มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1802

“ฮ่าฮ่า ดีแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันเองก็อยู่ในขั้นที่หกในระดับเทพสูงสุดแล้ว!”

หลังจากนั้นไม่นาน อเล็กซานเดอร์ก็ยืนขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ต้องบอกว่ายาเม็ดขั้นกลางระดับสามนั้นเป็นของล้ำค่าของผู้ที่อยู่ในระดับเทพสูงสุด เป็นไปได้ว่าแม้แต่เผ่ากระหายเลือดเองก็ไม่สามารถรังสรรค์สิ่งนี้ได้

มิฉะนั้น ไม่มีทางที่เผ่ากระหายเลือดจะมีคนที่อยู่ในระดับทะลวงวิญญาณเพียงแค่คนเดียว

เฟนด์และคนอื่น ๆ ยังคงรอต่อไปอีกราว ๆ หนึ่งชั่วโมง จากนั้นแนช เคนเนธและคนอื่น ๆ ก็เริ่มสร้างความก้าวหน้าตามมาอย่างช้า ๆ เช่นเดียวกับอเล็กซานเดอร์ พวกเขาสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หกของระดับเทพสูงสุดได้แล้ว

“นี่มันวิเศษจริงๆ เรามีสมาชิกที่อยู่ในขั้นที่หกระดับเทพสูงสุดห้าคนและระดับห้าหนึ่งคน อีกทั้งตอนนี้เฟนด์ก็ได้อยู่ในขั้นที่เจ็ดในระดับเทพสูงสุดแล้ว ฮ่าฮ่า จริงอยู่ที่เรามีคนไม่มากนัก แต่ระดับทักษะยุทธของเราค่อนข้างดี! ตราบใดที่ผู้อาวุโสของพวกเขาไม่ได้พากันมาหลายคน และถ้าเราไม่ได้เจอกองกำลังขนาดใหญ่ของพวกเขา มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”

เคนเนธพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น พวกเขาทุกคนรีบรุดออกจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

"พ่อ นี่ก็เป็นวันที่สามแล้ว เราก็ยังทำอะไรไม่ได้อีกเหรอ?”

ในที่ดินของตระกูลลาวีน เฮนดริคมาพบพ่อของเขาและมองไคด้วยสีหน้าจริงจัง “พ่อ พ่อช่วยไปถามหัวหน้าป้อมปราการของเราและให้ทุกคนหารือเรื่องนี้กันเถอะ นี่ก็ผ่านไปสองวันสองคืนแล้ว เห็นได้ชัดว่าเสียงการต่อสู้จากป่าลดลงไปขนาดไหน แล้วเรายังออกไปช่วยพวกเขาไม่ได้อีกเหรอ คนที่เข้ามาในพื้นที่นี้คงเหลือกันไม่มากแล้ว อีกอย่าง ศิษย์ของเผ่ากระหายเลือดเองก็คงต้องประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ไปแล้ว!”

“ลูกจะร้อนรนไปทำไม หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งบอกว่า เราจะเคลื่อนพลหลังจากรอไปอีกสามหรือสี่วันเท่านั้น และเขาเน้นย้ำว่าเราจำเป็นต้องรอสัญญาณจากเขา พ่อเป็นเพียงผู้อาวุโสคนหนึ่งในกองทัพทั้งเก้า พ่อก็ไม่อยากมานั่งทุกข์ใจแบบนี้เหมือนกัน แต่พ่อไม่มีทางเลือก!”

ไคยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “รอกันอีกสักหน่อยเถอะนะ ถึงวันนี้เราจะไม่ได้เคลื่อนพล พรุ่งนี้เราก็อาจจะได้เคลื่อน ท้ายที่สุด หากพรุ่งนี้เราไม่เคลื่อนพล ผู้คนจากตำหนักคลื่นเมฆาอาจจะมาถึงก่อน!”

“แต่เรารอต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าเรามัวแต่รอ เฮเลน่าและน้องสาวของเธออาจจะตายไปแล้ว”

อาเธอร์ก้าวไปข้างหน้าและถามเห็นเฮนดริกทันที

เฮนดริกส่ายหน้า "ไม่ได้อะไรเลย พ่อของผมบอกให้ผมรอสัญญาณของหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง อ้อ ใช่สิ แล้วปู่ของคุณล่ะ? ดูจากสีหน้าของคุณ ดูเหมือนว่าคงจะไม่ได้อะไรเหมือนกัน!”

อาเธอร์พยักหน้า "ถูกต้อง ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ปู่ของฉันเป็นแพะที่ดื้อรั้น เขาบอกว่าเราควรรอ แต่เอาจริง ๆ นี่มันก็ปาเข้าไปสามวันแล้ว เห็นได้ชัดว่าเสียงการต่อสู้ในป่านั้นเบาบางลง ทำไมเราถึงยังนิ่งดูดายอยู่อีก? พวกเขาคิดที่จะทำให้เราเครียดจนตายเลยหรือยังไง?!”

“ถ้าอย่างนั้นก็รอกันอีกสักหน่อยสิ ทำไมพวกคุณถึงกระวนกระวายกันนักล่ะ? เรารอมาแค่สามวันเองนะ และฟ้าก็เพิ่งสาง หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งอาจจะยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ บางทีเราอาจได้เคลื่อนคนหลังจากนี้อีกสองชั่วโมง!”

สกายพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมน เห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจ “อีกอย่าง เราก็ออกไปเพื่อแกล้งสู้กับอีกฝ่ายเท่านั้น ต่อให้กองทัพทั้งเก้าจะเคลื่อนพลออกไปในตอนนี้ พวกคุณคิดกันจริง ๆ หรือว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งและคนอื่น ๆ จะทุ่มหมดหน้าตักให้คนนอกพวกนั้นจริง ๆ ? และแม้ว่าเราจะทุ่มหมดหน้าตัก เฮเลน่าและคนอื่น ๆ ก็คงตายไปนานแล้ว นี่ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว หึหึ ศพของพวกเขาคงถูกสัตว์อสูรกินไปหมดแล้วด้วย!”