มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1923

“อำนาจทั้งหมดของโลกนี้อยู่ในมือของตำหนัก พ่อคิดว่าผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งที่สุดของเซนิธ ซัน ซิตี้ นั้นอยู่ในระดับแรกกำเนิดเท่านั้น และเป็นเจ้าเมืองเซนิธ ซัน ซิตี้ก็อยู่ในขั้นกลางของระดับแรกกำเนิด ปรมาจารย์ที่อยู่ในขั้นสูงของระดับแรกกำเนิดหรือคนที่แข็งแกร่งกว่าระดับนี้ยังคงอยู่ในตำหนัก มีเพียงตำหนักเท่านั้นที่มีทรัพยากรมากพอสำหรับการรองรับการฝึกของพวกเขา พูดตามตรง เซนิธ ซัน ซิตี้ เป็นเพียงเมืองของคนเดินดินเท่านั้น” เฟนด์พยักหน้าอย่างช้า ๆ

หากคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนี้อยู่เพียงขั้นกลางของระดับแรกกำเนิด ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงตัดสินใจพาไคลี่ออกไปหาความสำราญ ตราบเท่าที่เขาระมัดระวังตัว ปัญหาก็จะไม่มาถึงพวกเขา

ไคลี่มีความสุขมากเมื่อได้ยินว่าพ่อของเธอจะพาเธอออกไปเดินเล่น เพราะเธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบ แม้ว่าเธอจะถูกห้อมล้อมด้วยเหล่าญาติมิตรในมัสตาร์ด ซี๊ดแต่เธอก็ยังรู้สึกเบื่อ

เฟนด์พาไคลี่ออกจากโรงแรม ทั้งสองคนไม่ได้ไปวุ่นวายกับใคร ยิ่งกว่านั้นสถานที่นี้ก็พลุกพล่านไปด้วยผู้คนและอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้ง่าย เฟนด์ได้แต่พาไคลี่ไปที่ถนนไม่ไกลกับที่พัก

แม้ว่าที่นี่จะไม่พลุกพล่านเหมือนถนนสายหลัก แต่ก็ยังมีผู้คนมากมายมาขายของเล่นดี ๆ และอาหารอร่อย ๆ ไคลี่มองไปรอบตัวอย่างมีความสุขทันทีที่มาถึงถนน แม้ว่าไคลี่จะยังเด็ก แต่เธอก็รู้ว่าหลังจากเข้ามาในโลกนี้พ่อของเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไรนัก

เธอไม่ขอไปเรื่อยเปื่อย เธอเลือกของเล่นและอาหารที่มีราคาปานกลางเท่านั้น เฟนด์ลูบศีรษะของไคลี่แล้วพูดว่า "ลูกไม่จำเป็นต้องประหยัดเพื่อพ่อหรอก มันก็แค่ของเล่นกับอาหารนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น พ่อคงถือว่าล้มเหลวถ้าแม้แต่เลี้ยงลูกยังทำไม่ได้”

ไคลี่รู้ว่าพ่อกำลังหยอกล้อกับเธอ เธอจึงบ่นปนยิ้มว่า “หนูไม่ได้ประหยัดเพื่อพ่อสักหน่อย หนูชอบของเล่นชิ้นเล็ก ๆ พวกนี้มากกว่าต่างหาก! ของแพงทั้งไม่น่าสนุกแล้วก็ไม่อร่อยด้วย”

เฟนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคิดที่จะสืบสาวราวเรื่องนี้ทีหลัง แต่ในตอนนี้ไคลี่อยู่กับเขาด้วย เขาจึงไม่ควรทำมันตอนนี้

เขายื่นมือออกและดึงไคลี่ไว้ ไม่สำคัญว่าทำไมคน ๆ นั้นถึงมาปรากฏตัวที่นี่ แต่ในความเห็นของเฟนด์สถานที่นี้กลายเป็นประเด็นในหัวข้อการสนทนา และเขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว แต่ในขณะที่เขาคิดจะพาไคลี่ออกไป คนที่ถูกคำสาปทั่วใบหน้าก็เงยหน้าขึ้น นัยน์แห่งความหวังปรากฏขึ้นในดวงตาสีเทาของพวกเขา ทันทีเมื่อพวกเขาเห็นไคลี่

พวกเขาโซเซไปหาเฟนด์ขณะที่พวกเขาเอยคร่ำครวญ “ได้โปรด ได้โปรดช่วยด้วย ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองตลอดมาหลายปีที่ตกเป็นเชลยของพวกเขา! พวกเขาปล่อยให้ฉันหิวโหย! ฉันขออาหารในมือเธอได้ไหม?”