มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1852

“ฮ่าฮ่า ไม่ว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งจะขุ่นเคืองใจหรือไม่ ผมก็ไม่กล้ามอบโอสถให้เขาอยู่ดี!”

เฟนด์หัวเราะและพูดว่า “หลังจากการเลือกตั้งจบลง ผมค่อยให้โอสถแก่เขา และแน่นอนว่าเขาจะไม่เกลียดผมอีกต่อไป นอกจากนี้ หากเขารู้ว่าผมเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสาม เขาคงจะดีใจมาก!”

“นั่นก็จริง เขาจะสามารถบ่มเพราะโอสถได้อย่างรวดเร็ว ตราบใดที่ระดับพลังยุทธ์ของเขายังสูง บางทีเขาอาจจะไม่สนใจเรื่องการเป็นหัวหน้าเลยก็ได้!”

ไททัสและคนอื่น ๆ พยักหน้ามีความสุขมาก

"เอาล่ะ ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้วล่ะทุกคน เรามีทรัพยากรยุทธมากมายจากป่า เดือนนี้ทั้งเดือนเราไม่ต้องกังวลอีกแล้ว มันจะเพียงพอให้ทุกคนได้บ่มเพาะตัวเองในอีกสองหรือสามเดือนข้างหน้าด้วยซ้ำ ทุกคนควรสงบสติอารมณ์ก่อนเพื่อที่จะได้บ่มเพราะระดับพลังยุทธของตัวเอง!”

เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่นและบอกทุกคน

ทุกคนพยักหน้า พวกเขาไม่กังวลอีกต่อไปแล้ว และพวกเขาก็ออกไปบ่มเพาะพลังยุทธของตนเองอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ ที่ที่พักของออสติน หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันเช่นกัน

หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งรู้สึกปลื้มปริ่ม เขายกแก้วเหล้าขึ้นและพูดว่า “ไชโย ไชโย วันนี้พวกคุณทุกคนเหนื่อยกันมามาก มาเร็ว มาดื่มฉลองกัน!”

ในขณะเดียวกัน ในห้องโถงขนาดใหญ่ของตำหนักคลื่นเมฆา หัวหน้าเผ่าโทมัสรู้สึกโกรธเล็กน้อย “ไอ้สารเลวที่ชื่อเฟนด์นี่มันไร้มารยาทจริง ๆ ฉันให้โอกาสเขาได้เข้าร่วมตำหนักคลื่นเมฆา แต่ไม่คิดเลยว่าไอ้เด็กเหลือนั่นจะเลือกเข้าร่วมกับกองทัพทั้งเก้า ฉันล่ะโกรธจริง ๆ ตำหนักคลื่นเมฆาด้อยกว่ากองทัพทั้งเก้าตรงไหน?”

ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มทำตัวไม่ถูก “อาจเป็นเพราะผู้คนจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์และตำหนักนภาเลือกเข้ามารวมกับเราก็ได้ ฉันได้ยินจากลูกศิษย์ของฉันว่าคนสามหมื่นคนนั้นไม่ถูกกับคนของเฟนด์ แม้ว่าตอนนี้ทั้งสองจะเลิกเป็นศัตรูกันไปแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอยู่ดี!”

โทมัสพยักหน้าแล้วพูดเสริมว่า “ลืมมันไปซะ หากพวกเขาต้องการเข้าร่วมกับเรา ก็ดีอยู่ แต่ถ้าไม่ ก็ไม่เป็นไร ตำหนักคลื่นเมฆาไม่สนใจอยู่แล้ว”