มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1717

“ฮ่าฮ่า… ไปดูกันเถอะ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เมื่อเราไปถึงที่นั่นเราก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ถือเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์ และพวกเราทุกคนก็อยู่ในระดับเทพสูงสุด เราต้องกลัวอะไรอีก” อาเธอร์หัวเราะเสียงดังและดูไม่แยแสอะไรเท่าไหร่

พวกเขาอยู่ในระดับเทพสูงสุดและถือว่าโดดเด่นในหมู่คนรุ่นเยาว์ พวกเขาสามารถเอาชนะผู้คนได้มากมาย

แม้ว่าเมื่อเทียบกับอัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่แท้จริงแล้ว พวกเขาจะยังตามหลังคนเหล่านั้นอยู่เล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังสามารถเอาชนะพวกที่เยาว์วัยดว่าได้ 80% ถึง 90% เลยทีเดียว

ความกังวลก่อตัวในใจของเอลล่าเมื่อเธอได้ยินการสนทนาของพวกเขา หลังจากใคร่ครวญแล้ว เธอก็หันไปหาอาเธอร์และพรรคพวก “ฉันมาคิดดูแล้วนะนายน้อยอาเธอร์ ถึงฉันกลับบ้านไปฉันก็ไม่มีอะไรให้ทำ ฉันว่าฉันตามพวกคุณเข้าไปในป่าดีกว่า”

คำตอบของเธอสร้างความยินดีให้กับอาเธอร์ผู้ซึ่งรู้สึกพอใจอยู่ลึกเมื่อคิดว่าเสน่ห์ของเขาเอาชนะใจเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอละทิ้งความเขินอายและเอ่ยปากออกมาอย่างกล้าหาญ

“ไม่ใช่ปัญหา ฮ่า ๆ! ยิ่งไปกันเยอะ ๆ ก็ยิ่งสนุก ไปกันเถอะ!" อาเธอร์หัวเราะเสียงดัง เขาพอใจกับตัวเองมาก จากนั้นเขาก็คิดถึงวิธีที่เขาจะช่วยเอลล่าและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาท่ามกลางภยันอันตราย และเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ทรงพลังอย่างยิ่งต่อหน้าเธอ เมื่อถึงตอนนั้นเอลล่าอาจตอบแทนเขาด้วยร่างกายของเธอเมื่อความหาญของเขาชนะใจเธอได้

สกายซึ่งอยู่เคียงข้างพวกเขาถลึงตา ขณะที่อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมาว่า “เอลล่า ลาวีน เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าต้องรีบกลับไปส่งหญ้าวิญญาณให้พี่ชายของเธอ ทำไมตอนนี้คุณไม่รีบแล้วล่ะ?”

"ได้เลย! ขอบคุณมากที่ทำเพื่อฉันเช่นนี้!” เอลล่ายิ้ม ขณะที่เธอซื้อเวลาให้เฟนด์และคนอื่น ๆ ได้สำเร็จ

“นายน้อยอาเธอร์ การเดินทางไปกลับแบบนั้นจะใช้เวลาราวสองถึงสามชั่วโมงใช่ไหม? มันเสียเวลา!” สกายพึมพำด้วยความไม่พอใจและยิ่งเธอนึกถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ก็ใช้เวลาแค่สองสามชั่วโมงไม่ใช่เหรอ? พวกเราเป็นปรมาจารย์ในระดับเทพสูงสุดแล้ว และเราก็จะทะลวงไปสู่ระดับทะลวงวิญญาณได้ในอนาคต เราจะอยู่ได้ถึงห้าร้อยปี ดังนั้นเวลาแค่สองถึงสามชั่วโมงจะมีความหมายอะไรเราล่ะ?” อาเธอร์ชำเลืองมองสกายโดยไม่พูดอะไร “ถ้าเธอรอเราไม่ได้ เธอจะเข้าไปในป่าคนเดียวก่อนก็ได้นะ แล้วเราจะเข้าป่าตามเธอไปในภายหลัง”