มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1806

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ถ้าผมโกหกแม้แต่นิดเดียวขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์อสุนีบาตใส่ผมมาได้เลย!”

ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งกอดอกแน่น “คุณรอเดี๋ยวเถอะออสติน จะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่อีกเดี๋ยวเราจะเข้าไปในป่าและคนของเราจะจับคนที่ท่านส่งไปช่วยคนนอกพวกนั้น แล้วจะนำศีรษะของพวกเขากลับมาโยนใส่หน้าพวกคุณทุกคน ถ้าคนของคุณฆ่าศิษย์ของผม ฮึ่ม! เผ่ากระหายเลือดจะทำให้กองทัพทั้งเก้าราบเป็นหน้ากลอง!”

"ดี ในเมื่อคุณพูดเช่นนั้น งั้นผมจะรอ!”

ออสตินกำหมัดแน่นแล้วพูด

"ไปกันเถอะ! เตรียมตัวเสียใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เลย คนที่คุณส่งไปที่นั่นจะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน จะไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!"

ในที่สุดเอ็ดเวิร์ดก็โบกมือให้ทุกคนออกไป

“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง ทำไมเราถึงไม่ต่อสู้กับพวกเขาล่ะ พวกเขามาถึงหน้าประตูเราแล้ว พวกเขาไม่ได้นำคนมามากมายอะไรด้วย แถมกำลังต่อสู้ส่วนใหญ่ก็อยู่ในป่า ถึงพวกเขาจะรีบจากไปแต่ก็ยังต้องใช้เวลาอีกหลายนาที เรามีคนมากมายและเราได้เปรียบเรื่องจำนวน นี่ถือเป็นโอกาสที่ดี!”

หลังจากที่พวกเขาออกไป ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและพูดกับหัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่ง “ไม่ช้าก็เร็ว อย่างไรเราก็จะต้องสู้กับพวกเขา ไม่อย่างนั้น หากผู้คนจากตำหนักคลื่นเมฆามาถึง เราก็ไม่มีทางอธิบายตัวเองได้เลย!”

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไคเอยถามขณะก้าวไปข้างหน้า

“เราจะต่อสู้กับพวกเขาอย่างแน่นอน อดใจรอกันอีกหน่อย อย่างน้อย ๆ ก็ถึงช่วงบ่ายวันนี้ เมื่อผู้คนจากตำหนักคลื่นเมฆมาถึง เราจะสร้างความวุ่นวายกับพวกเขา อืม เราจะใช้ข้อแก้ตัวบางอย่าง เราจะบอกว่าพวกเขาทำเกินขอบเขตและโกหกเรา เราจะบอกว่าเรารู้ว่ามีผู้คนเข้ามามากกว่าที่เขาบอก และนั่นน่าจะได้ผล!”

ออสตินยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว “นอกจากนี้ สิ่งที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับศิษย์ขั้นที่เจ็ดและขั้นที่ห้าในระดับเทพสูงสุดของพวกเขาที่ถูกฆ่านั้นฟังดูชอบกล ผมสงสัยว่าพวกเขาจะโกหกเราหรือเปล่า?”