มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1779

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้ามืดลงแล้ว ผู้อาวุโสเอ่ยปากแนะนำหลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบ

หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกจากบริเวณนั้น ปล่อยให้ซากศพถูกสัตว์อสูรที่ออกเดินอยู่แถวนั้นจัดการ

ในเวลาเดียวกัน อาเธอร์ เอลล่าและคนหนุ่มสาวหลายคนกำลังนั่งอยู่บนก้อนหินที่อยู่ตรงทางแยกนอกปราการของกองทัพทั้งเก้า

“โอ้ พวกเขาเริ่มต่อสู้กันแล้วล่ะ เผ่ากระหายเลือดส่งคนเข้าไปในป่าเพื่อลอบสังหารเฮเลน่าและคนอื่น ๆ ตั้งแต่เช้าตรู่ ” อาเธอร์นึกถึงรูปร่างหน้าตาที่สวยงามของเฮเลน่าและรู้สึกกังวล

สกายที่อยู่เคียงข้างพวกเขายิ้มอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “พวกคุณยังมาพูดถึงเฮเลน่ากันอยู่อีกฮ่า ๆ ! ตอนนี้เฮเลน่าอาจหายสาบสูญไปแล้ว และเธอก็น่าจะตายอย่างน่าสยดสยองด้วย ร่างกายของเธอคงถูกสัตว์อสูรกินไปแล้ว!”

อาเธอร์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธในสิ่งที่สกายพูด และจ้องเขม็งไปที่เธอ "เป็นไปไม่ได้! ฉันรู้ว่าเธอจะรอด ยังไงเสียเธอก็อยู่ในขั้นที่หนึ่งของระดับเทพสูงสุด และดูจากตำนวนของพวกเขาแล้ว พวกเขาอาจจะหนีไปได้!”

เอลล่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง กองทัพทั้งเก้าจะยอมให้พวกเขาโจมตีที่แห่งนี้เป็นเวลาประมาณสามวันเท่านั้น และพวกเขาจะเลิกแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นในตอนนั้น มิฉะนั้น หากผู้คนจากวิหารคลื่นเมฆามาถึงและพบว่ากองทัพทั้งเก้าเอาแต่วางเฉย พวกเขาจะไม่พอใจแน่ ๆ”

สกายพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ เราอยู่ใกล้ป่านี้ที่สุด และเรามักจะแสวงหาของมีค่าในป่านี้เสมอ หากเราปล่อยให้ผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดอยู่ทีนี้นาน ผู้คนจากวิหารคลื่นเมฆาจะต้องไม่พอใจอย่างแน่นอน แถมสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดอาจแอบไปเก็บของล้ำค่าในป่าอีกต่างหาก!”

“นี่มันไม่เข้าท่าเลย เราจะมัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่อยู่ไม่ได้ เอาอย่างนี้ดีไหม? รวบรวมคนและแอบเข้าไปช่วยพวกเขาในป่า” อาเธอร์แนะนำอย่างกล้าหาญ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหวาดหวั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ