มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1682

เมื่อได้ยินคำพูดของดาเนียลล่า วีนัสอ้าปากค้างจนปากกว้างพอที่จะเก็บไข่ได้

หลังจากผ่านไปหลายวินาที เธอก็พึมพำออกมา “โอ้พระเจ้า… เฟนด์และนายท่านแนช ตระกูลของพวกเขามีปรมาจารย์ในขั้นหนึ่งระดับเทพสูงสุดทั้งหมดสี่คน? พวกเขาแข็งแกร่งมาก!”

ดาเนียลล่ามองไปที่เฟนด์ด้วยความรักในดวงตาก่อนที่เธอจะพูดด้วยความภาคภูมิใจ "ถูกต้อง ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเฟนด์ที่เขาได้รับทักษะยุทธมาถึง 2 ทักษะ และเขายังให้เราทำสำเนาหนึ่งในนั้นมา มิฉะนั้น พ่อจะทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดอย่างรวดเร็วได้ยังไงเล่า”

ดวงตาของวีนัสเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "จริงหรือ? วิเศษไปเลย! หากเป็นเช่นนั้น ฉันก็สามารถฝึกฝนทักษะยุทธนี้ในอนาคตได้เช่นกันน่ะสิ ฉันต้องสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้เหมือนกันใช่ไหม?”

“พี่รอง พี่เพิ่งทะลวงเข้าสู่ขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริงเมื่อไม่นานนี้เองไม่ใช่เหรอ? พี่เพิ่งก้าวเข้าสู่ขั้นสูงสุดหลังจากเข้ามาที่นี่ แม้ว่าพี่จะต้องการเพิ่มทักษะยุทธ พี่ก็ควรจะรอสักสองสามวันจนกว่าระดับพลังยุทธของพี่จะเสถียรอย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะลองทะลวงไปในขั้นต่อไปอีกครั้ง” ดาเนียลล่าทำหน้ามุ่ย เธอเริ่มอิจฉาวีนัสเล็กน้อยเมื่อเธอจำได้ว่าเธอยังอยู่ในขั้นกลางของระดับเทพแท้จริง

"ถูกต้อง ที่ฉันพูดอย่างนี้ก็หมายถึงว่าฉันจะไม่ต้องกังวลอะไรแล้วเพราะเรามีทักษะยุทธ เราไม่จำเป็นต้องไปหาทักษะยุทธอื่นอีก!” วีนัสยิ้มและพูดกับดาเนียลล่าด้วยน้ำเสียงค่อนข้างยั่วยุ “น้องสาม เธอต้องพยายามให้มากกว่านี้!”

หลังจากที่เธอพูด เธอเห็นเซเลน่าที่ยืนอยู่ข้างหลังโดยไม่ได้ตั้งใจและตกตะลึงทันที “นี่… เซเลน่าไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" เธออุทาน

"จริงเหรอเนี่ย? ช่าง… ช่างทรงพลังเหลือเกิน!” นัยของความชื่นชมปรากฏในแววตาที่วีนัสมองเฟนด์

“คุณสองคนคุยอะไรกัน?” เฟนด์ถามด้วยรอยยิ้มเคอะเขินเมื่อเห็นทั้งสองคนซ่อนตัวอยู่ที่ด้านหนึ่งและวีนัสก็เหลือบมองเขาเป็นครั้งคราว “ดูเหมือนว่านายท่านคาเบลโลกำลังจะชนะในไม่ช้า และพวกคุณจะมีทักษะยุทธเพิ่มขึ้นอีกทักษะแล้ว!”

“เรากำลังพูดถึงวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ของคน ๆ หนึ่งอยู่!”