มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1950

ความสงบของเฟนด์ทำให้เซฟเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขาในแง่ดีขึ้น แต่เขารับเงินจากคำสัญญาที่ว่าจะพาเฟนด์ออกไปให้ได้มาแล้ว ดังนั้นให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เฟนด์ได้เข้าร่วมการทดสอบหรือปล่อยให้เขาออกจากสถานที่นี้ไปแบบที่ยังมีลมหายใจอยู่

เซฟหัวเราะอย่างเย็นชาและหันไปเผชิญหน้ากับฝูงชน “แน่นอนว่านายไม่ได้ทำอะไรผิด! เหตุผลที่ฉันไม่อนุญาตให้นายเข้าร่วมการทดสอบก็เพราะนายเป็นสายลับที่เผ่าปฐมหายนะส่งมายังไงล่ะ”

ฝูงชนพากันอ้าปากค้างขณะที่พวกเขาหันมามองที่เฟนด์ด้วยสายตาแห่งความสงสัย ความจริงที่ว่าผู้กล่าวหาคือเซฟทำให้ข้อกล่าวหามีความน่าเชื่อถืออย่างมาก ไม่อย่างนั้นคนที่มีตำแหน่งในตำหนักสองกษัตริย์อย่างเขาจะโกหกในเรื่องแบบนี้ไปทำไม? เขาจะได้ประโยชน์อะไรจากการทำเช่นนั้น?

แอมโบรสไม่รู้ว่าสิ่งที่เซฟพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่เขามักจะรับบทปีศาจเลวทรามอยู่เสมอไม่ว่าจะตำแหน่งใดก็ตาม เขาแอบมองที่เฟนด์และรู้สึกประทับใจในความสงบของชายหนุ่มเช่นกัน 'ถ้าเขาเป็นสายลับจริง ๆ เขาคงไม่ใช่สายลับธรรมดา ๆ อย่างแน่นอน' เขาคิดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

เดิมทีเขายืนอยู่ข้างผู้อาวุโสลี แต่ตอนนี้กลับย้ายไปอยู่ใกล้เฟนด์มากขึ้น จากนั้นเขาก็หันไปหาเซฟและพูดว่า “คุณบอกว่าเขาเป็นสายลับจากเผ่าปฐมหายนะ? ผมสงสัยว่าคุณไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน เพราะแน่นอนว่าเผ่าปฐมหายนะจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อปกปิดตัวตนของสายลับของพวกเขา”

เมื่อมีคนถูกกล่าวหาว่าเป็นสายลับ ความรับผิดชอบก็ตกอยู่ที่เขาในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ เฟนด์เข้าใจอย่างชัดเจนว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง และนี่คือสิ่งที่เซฟกำลังทำอยู่ เว้นแต่เขาจะมีความสามารถพิเศษบางอย่าง ให้ตายยังไงเฟนด์ก็ไม่อาจแยกคำว่าสายลับออกจากชื่อของเขาได้

แต่ความสงบของเขาทำให้ทุกคนกลับมาคิดทบทวนกับตัวเอง หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว พวกเขาก็ค้นพบว่าคำพูดของเฟนด์นั้นมีเหตุผล ทำไมเผ่าปฐมหายนะจึงส่งสายลับขั้นต้นของระดับแรกกำเนิดเพื่อสอดแนมในตำหนักสองกษัตริย์? นักสู้ระดับนี้จะต้องใช้เวลาอีกนานในการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งศิษย์ภายใน และแม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการเข้าร่วมตำหนักสองกษัตริย์ แต่ก็จะมีเพียงเหล่าศิษย์ภายในเท่านั้นที่จะสามารถเข้าถึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์มากกว่าเล็กน้อย