มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1750

เฟนด์สามารถฆ่าผู้ฝึกยุทธในขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุดได้ พวกเขาต่างมีความสุขมาก

ในขณะเดียวกัน เฮเลน่าก็เข้าไปหาเฟนและเอ่ยปากอย่างเขินอายว่า “เฟนด์ ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้คุณช่วย ฉันคงตายไปแล้ว ไหนคุณยังจะช่วยชีวิตผู้คนจากตระกูลคาเบลโลของเราอย่างมากมายอีก!”

เฟนด์ยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า "คุณเกรงใจกันเกินไปแล้ว เราเป็นครอบครัวใหญ่ เราควรร่วมกันต่อต้านศัตรูของเรา”

"ถูกต้อง นี่เป็นเวลาที่เราควรรวมใจให้เป็นหนึ่ง!” แฮร์รี่หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาบินไป

เขารู้สึกว่าการตัดสินใจเข้าร่วมเฟนด์และพรรคพวกถือเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา หากเขาไม่ติดตามคนเหล่านี้และได้พบกับสมาชิกของเผ่านองเลือดเพียงลำพัง เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

“อ้อ ฉันเกือบลืมไปเลย ฉันมีเรื่องจะบอกทุกคน!” เฮเลน่าประกาศกับกลุ่มขณะที่เธอนึกถึงบางอย่างในทันใด

"เรื่องอะไรล่ะ?"

เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเฮเลน่า อเล็กซานเดอร์และคนอื่น ๆ ก็บินมาหาเธอเช่นกัน

“ฉัน...ฉันได้เจอกับผู้คนจากกองทัพทั้งเก้า ฉันไม่แน่ใจว่าพวกคุณเคยได้ยินไหม แต่ฉันเห็นพวกเขามามากกว่าหนึ่งโหลแล้ว!”

หลังจากฟังเรื่องราวของเธอแล้ว อเล็กซานเดอร์ก็มองไปที่เฟนด์อย่างไม่เข้าใจ “นายน้อยเฟนด์ ตอนนี้เราควรทำยังไงกันดี? หากเราออกจากป่านี้ไปอย่างรวดเร็วและไปแอบฝึกยุทธเงียบ ๆ ฉันเชื่อว่ากองทัพทั้งเก้าหรือแม้แต่เผ่ากระหายเลือดก็จะตามหาเราเจอได้ยาก คิดว่าไง?”

ณ จุดนั้น อเล็กซานเดอร์หยุดชั่วขณะก่อนจะพูดต่อ “แต่เรามีผู้คนกระจายกันอยู่ในป่าไม่น้อยเลย หากเราจากไปตอนนี้ เราก็จะปลอดภัยแค่ชั่วคราวเท่านั้น แต่เราจะไม่มีทางแน่ใจได้ว่าผู้คนจากกองทัพทั้งเก้าจะช่วยเหลือคนอื่น ๆ หรือไม่ หรือเผ่ากระหายเลือดจะตามล่าเราหรือเปล่า!”

เฟนด์พยักหน้า “เราจะยอมแพ้เรื่องคนที่เหลือไม่ได้ ตอนนี้ เราทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาหญ้าวิญญาณให้มากขึ้น ในครั้งนี้เผ่านองเลือดส่งสมาชิกมาที่นี่จำนวนมาก หลังจากตระหนักได้ถึงสถานการณ์ของที่นี่ สมาชิกบางคนจะต้องกลับไปรายงานยังเผ่าของพวกเขาอย่างแน่นอน! กองทัพทั้งเก้าคือความหวังที่ดีที่สุดที่เรามีในตอนนี้ หวังว่ากองทัพทั้งเก้าจะช่วยเราได้! ทว่าเราก็จำเป็นต้องใช้ทุกวินาทีเพื่อทำให้ตัวเองแกร่งขึ้น!”

"ใช่ เราจะทิ้งสมาชิกตระกูลคาเบลโลคนอื่น ๆ ไม่ได้!”