มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1752

"อะไรนะ! มีคนเข้ามาหลายหมื่นคน?”

เนื่องจากป้อมปราการวิตต์มอร์อยู่ใกล้กับผืนป่ามากที่สุด ทุกคนจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นก่อน เมื่อปู่ของอาเธอร์รู้เรื่องดังกล่าว เขาก็ผุดตัวขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ จนตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

"ใช่ครับปู่ ให้เราปรึกษากับหัวหน้าป้อมปราการก่อนว่าเราควรทำอย่างไร อ่า เรื่องที่คนพวกนั้นเข้ามาที่นี่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอก ที่สำคัญกว่านั้นก็คือมีสมาชิกจากเผ่ากระหายเลือดหลายคนได้เข้าไปค้นหาสมบัติตามภารกิจของเผ่าอยู่หลายคน ตอนนี้พวกนั้นได้พบกับคนจากโลกข้างนอกเหล่านั้นแล้ว คุณหนูเฮเลน่าและคนอื่น ๆ คงตายไปแล้ว!”

เมื่อพูดถึงเฮเลน่า อาเธอร์ก็รู้สึกสงสารเธอจับขั้วหัวใจ เขาเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เลือกที่จะละทิ้งเธอที่อยู่ในสถานการณ์คาบลูกคาบดอกเช่นนั้น

ผู้อาวุโสอ่านใจอาเธอร์ออกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนกลอกตาอย่างไม่แยแส “เจ้าหลานงี่เง่า คุณหนูเฮเลน่าอะไรของแก อย่าลืมว่าแกเป็นหลานชายของผู้อาวุโสแห่งป้อมปราการวิตต์มอร์เชียวนะ แกจะติดใจผู้หญิงจากโลกข้างนอกนั่นไม่ได้ เข้าใจไหม? คนพวกนั้นจะเทียบกับเราได้อย่างไร?”

ตอนที่ผู้อาวุโสพูด เขาก็เหลือบมองสกายแวบหนึ่ง จากนั้นก็เสริมว่า “ถ้าแกอยากหาใครสักคน อย่างน้อยก็ควรหาผู้หญิงจากที่นี่อย่างสกายสิ เข้าใจไหม?"

"ใช่แล้ว นายน้อยอาเธอร์ อย่าลืมสิว่าคุณเป็นใคร คุณมีสถานะทางสังคมสูงส่ง อย่ามามัวคิดถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่เลย!”

สกายปลื้มปริ่ม แต่เธอไม่รู้เลยว่าผู้อาวุโสนั้นแค่พูดเพื่อยกตัวอย่างเท่านั้น เธอคิดเองไปว่าผู้อาวุโสหมายใจจะจับคู่เธอกับหลานชายของเขา

อาเธอร์ไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป “ปู่ ผมว่าเราควรหารือกันทีหลัง เอาอย่างนี้ดีกว่า อย่างน้อยเราก็ควรส่งนักสู้ออกไปช่วยพวกเขาสักสองสามคนก่อน” เขากล่าวด้วยความตื่นตระหนก “เราจะปล่อยให้คนของเผ่ากระหายเลือดทำร้ายคนที่เข้ามาได้ยังไง? แล้วปู่ก็ค่อยเรียกหัวหน้าป้อมปราการ ปรมาจารย์ปราการที่หนึ่ง และคนอื่น ๆ เพื่อมาหารือกัน ดีไหม?”

หลังจากที่เฮนดริกได้ยินแผนนี้ เขาก็คิดว่านี่เป็นทางที่ดีที่สุด "ใช่แล้ว แผนนี้เข้าท่ามาก” เขาพูดอย่างตื่นเต้น “เราจะทำทั้งสองอย่าง มันจะต้องไม่มีปัญหาแน่!”

น่าเสียดายที่คูเปอร์ตอบด้วยสีหน้ามืดมนว่า “จะรีบเร่งอะไรนักหนา มีคนเข้ามาที่นี่เยอะเกินไป นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ หากคนของเราออกไปต่อสู้กับเผ่ากระหายเลือดขึ้นมาจริง ๆ แล้วล้มตายกันสองสามคนก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเราสูญเสียคนมากเกินไปล่ะ? มันจะสร้างความโกลาหลครั้งใหญ่ ตอนที่เราทำสงคราม พวกเธอรู้ไหมว่าเราจะต้องสังเวยคนของเราไปเท่าไหร่?”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็โบกมือและพูดว่า “ฉันจะไปรายงานเรื่องนี้ต่อหัวหน้าป้อมปราการและให้เขาหารือเรื่องนี้กับหัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งและคนอื่น ๆ หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งจะต้องหารือกับทุกคนอย่างแน่นอน เมื่อการประชุมสิ้นสุดลงและทุกคนตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป เราถึงจะดำเนินการ เรื่องนี้เราจะบุ่มบ่ามไม่ได้ เข้าใจไหม?