มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1067

“ผู้ชายคนนี้ช่วยพวกเราไว้ คุณล็อคฮาร์ท!” กีย่ากล่าว ขณะที่เธอค่อย ๆ ลงมาจากหลังของเจอรัลด์

“ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกผมแบบนั้น กีย่า…แค่เรียกผมวินน์ก็พอ…เรียกผมว่าคุณล็อคฮาร์ทมันทำให้รู้สึกแปลกมากนะ!” วินน์ตอบกลับ

เธอเลือกที่จะไม่ตอบกลับ จาากนั้นก็หันไปมองเจอรัลด์ก่อนจะพูดขึ้น “…ยังไงซะ พวกเรายังคงไม่รู้ชื่อของคุณเลย ดังนั้น…คุณช่วยบอกพวกเราหน่อยได้ไหมคะ?”

ด้วยเหตุผลแปลก ๆ บางอย่าง กีย่ารู้สึกใกล้ชิดกับคนผู้นี้อย่างมาก ตั้งแต่ตอนที่เธอพบเขาครั้งแรกแล้ว เธอไม่อาจบอกได้ว่าทำไมเหมือนกัน มันเกือบจะรู้สึกแปลกจนไม่น่าจะเป็นจริงได้ว่าเขาให้ความรู้สึกที่ใกล้ชิดกับเธอแค่ไหน

นอกเหนือจากเขาแล้ว มันก็เป็นเวลานานมากที่สุดแล้วตั้งแต่ที่เธอรู้สึกแบบนี้ต่อผู้ชายคนไหน ๆ ถ้าเธอต้องใช้คำพูดแสดงความรู้สึกล่ะก็ มันก็รู้สึกค่อนข้างคล้ายกับการพบญาติที่หายสาบสูญไปนานแล้วอีกครั้ง

“เธอพูดถูก พวกเรายังคงไม่รู้ชื่อของคุณเลย!” สาวแว่นกล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“ไม่จำเป็นหรอก ผมแค่ช่วยด้วยเรื่องเล็กน้อยเอง!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาลดปีกหมวกของเขาลงก่อนจะมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเห็นแบบนั้น สาวแว่นจึงมุ้ยปากเล็กน้อย

“เขาเป็นใครกัน เมเรดิธ? ทำไมเขาถึงใส่หมวกและสวมหน้ากากในช่วงกลางวันที่สดใส? แล้วที่สำคัญกว่า เขาคิดว่าเขาเป็นใครกัน?” วินน์พูดเย้ยหยันอย่างดูถูก

หลังจากได้ยินเมเรดิธคุยกับเจอรัลด์อย่างไร เขาก็มั่นใจว่าชายสวมหน้ากากได้ช่วยสาว ๆ ไว้เหมือนกับซุปเปอร์แมน วินน์เองก็รอคอยโอกาสที่จะทำเรื่องเช่นนั้น ตอนนี้ที่ใครบางคนทำมันตัดหน้าเขา เขาจึงรู้สึกทั้งร้อนรนและริษยาต่อเจอรัลด์

“คุณพูดถึงผู้ช่วยชีวิตของพวกเราแบบนั้นได้ยังไง วินน์?” เมเรดิธตอบกลับ รู้สึกหัวเสียขึ้นมา

“ผมแค่พูดความจริง! ผมมั่นใจว่าเขาแค่เสแสร้งแกล้งทำ!” วินน์ตอบกลับ

“เธอทั้งคู่ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว! สิ่งเดียวที่สำคัญในตอนนี้ก็คือผู้หญิงทั้งคู่สบายดีกันอยู่! อีกอย่าง เนื่องจากเธอทั้งคู่กลับมาแล้วในตอนนี้ ก็ไปหาอะไรทานเถอะ พวกเราจะมุ่งหน้าสู่ทะเลทรายเมื่อผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายมาถึง!” หัวหน้าของพวกเขากล่าว

นอกเหนือจากเหล่านักวิจัยแล้ว ก็ยังมีนักท่องเที่ยวอื่น ๆ ที่จ้างผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายทั้งรถลากเกวียนและการบริการนำทางของเขาเช่นกัน เมื่อทุกคนนำกระเป๋าและขวดน้ำขึ้นไว้บนอูฐแล้ว ผู้เชี่ยวชาญแห่งทะเลทรายก็เริ่มขนส่งพวกเขาข้ามทะเลทราย

“มาสิ กีย่า ผมจ่ายให้เขาเป็นพิเศษเนื่องจากคุณได้รับบาดเจ็บที่ขา พวกเราสามารถขึ้นบนเกวียนไปด้วยกันกับศาตราจารย์เยลเพื่อที่พวกเราจะได้ไม่ต้องเดินกันไง!” วินน์กล่าว ขณะที่เขาหันไปมองกีย่า

อย่างไรก็ดี เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอลังเลใจอย่างไร และคอยแต่มองขึ้นไปยังชั้นสองอย่างไรนั้น เขาจึงกลายเป็นอิจฉาในทันทีและกล่าวเสริมขึ้นมา “…อย่าบอกผมนะว่าคุณกำลังรอเพื่อนคนนั้นอยู่ กีย่า…”

“ฉ ฉันเปล่า! พวกเราไม่รู้จักกันและกันด้วยซ้ำ!” กีย่าตอบกลับ

“ดีใจที่ได้รู้นะ ยังไงซะ ตอนนี้พวกเราก็ควรจะไปกันได้แล้ว มา ผมจะช่วยคุณขึ้นไปเอง!”

“ไม่เป็นไรค่ะ เมเรดิธทำสิ่งนั้นได้!”