มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2097

“พวกแกอย่าได้พูดอะไรออกมานะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะตามล่าพวกแกไปจนสุดขอบโลก!” โรบินตะโกนขึ้น

ทั้งดัดลีย์และเดเมียนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำขู่ของเขา เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็มีตำแหน่งที่ด้อยกว่าอีกคนและต้องคำนับอีกฝ่ายทุกครั้งที่ได้พบ ใบหน้าของพวกเขาเริ่มถอดสี เลือดที่อยู่ในกายเผื่อหายไป ทำให้พวกเขาซีดยิ่งกว่าเดิม

เฟนด์ขมวดคิ้วแล้วยกมือขวาขึ้น และแสงสีดำอมเทาก็แทงโรบินอีกครั้งทันที

“อ๊า!” โรบินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด คราวนี้เสียงกรีดร้องของเขารุนแรงกว่าเดิม วิญญาณของเขาเต็มไปด้วยรูโหว่หลังจากโดนโจมตีโดยทักษะทลายห้วงสุญญะของเฟนด์และตอนนี้วิญญาณของเขาก็ยิ่งย่ำแย่ลงยิ่งกว่าเดิมจากการโจมตีครั้งล่าสุด

ครั้งนี้เขารู้สึกว่าวิญญาณของเขาถูกฉีกออกจากกันโดยสิ้นเชิง และสติของเขาก็ค่อย ๆ เลือนหาย เขาไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บในระดับนี้ได้ เขาจะมีเวลามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่เกินสองถึงสี่ชั่วโมงเท่านั้น

เสียงกรีดร้องโหยหวนของเขาดังก้องอยู่ในแก้วหูของดัดลีย์และเดเมียน เม็ดเหงื่อเย็นชุ่มขมับและลำคอ ทั้งคู่หายใจเร็วและดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ

เฟนด์ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ถ้านายบอกทุกสิ่งที่นายรู้มาให้ฉันฟัง ฉันก็ไม่แน่ใจนะว่าพวกนายจะได้เพลิดเพลินไปกับการตายอย่างรวดเร็วเหมือนพี่ชายที่รักของพวกนายหรือเปล่า โรบินคือตัวอย่างที่ดีที่สุด นายรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงทรมานขนาดนั้น? เป็นเพราะฉันทำลายและฉีกทึ้งวิญญาณของเขาด้วยดาบวิญญาณ ความเจ็บปวดที่ไม่อาจทานทนได้ที่สุดในโลกคือการที่วิญญาณของนายถูกทำลาย”

เฟนด์หรี่ตา โน้มหน้าอกไปข้างหน้า และมองลงไปที่ดัดลีย์ซึ่งกำลังคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น “นายสาบานหรือเปล่าว่านายกำลังพูดเรื่องจริงอยู่?”

ดัดลีย์พยักหน้าอย่างแรงและยกมือขึ้น “ผมขอสาบานกับสวรรค์เลยว่าทุกสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง ถ้าผมโกหกแม้แต่คำเดียวขอให้ผมตาย”

เฟนด์พยักหน้า สีหน้าของเขายังคงหวาดกลัว หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เจดและคนอื่น ๆ ก็ขมวดคิ้ว และบรรยากาศก็จริงจังมากขึ้น