มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1049

“นายน้อยออกจากจังหวัดโลแกนเมื่อหลายชั่วโมงก่อนแล้วครับ! และเขามาถึงที่เกาะแล้ว!” หนึ่งในผู้ใต้บัญชามากมายของแดริลรายงาน

“…นายน้อยเหรอ? นายน้อยที่ไหนกันครับ พ่อ?” ดีแลนกล่าว รู้สึกมึนงง

“ฮ่าฮ่า! แกจะรู้เมื่อเขามาถึงเอง” แดริลตอบกลับ ขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้า

“…ตายยากชะมัดพูดถึงก็มา…” แดริลกล่าวเสริม ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกห้องโถง

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนจึงหันไปมองยังทิศทางที่แดริลกำลังจ้องมองอยู่ คนที่กำลังเดินทางเข้ามาหาพวกเขาจากลานกว้างหลัก คือนายน้อยคนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสูทดำ

ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ ลูกน้องจากก่อนหน้าทั้งหมดที่ยังคงยืนอยู่ตรงประตู ก็โค้งคำนับให้อย่างเคารพ ขณะที่พวกเขากล่าวทักทาย “นายน้อย!”

“จ เจอรัลด์!” ทั้งดีแลนและเจสสิก้าตะโกนขึ้นพร้อมกัน

ในขณะที่ริมฝีปากของดีแลนกระตุกด้วยความดีใจเหลือล้น เจสสิก้าเองก็รู้สึกตื่นเต้นมากจนเธอถึงกับต้องปิดปากไว้ สำหรับคลอฟอร์ดที่เหลือ พวกเขาทั้งหมดต่างก็จ้องไปที่เจอรัลด์กัน ความตื่นเต้นกำลังก่อขึ้นภายในพวกเขา

“หนึ่งปีแล้วนะครับ แม่…พ่อ…พี่สาว…ในที่สุดผมก็กลับมาได้แล้ว!” เจอรัลด์ประกาศ ขณะที่เขาคุกเข่าลงอยู่ด้านข้างพ่อของเขา

“…นั่น…แม่…แม่ดีใจมากที่ลูกกลับมา…เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม…และแม่…แม่ยังคิดว่าลูก…”

โดยไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ยูเลียร้องไห้คร่ำครวญ เนื่องจากในที่สุดเธอก็ได้รับการยืนยันแล้วว่าลูกชายของเธอยังคงมีชีวิตอยู่เป็นอย่างดี

“ช่าง…ช่างวิเศษเหลือเกิน! เมื่อคิดว่าในที่สุดลูกชายของพ่อจะดูมีความหวัง เป็นผู้ใหญ่ และแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมตลอดการหายตัวไปของลูก! มันเยี่ยมยอดมาก…!” ดีแลนที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เช่นกันกล่าวเสริม

หลังจากเช็ดน้ำตาให้พ่อแม่ของเขาแล้ว เจอรัลด์ก็หันไปมองแดริลก่อนจะพูดขึ้น “ปรากฏว่าภายหลังเวลาอันยาวนานในที่สุด ในที่สุดผมก็เป็นไปตามคาดหวังของปู่…”

เขาเลียนแบบคอร์ด เจอรัลด์ก็กระโดดไปในอากาศเช่นกัน แต่เขาเร็วกว่า และมีการควบคุมมากกว่า

ทันทีที่หมัดของเจอรัลด์ปะทะเข้ากับช่องท้องของคอร์ด ทุกคนก็เฝ้ามองด้วยความทึ่ง ขณะที่ร่างของคอร์ดถูกโยนกลับไป! เมื่อชนเข้ากับเสาหิน ร่างของคอร์ดก็ล้มลงกับพื้น ขณะที่รอยบากลึกตรงกลางเสาเผยออกให้เห็น

“ช่างเป็นกำลังภายในที่แข็งแกร่งมากอะไรอย่างงี้! ฉันเข้าใจแล้วว่านายทำเรื่องทั้งหมดนั้นกับครอบครัวของฉันได้ยังไง!” คอร์ดทำหน้าบึ้งตึง ขณะที่ใบหน้าชราของเขาย่นขึ้นด้วยความไม่เชื่อ

ขณะที่คอร์ดเตรียมพร้อมตัวเองในการโจมตีอีกครั้ง ดีแลนที่ตอนนี้รู้สึกเต็มไปด้วยทั้งความตื่นเต้นและภูมิใจ ก็หันไปมองพ่อของเขาก่อนจะถามขึ้น “พ่อสอนเขาใช่ไหม? เจอรัลด์กลายมาทรงพลังขนาดนี้เมื่อไหร่กัน?”

“ฮ่าฮ่า…อืม ฉันสอนเขาแค่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ฉันรู้เท่านั้น” ดีแลนตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นเล็กน้อย ขณะที่เขาส่ายหัว

ดีแลนเองก็ยังคงเฝ้ามองการต่อสู้ของลูกชายของเขาต่อไปด้วยความปิติยินดี