มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1055

ไวร่าเองกำลังเดินอยู่กลางป่าทึบในภูเขาขนาดใหญ่ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นไอที่หนาทึบ และทุกอย่างก็รู้สึกมืดมัวและน่าขนลุก

ความจริงที่ดูเหมือนจะไม่มีใครอื่นอยู่แถวนั้นจึง ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

หลังจากเดินผ่านป่ามาได้ระยะหนึ่ง หูของไวร่าก็กระตุกขึ้น ขณะที่ได้ยินเสียงของลำธานไหล เมื่อมองไปรอบ ๆ ในที่สุดเธอก็พบเจอบริเวณสว่างที่มีลำธารอยู่ อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เธอเห็นที่นั่น

ที่ยืนอยู่ข้างลำธานคือผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดขาว ไม่ต้องคิดมากเลยว่าใครก็ตามที่เห็นผู้หญิงผมยาวกำลังยืนอยู่ในที่ห่างไกลก็จะต้องหวาดกลัวกันเป็นธรรมดา

“…คุณ…คุณเป็นใครคะ…?” ไวร่าถามอย่างสุภาพอ่อนโยน ขณะที่มองดูแผ่นหลังของของผู้หญิงคนนั้น

“…ช่วยฉันด้วย…เธอเป็นคนเดียวที่สามารถนำเขามาที่นี่เพื่อช่วยฉันได้…!” ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับ

แม้ไวร่ารู้สึกหวาดกลัว เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความหดหู่ใจในน้ำเสียงของเธอ และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้เช่นกัน

“…ข ‘เขา’ คนนี้ที่คุณพูดถึงคือใครคะ…?”

“…ช่วยฉัน…! เธอเป็นคนเดียวที่สามารถนำเขามาที่นี่เพื่อช่วยฉันได้…!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวซ้ำ ขณะที่เธอคร่ำครวญ

ด้วยความรู้สึกสยองขวัญของไวร่า ผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ หันหลังกลับ ไวร่ารู้สึกว่าดวงตาของเธอกำลังเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจกลัว ขณะที่เธอเห็นใบหน้าซีดเซียวอย่างมากของผู้หญิงคนนั้น นั่นยังไม่ใช่ส่วนที่แย่ที่สุดเหมือนกัน ผู้หญิงคนนั้นเริ่มร้องไห้เป็นสายเลือด!

ไวร่าปล่อยเสียงกรีดร้องที่น่าขนพองสยองเกล้าในทันที และเธอก็ใช้เวลาครู่หนึ่ง ซึ่งในที่สุดก็ตระหนักได้ว่ามีเสียงของเจอรัลด์ดังขึ้นมา

เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็เห็นเจอรัลด์กำลังนั่งอยู่ข้างเธอ และในเวลานี้เขาก็มีท่าทางกังวลบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาถามขึ้น “เป็นอะไรไป ไวร่า?”

เมื่อเธอโผเข้าหาอ้อมแขนของเขา หัวใจของเธอยังคงเต้นอย่างแรงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง สุดท้ายเธอก็จัดการสงบสติอารมณ์ลงได้เล็กน้อย

“ฝันร้ายเหรอ…?” เจอรัลด์ถาม

“มัน…มัน…มันน่ากลัวมาก…ฉันฝันว่าฉันติดอยู่ในป่าทึบและมืดมิดที่ไม่มีใครอื่นอยู่แถวนั้นเลย…อย่างไรซะ ทันทีที่ฉันบังเอิญพบกับใครบางคนในที่สุด ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้องไห้เป็นสายเลือด! เธอ…เธอบอกฉันให้ส่งใครบางคนไปช่วยชีวิตเธอ!” ไวร่าตอบกลับ ขณะที่เธออธิบายสิ่งที่เธอฝันถึง

เจอรัลด์ส่ายหัวของเขาช้า ๆ จากนั้นก็พูดขึ้น “บางทีเธอเพียงแค่เหนื่อยมากเกินไป เนื่องจากความเครียดต่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้…ยังไงซะ มันก็คงจะอีกสักพักก่อนจะถึงรุ่งเช้า…พักผ่อนให้พอเถอะ และพยายามอย่าเป็นกังวลเกี่ยวกับมันมากเกินไป ฉันจะอยู่ข้างเธอ…”

“ฉัน…ฉันไม่คิดว่าฉันจะทำได้…นับตั้งแต่ที่ฉันเห็นรูปวาดของภูเขาวาร์ฮิลล์ ฉันก็รู้สึกไม่มั่นคงมาโดยตลอด…มันเหมือนกับว่าฉันสัมผัสได้ว่าบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น…อีกอย่าง ยิ่งฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นคล้ายคลึงกับใครบางคนมากขึ้นเท่านั้น…”

โดยไม่คำนึงถึง เมื่อเจอรัลด์และไวร่ามาถึงตรงห้องลับหลังจากอาบน้ำแต่งตัวกันแล้ว พวกเขาก็พบว่าแม้มันยังคงเช้ามาก แต่สมาชิกหลาย ๆ คนของตระกูลคลอฟอร์ด แม้ไม่ใช่ทั้งหมด ก็มารวมตัวกันที่นั่นแล้ว

ห้องเงียบมาก จนเจอรัลด์รู้สึกว่าแม้แต่เด็กวัยหัดเดินก็คงจะถูกกดดันให้ศึกษาตามลำพังอย่างเงียบ ๆ แล้ว ถ้ามีสักคนอยู่ที่นี่

ลึกเข้าไปด้านใน ก็เห็นได้ว่าปู่จองเจอรัลด์กำลังศึกษาแผนที่พร้อมกับคนอื่นมากมาย พวกเขาดูเหมือนทำแบบนั้นมาได้สักพักแล้วในตอนนี้

เมื่อเห็นแบบนั้น เจอรัลด์ก็ดึงไวร่าไปด้านข้างก่อนจะนั่งลงข้างเธอ จากนั้นเขาก็กระซิบ “รูปภาพดวงอาทิตย์นั้นเป็นมรดกตกทอดของตระกูลของเรา ไวร่า เธอก็ดูมันด้วยเหมือนกันเนื่องจากคุณปู่ได้เรียกเธอมาที่นี่เช่นกัน”

“ได้!” ไวร่าตอบกลับ ขณะที่เธอพยักหน้าหนักแน่น

ตัวรูปวาดเองก็คลุมเครือเหมือนอย่างเคย และก็ไม่มีใครสามารถแยกแยะสิ่งที่มีความหมายอะไรจากมันได้เลย

ขณะที่เจอรัลด์เริ่มศึกษารูปภาพเช่นกัน ความคิดอื่น ๆ หลายอย่างกำลังแล่นอยู่ในหัวของไวร่า โดยพื้นฐานแล้ว เธอกำลังรู้สึกพอใจที่ในที่สุดเจอรัลด์ก็เริ่มยอมรับเธอมากขึ้น

มันเป็นข่าวดีมากสำหรับเธอ และว่ากันตามตรง สำหรับไวร่าแล้วก็ไม่มีสิ่งอื่นสำคัญไปมากกว่าในขณะนั้นเลย