มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2046

เพราะทั้งสองสำนักถูกคั่นด้วยอาณาเขตของป่าดงสัตว์อสูรที่คั่นกลางเอาไว้ และบนภูเขาก็มีสัตว์อสูรออกมาอาละวาดอย่างต่อเนื่อง แม้แต่ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักระดับสี่ก็ยังไม่กล้าผ่านยอดเขาดงอสูร เพราะหากทำเช่นนั้นก็รับรองได้เลยว่าพวกเขาต้องได้พบกับความตายอย่างแน่นอน

พื้นที่ของป่าดงอสูรคิดเป็นขนาดสองเท่าของพื้นที่ที่สำนักสหัสบรรณปกครองอยู่ นั่นคือขนาดของภูเขาที่กว้างใหญ่มหึมาและตำแหน่งปัจจุบันที่เฟนด์อยู่ก็เป็นเพียงแค่ชายป่าของเขาลูกดังกล่าวเท่านั้น แม้ว่าที่นั่นจะมีสัตว์อสูรมากมาย แต่พวกมันก็ล้วนอ่อนแอและไร้ประโยชน์

แก่นวิญญาณของสัตว์อสูรระดับแรกกำเนิดสามารถแลกเปลี่ยนเป็นคะแนนสะสมจำนวนเจ็ดสิบคะแนน แต่แก่นวิญญาณสัตว์อสูรระดับติดตัวสามารถแลกได้เพียงสิบคะแนนเท่านั้น และสัตว์อสูรที่อ่อนแอบางตัวก็ไม่มีแม้แต่แก่นวิญญาณอีกด้วย ทำให้ไม่มีประโยชน์ที่จะฆ่าพวกมันไปทั่ว

ในปัจจุบัน บริเวณที่มีสัตว์อสูรระดับต่ำชุกชุมที่เฟนด์กำลังจะไปนั้น ไม่มีสัตว์อสูรระดับแรกกำเนิด พวกมันล้วนแล้วแต่เป็นสัตว์อสูรระดับติดตัว ไม่ใช่ว่าเฟนด์ไม่กล้าที่จะเสี่ยงโจมตีสัตว์อสูรระดับแรกกำเนิด แต่เขาคิดว่าเขาควรทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมโดยรอบให้ได้ และวางแผนเส้นทางหลบหนีเสียก่อนด้วย

สัตว์อสูรมีลักษณะหวงอาณาเขตที่อยู่อาศัยและเขตหาอาหารมาก เมื่อลึกเข้าไปในภูเขา สัตว์อสูรก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ดังนั้นการวางแผนเรื่องเส้นทางสำหรับการหลบหนีย่อมดีกว่าในกรณีที่พวกเขาพบอันตรายใด ๆ ขึ้นมา

หลังจากที่แนชได้รู้ถึงแผนการของเฟนด์เขาก็ตบไหล่ลูกชายแล้วพูดว่า “ลูกรู้จักระวังตัวมากกว่าที่พ่อคิดซะอีก พ่อถึงได้ไม่ห่วงลูกไงล่ะ”

เฟนด์หัวเราะเบา ๆ และถูจมูกของตัวเอง “แบบนี้เราจะได้อันตรายน้อยลงหน่อย จริงอยู่ที่สัตว์อสูรระดับแรกกำเนิดนั้นแลกเป็นคะแนนได้มากกว่า แต่ก็อันตรายกว่ามากเช่นกัน ตอนนี้ผมอยู่ในขั้นแรกระดับแรกกำเนิดเท่านั้น และอยากถูกพวกมันล้อมขึ้นมาผมจะได้มีทางหนีทีไล่”

ถึงกระนั้นป่าดงอสูรก็เต็มไปด้วยสัตว์อสูร ในขณะที่มนุษย์ล่าสัตว์อสูร สัตว์อสูรก็ล่ามนุษย์เช่นกัน สถานที่นั้นถือเป็นสนามประลองตามธรรมชาติ และเฟนด์ต้องระวังตัวตลอดเวลา

ทันทีที่แนชเห็นสีหน้าระแวดระวังของเฟนด์ เขาก็เพิ่มความระมัดระวังขึ้นเช่นกัน เขาเริ่มซอทรายสายตาไปรอบ ๆ ต้นไม้สูงตระหง่านด้วย แต่เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว และดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสู่ใจกลางแล้ว แม้ว่าต้นไม้จะสูงตระหง่าน แต่พวกมันก็ยังปล่อยแสงแดดผ่านช่องว่างของใบไม้ลงมา ทำให้บริเวณโดยรอบสว่างจ้า

หญ้าบนพื้นเผยให้เห็นความชื้น และมันก็นุ่มเมื่อพวกเขาเหยียบลงไป พวกเขาได้กลิ่นคาวเลือดจากหญ้าเหล่านั้น แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้แนชหวาดหวั่น เพราะตั้งแต่ก้าวเข้าไปมาป่าดงอสูร กลิ่นกินคาวเลือดแบบนี้ก็โชยเข้าจมูกของพวกเขาแล้ว

“พ่อมั่นใจเลยว่านี่ไม่ใช่ลม หากมีลมพัดใบไม้บนยอดจะต้องสั่นไหว ว่าแต่ลูกถามทำไม?”