมองไปที่อเล็กซานเดอร์โดยที่น้ำตาคลอเบ้าและพูดว่า “ในที่สุดหนูก็ได้พบพ่ออีกครั้ง พ่อ หนูกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพ่อ หนูได้ยินข่าวลือว่านายท่านตระกูลแซคคารีได้ทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดไปตั้งแต่เนิ่น ๆ และหนูก็กลัวว่าคนที่อยู่ในพื้นที่นี้ก็จะทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดไปหลายคนแล้วเช่นกัน ก่อนหน้านี้มีคนเห็นพ่อและน้องสามถูกสัตว์อสูรล่า!”

เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตระหนกขณะที่เธอพูดว่า “แล้วนี่ดาเนียลล่าอยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า?”

"ไม่ต้องห่วง น้องสาวของลูกและคนอื่น ๆ จะมาถึงในอีกไม่ช้า ใช่ มีสัตว์อสูรไล่ล่าเราก็จริง แต่ด้วยความช่วยเหลือจากนายน้อยเฟนด์ เราจึงรอดพ้นจากอันตรายมาได้” อเล็กซานเดอร์มองไปที่ลูกสาวของเขาอย่างคลายกังวล โชคดีที่เขาและคนอื่น ๆ มาได้ทันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างพอดี เพราะหากเขามาช้ากว่านี้คงจะแย่น่าดู เขาอาจจะไม่ได้เจอหน้าลูกสาวอีกเลยด้วยซ้ำ

ผู้อาวุโสลำดับที่สองตกใจเมื่อเห็นอเล็กซานเดอร์และเฟนด์ปรากฏตัวพร้อมกัน และเขาถลึงตาทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า

เมื่อนึกไปถึงทักษะยุทธที่เพิ่งค้นพบและพัฒนาการของตัวเอง นั่นทำให้ผู้อาวุโสลำดับที่สองมีความมั่นใจมากขึ้น เขาพูดด้วยรอยยิ้มในหน้า “ไม่เจอกันนานเลยนะ อเล็กซานเดอร์ คาเบลโล ไม่คิดเลยว่าคุณจะโผล่มา!”

เมื่อก่อนเขาเคยเป็นสมาชิกของตระกูลคาเบลโล เขามีความสามารถในการต่อสู้เช่นเดียวกับอเล็กซานเดอร์ และทั้งคู่ต่างก็อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริง ทว่าเมื่อเทียบกับอเล็กซานเดอร์พลังยุทธของเขายังต่ำกว่ามาก เนื่องจากผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งตระกูลคาเบลโลนั้นทรงพลังกว่าเล็กน้อย เขาถึงไม่กล้าทำตัวขบถ

เดิมทีเขาคิดว่าอเล็กซานเดอร์จะสู้กับเขาไม่ได้เพราะเขาได้ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุด แต่ไม่คาดคิดเลยว่าอเล็กซานเดอร์เองก็ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในเทพสูงสุดไปแล้ว เรื่องนี้ทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดไปเนื่องจากอเล็กซานเดอร์มักจะกดหัวเขาเสมอ

ไม่นานนักแววตาร้ายกาจเล็ก ๆ ก็ฉายวับในดวงตาของเขา “ทะลวงผ่านไปได้แล้วยังไงล่ะ? หึ! ทักษะยุทธที่ผมได้รับมาในครั้งนี้อาจจะสูสีทักษะที่คุณมีก็ได้ ดังนั้นผมคงไม่แพ้คุณง่าย ๆ หรอก!”

ในตอนแรกลิ่วล้อของผู้อาวุโสลำดับที่สองนึกกังวล แต่พวกเขาก็เบาใจลงเมื่อได้ยินสิ่งที่ออสก้าพูด