มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2352

จนกระทั่งเฟนด์เปิดเผยทักษะที่แท้จริงของเขาต่อชายสวมหน้ากาก จนเขาตระหนักได้ว่าเฟนด์เกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับเขาแล้ว!

แต่ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกสับสนและหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น นั่นคือสาเหตุที่ชายสวมหน้ากากต้องถาม ไม่ใช่แค่ชายสวมหน้ากากที่สับสน แต่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็มองเฟนด์ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน

ริมฝีปากของเฟนด์กระตุกขณะที่เขาเกาจมูกอย่างช่วยไม่ได้ ย้อนกลับไปตอนนั้นเขาสามารถรวบรวมดาบวิญญาณได้เพียงสิบห้าเล่มเท่านั้น! เขาเลือกที่จะวิ่งหนีก็เพื่อเอาชีวิตรอดจริง ๆ เพราะในตอนนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะต่อกรกับชายสวมหน้ากากได้

แต่เขาไม่อธิบายออกไปแบบนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงถูกบีบให้ต้องสร้างเรื่องบางอย่างขึ้น

“มันไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะจะเอาไว้ใช้สู้กันนี่นา!”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ทุกคนหยุดชะงัก แววตาที่ครุ่นคิดแวบขึ้นมาในดวงตาของชายสวมหน้ากาก เขาหมายถึงอะไรที่บอกว่ามันไม่ใช่สถานที่ที่จะใช้สู้กัน? ทำเลที่ตั้งสำคัญขนาดนั้นเชียวเหรอ?

"นายหมายความว่ายังไงกันแน่?"

เฟนด์กระแอมเล็กน้อย การโกหกเพียงหนึ่งครั้งอาจต้องใช้การโกหกอีกมากมายเพื่อปกปิดมัน เขาพูดต่อด้วยความไม่สบอารมณ์ “มันไม่ได้มีความหมายอื่นใดอีก แต่หมายความตามที่ผมพูดนั่นแหละ ผมไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว เรายังจะสู้กันอยู่อีกไหม?”

คำพูดเหล่านั้นจุดประกายความโกรธภายในตัวของชายสวมหน้ากากได้สำเร็จ เขาหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาขณะที่เขายกมือขึ้น ทันใดนั้นแหวนเพลิงอินทนิลก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีม่วง

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องดังลั่น แหวนเพลิงอินทนิลก็ดูราวกับสัตว์ประหลาดที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นขณะที่พวกมันปล่อยสายฟ้าพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป "เขาต้องตาย! เขาต้องตายเท่านั้น!"

แม้ว่าเขาจะตะโกนออกไปดังมาก แต่นั้นไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างได้เลย ไม่ใช่ว่าไม่มีใครได้ยินเขา แต่ความคิดของทุกคนล้วนจดจ่ออยู่บนหุบเหวแห่งสุญญะในตอนนั้น

เฟนด์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และมุ่งความสนใจไปที่แหวนเพลิงอินทนิล สายฟ้าสีม่วงดังกล่าวดูคล้ายจะปะปนไปกับสีธรรมชาติ

แหวนเพลิงอินทนิลเหมือนจะเป็นแหล่งสายฟ้าบริสุทธิ์ที่เกิดจากธรรมชาติ! เสียงแตกดังก้องเต็มหูของเขา และแสงจากแหวนเพลิงอินทนิลก็ส่องสว่างไปทั่วทั้งหุบเหวแห่งสุญญะ