มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1074

“โกหก! ฉันจะไม่มีทางจำนายผิดเป็นคนอื่นหรอก!” กีย่าตอบกลับแทบจะในทันที ขณะที่เธอเกาะแน่นขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอด้วยมือที่ว่างอีกข้าง

“คุณผู้หญิง ผมขื่อซาเดรียน…ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเจอรัลด์คนนี้เป็นใคร! เขาอาจเป็นคนที่อุ้มคุณซึ่งคุณเคยเอ่ยถึงก่อนหน้านี้หรือเปล่า…? ผมดูคล้ายกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยน้ำเสียงเฉยเมย

เจอรัลด์มีเวลามากมายในการฝึกทำใบหน้าเฉยเมย เพราะเขาทำแบบนั้นมาตั้งแต่นาทีที่เขาบังเอิญพบกีย่าเป็นครั้งแรกในวันนั้นแล้ว

หลังจากมองเห็นว่าสีหน้าของเขาเฉยเมยอย่างไร เธอจึงค่อย ๆ เริ่มรู้สึกว่าเธอไม่คุ้นเคยกับชายแปลกหน้าผู้นี้จริง ๆ ยิ่งไปกว่านั้น เสียงของเขาก็แตกต่างไปจากเจอรัลด์ที่เธอรู้จัก

เจอรัลด์คนที่กีย่าตกหลุมรักค่อนข้างผอมบาง เงียบขรึม และมีผิวขาว

ในขณะที่บุคคลตรงหน้าเธอคล้ายกับเขาอย่างมาก แต่เขากำยำ แข็งแรง มากกว่ามากและมีผิวสีแทนกว่าเจอรัลด์เล็กน้อย

แม้กระนั้น คนสองคนที่อาศัยอยู่ในโลกใบเดียวกันจะดูเหมือนกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ…?

“…อืม ใช่…คุณทั้งคู่คล้ายกันและกันมาก…คุณมั่นใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกฉัน…?” กีย่าถาม

“อีกครั้งนะ ผมชื่อซาเดรียน และผมไม่รู้จักเจอรัลด์คนไหน ๆ เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่คนที่ดูเหมือนผมคนนั้น ถึงอย่างงั้น จากที่คุณดูตกใจแค่ไหน ผมคิดว่าผมต้องดูเหมือนเขามากจริง ๆ ฮะ…”

“คุณเหมือนจริง ๆ!” กีย่าตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า

“อย่างไรก็ดี หลังจากมองคุณอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็สังเกตได้ถึงความแตกต่างสองสามอย่างระหว่างคุณกับเขา…อย่างแรก เจอรัลด์ค่อนข้างอ่อนแอ และอาจไม่ได้แข็งแรงใกล้เคียงกับที่คุณเป็นเลย…นอกเหนือจากนั้น เขาก็ไม่ได้มีฝีมือเหมือนอย่างคุณเช่นกัน…ยังไงซะ คุณเป็นคนที่ช่วยพวกเราไว้หรือเปล่า พี่ชาย?” กีย่าถาม ขณะที่เธอเช็ดน้ำตาที่เหลือออกจากใบหน้า ความผิดหวังเล็กน้อยของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตา

ในที่สุดเธอก็สามารถโน้มน้าวตัวเองได้แล้วว่านี่ไม่ใช่เจอรัลด์จริง ๆ แม้ว่าพวกเขาทั้งคู่ดูคล้ายกันมากก็ตาม ไม่มีทางที่เจอรัลด์จะกลายมาเป็นแข็งแกร่ง และมีฝีมือในเวลาเพียงแค่หนึ่งปีได้หรอก…

เช่นนั้นนี่จึงไม่ใช่เขาเลยจริง ๆ…

“แน่นอน หลังจากสัตว์ร้ายจับคุณและเพื่อนของคุณไป ผมก็ไล่ตามมัน! โชคดี ผมช่วยคุณไว้ได้ทันเวลาพอดี! เมื่อพูดแล้วก็ ผมก็อยากจะเห็นรูปของเจอรัลด์คนนี้ เมื่อพวกเราออกไปจากสถานที่นี้กัน…แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังสงสัยว่าพวกเราดูคล้ายกันอย่างไร!” เจอรัลด์ตอบกลับ

“หืมม…เอาล่ะ…” กีย่ากล่าวขณะที่เธอยังคงจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความไม่เชื่อ แม้จิตใจของเธอโน้นน้าวว่าเขาไม่ใช่เจอรัลด์ แต่ความรู้สึกสังหรณ์ใจของเธอกลับบอกเธออีกอย่างหนึ่ง สุดท้ายเธอจึงเลือกความมีเหตุผลของเธอแทนความรู้สึกของเธอเนื่องจากเขาดูไม่ได้คุ้นเคยมากกว่าเลยจริง ๆ ในตอนนี้

ขณะนั้นเอง เมเรดิธเองก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา

เมื่อเห็นแบบนั้น กีย่าจึงพยุงเธอให้ลุกขึ้นในทันทีขณะที่ถามขึ้น “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เมเรดิธ…?”

ตอนนี้ที่เขาถอดผ้าปิดหน้าออกแล้ว แม้กระนั้นเมเรดิธจึงไม่คาดคิดว่าเขาจะหล่อได้ขนาดนี้

เมื่อเฝ้ามองหญิงสาวหายใจหอบหนัก เจอรัลด์เพียงตอบกลับ “แน่นอนเป็นผมเอง คุณเรียกผมว่าซาเดรียนก็ได้”

“ขอบคุณที่ช่วยชีวิตพวกเรานะ ซาเดรียน!” เมเรดิธกล่าว ขณะที่เธอยังคงจ้องมองเขาต่อไป

กีย่าเองก็จ้องมองเจอรัลด์มาตลอดเวลานี้ เมื่อเขาหน้าแดงขึ้นมาก่อนหน้านี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าแม้แต่อาการหน้าแดงของเขาก็คล้ายกันกับของเจอรัลด์มาก

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องขอบคุณผมหรอก! ยังไงซะ ก็อาจยังคงมีสัตว์ร้ายหรือสัตว์ประหลาดอื่น ๆ คอยซุ่มซ่อนอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นมาพาพวกคุณทั้งคู่ออกไปอย่างปลอดภัยกันก่อนเถอะ!” เจอรัลด์ตอบกับ ขณะที่เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะกวาดมองสภาพแวดล้อมของพวกเขา

เขาหยุดครู่หนึ่งเมื่อเขาเห็นสิ่งที่ดูเหมือนกับว่าจะเป็นโครงร่างจาง ๆ ของประตูหินซึ่งซ่อนเร้นอยู่หลังก้อนหินเหล่านั้นเล็กน้อย

“…นั่นดูเหมือนประตูหินสำหรับพวกคุณไหม?”

“ใช่!” กีย่าตอบกลับ โดยการพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากมองไปในทิศทางที่เจอรัลด์อยู่