มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2069

เฟนด์สัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองในคำพูดของเจด

แต่เจดก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่อาจโทษเฟนด์ได้ เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้บังคับให้พวกเขากระโดดจากผาโทมนัสตามลงมา หากพวกเขาไม่กระโดดลงมา พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดียังไม่รวมว่าพวกเขาจะถูกทรมานจนตายอีกต่างหาก การกระโดดลงมาจากผาโทมนัสและรอความตายอยู่ที่นี่ย่อมดีกว่าการถูกชายสวมหน้ากากผู้นั้นทรมานอยู่ด้านบน อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องตายด้วยความอดสู แม้ว่าการตายที่ด้านล่างนี้จะต้องทรมานเพียงใดก็ตาม

เฟนด์เพิกเฉยต่อพวกเขาและมองหาพื้นที่สะอาด ๆ สำหรับทำสมาธิและพักฟื้นร่างกาย เขาร่ายผนึกเวทย์ด้วยฝ่ามือของเขาขณะที่พลังงานที่แท้จริงไหลผ่านมาถึงปลายนิ้วของเขา จากนั้น เขาก็ชี้ไปข้างหน้า และพลังที่แท้จริงของเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ

ทันใดนั้น เฟนด์ก็ลืมตาขึ้นและสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า เขาขมวดคิ้ว ตรงหน้าเขาเป็นตำแหน่งที่พลังที่แท้จริงของเขาพุ่งเข้าใส่ แต่ที่นั่นกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีอะไรเลย นอกจากการที่เฟนด์ทำให้ตัวเองดูเป็นคนแปลก ๆ ก็เท่านั้น

ดไวท์และเจดแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาเลิกคิ้วและไม่รู้ว่าเฟนด์กำลังคิดที่จะทำอะไร

เฟนด์ไม่สนใจคนทั้งคู่และส่งพลังที่แท้จริงของเขาออกไปข้างหน้าอีกครั้ง และก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย จากนั้นเฟนด์ก็ยืนขึ้นจากพื้น ดวงตาของเขาเบิกโพลงขณะที่ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและส่งหมัดขึ้นไปในอากาศด้วยพลังที่แท้จริง เขายังคงปล่อยหมัดขึ้นไปในอากาศขณะที่เขาเดิน

ครั้งนี้เฟนด์ดูไม่ต่างไปจากคนวิกลจริตอาการหนักในสายตาของเจดและคนอื่น ๆ ที่ดูไม่เข้าใจ เจดเอามือป้องปากของตัวเองเล็กน้อยแล้วหันไปหาดไวท์ ก่อนกระซิบข้างหูเขาว่า “เด็กหนุ่มคนนี้เสียสติไปแล้วหรอ? นี่เขากำลังทำอะไร? เขาต่อยอากาศ ถ้าวางแผนที่จะระเบิดท้องฟ้าหรือไง? ถ้าคิดว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วเราจะออกไปได้เหรอ”

เขาเพียงแต่ต้องการดูว่าพลังที่แท้จริงกระจายไปในอากาศอย่างไร ภายใต้สถานการณ์ปกติ ตราบใดที่พลังงานที่แท้จริงของเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำลายบรรยากาศได้ พลังงานที่แท้จริงในหมัดของเขาจะหายไปราวกับหยดน้ำในมหาสมุทร แต่ทุกครั้งที่พลังงานที่แท้จริงสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่าง มันก็ร่วงหล่นราวกับหยดน้ำที่รอยร่องอยู่ในอากาศอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็ก ๆ แกว่งไปมาอย่างต่อเนื่อง

ดวงตาของเฟนด์เบิกกว้างทันทีที่เขาสังเกตเห็นระลอกคลื่นเล็ก ๆ ปรากฏขึ้น ในตอนที่พลังที่แท้จริงหลอมรวมเข้ากับพื้นที่ว่างดังกล่าว

เหตุผลที่เฟนด์ทำเช่นนี้นั้นง่ายมาก นี่คือวิธีที่ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ในอดีตแก้ผนึกเวทย์โบราณในความทรงจำที่เขาทิ้งไว้ แนชอาจกังวลเกี่ยวกับเฟนด์มากเกินไป ดังนั้นเขาจึงออกจากมัสตาร์ด ซี๊ดหลังจากที่เฟนด์มั่นใจในความปลอดภัยของสภาพแวดล้อมเป็นอย่างดีแล้ว เฟนด์จึงไม่ได้ออกปากห้ามแนชเนื่องจากเจดและคนอื่น ๆ ล่วงรู้ถึงการมีอยู่ของแนชแล้ว