มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2090

เฟนด์ขมวดคิ้ว เขาเพิ่มระยะห่างระหว่างโรบินกับตัวเขาอย่างรวดเร็ว คู่ต่อสู้ของเขาเป็นนักสู้ระยะประชิดในขณะที่เฟนด์ช่ำชองในการต่อสู้ระยะไกล ดังนั้นเขาจะปลอดภัยตราบเท่าที่เขาไม่เข้าใกล้โรบินมากเกินไป

เขาร่ายผนึกด้วยมืออย่างรวดเร็วอีกครั้งและกริชสีดำอมเทาสิบเล่มที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศก็ปัดป้องไม้เท้ายาวของโรบินเอาไว้ได้ แสงสีทองและแสงสีดำอมเทาปะทะกันอีกครั้ง ครั้งนี้เฟนด์ใช้กริชสีดำอมเทาหกเล่ม ทำให้เขาอยู่ในระดับเดียวกับโรบิน

โรบินหอบหายใจหนักและหน้าแดงก่ำ เขารู้สึกโกรธยิ่งกว่าเก่า มือของเขาสั่นเทาขณะกัดฟันมองไปที่เฟนด์ เขาเหวี่ยงไม้เท้าออกไปเพื่อโจมตีอีกครั้ง แต่การโจมตีในทุกครั้งของเขาถูกกริชสีดำอมเทาต้านทานเอาไว้ได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที

เขาตกใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใดก็ตามที่การโจมตีของเขาถูกกริชสีดำอมเทาขัดขวาง และไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว คนอื่น ๆ ต่างก็มองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างราวกับว่าเห็นผีเช่นกัน

มุมปากของเจดเริ่มกระตุก “หยิกผมที ศิษย์พี่ดไวท์ นี่ผมฝันไปหรือเปล่า? เฟนด์ฝีมือสูสีกับโรบินได้ยังไง? พวกเขาปะทะกันมาระยะหนึ่งแล้ว นี่มันเรื่องจริงเหรอ? ผมไม่ได้ฝันไปใช่หรือเปล่า?” รูม่านตาของเขาสั่นระทึกในขณะที่เขาพูดแบบนี้

ดไวท์พ่นลมหายใจออกมาและพูดว่า “นี่ก็แสดงให้เห็นว่าในโลกนี้ยังมีอะไรที่เราไม่รู้อีกมาก”

เดเร็กและพี่ชายสองคนของเขากำลังมองไปที่เฟนด์ด้วยความหวาดหวั่น ซึ่งตรงกันข้ามกับที่พวกเขามองอีกฝ่ายก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก พวกเขาแน่ใจว่าพลังที่อีกฝ่ายร่ายขึ้นมาจนถึงตอนนี้จะสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งสามได้อย่างง่ายดาย

โรบินเย้ยหยันและพูดว่า “ฉันยอมรับเลยไว้ว่านายมีความสามารถล้นเหลือ แต่นั่นไม่พอที่จะเอาชนะฉันได้หรอก! มาสู้กันให้จบ ๆ ไปเดี๋ยวนี้เลย!” คำพูดเหล่านั้นดูเรากับว่าเขายังไม่ได้ใช้พลังในการต่อสู้อย่างเต็มที่ แต่เมื่อดูจากท่าทางของทุกคนแล้ว พวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่โรบินบอกเลยแม้แต่นิดเดียว

จากนั้นโรบินก็หายใจออกลึก ๆ และบังคับตัวเองให้สงบลง