มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1086

เดิมทีพวกเขาวางแผนที่จะฝังมันไว้ แต่ซากศพของมังกรทำให้เกิดโรคระบาดในขณะนั้น

ผู้คนมากมายตายจากโรคระบาด

และในขณะที่พระราชาไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรดี ขอทานชราก็ถูกกล่าวถึงอีกครั้ง

ดูเหมือนราวกับว่าในท้ายที่สุดขอทานชราก็กลับมาในอีกสามปีต่อมา

อย่างไรก็ดี เมื่อขอทานชรากลับมาในคราวนี้ เขาไม่ได้ดูเหมือนขอทานแก่อีกต่อไปแล้ว แต่แทนที่ เขาแต่งกายอย่างเป็นทางการมาก

ขอทานชราบอกพระราชาว่า เขาเพียงแกล้งทำเป็นขอทานชราในตอนนั้นเท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้ทำเรื่องต่าง ๆ ให้สำเร็จได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่ใช่ขอทานจริง ๆ

ตามปกติแล้วพระราชาจึงตื่นเต้นดีใจมากเมื่อเขาได้ยินแบบนี้ และเขาก็มอบการปฏิบัติที่ดีที่สุด และหรูหรามากที่สุดให้แก่เขา

จากนั้นพระราชาก็ถามเขาว่า เขาควรจะจัดการกับซากศพของมังกรอย่างไร

ขอทานชราเสนอว่าซากศพของมังกรควรถูกเผาทันที โดยไม่ชักช้าใด ๆ ต่อไป

ภาพจิตรกรรมฝาผนังระบุว่าขอทานชรามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม เขารักษาผู้คนที่ติดโรคระบาดในขณะนั้น และเขายังรักษาเจ้าชายคนหนึ่งที่ติดเชื้อเพราะโรคระบาดอีกด้วย

แต่เขายังเอ่ยถึงเงื่อนไขหนึ่งเช่นกัน

เขาต้องการจะไปชมดูภายในพระราชวังใต้ดิน

ไม่เพียงแต่เท่านั้น แต่เขายังต้องการจะเข้าไปดูในพระราชวังใต้ดินด้วยตัวเขาเองอีกด้วย เขาต้องการให้ช่างฝีมือและคนงานทั้งหมดที่รับผิดชอบในการแกะสลักภาพจิตรกรรมฝาผนัง ในขณะนั้นอยู่ห่าง ๆ ออกไป

พระราชารู้สึกดีใจเหลือล้น และเขาก็ตกลงกับคำขอเหล่านี้

ขอทานชราอยู่ในพระราชวังใต้ดินเป็นเวลานานกว่าสิบวันได้ เขายังนำกระเป๋าใบหนึ่งติดตัวไปอีกด้วยซ้ำเมื่อเขาเข้าไปด้านใน

หลังจากนั้น ผู้คนทั่วประเทศก็คุกเข่าและกราบไหว้เขาอีกครั้งในขณะที่พวกเขาต้อนรับเขากลับมา โดยหวังว่าเขาจะอยู่ต่อ

แต่กระนั้นขอทานชราก็ปฏิเสธคำขอของพวกเขาอีกครั้ง

ภาพจิตรกรรมฝาผนังบรรยายว่าเมื่อถึงเวลากลางคืน ขอทานชรายืนอยู่บนกำแพงขณะที่เขาเผชิญหน้ากับทุกคนในเมืองที่กำลังโค้งคำนับตรงหน้าเขา ครั้งนี้ขอทานชราชี้ไปที่ดวงจันทร์ที่เพิ่งเผยให้เห็น

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองไปที่ดวงจันทร์ และเมื่อพวกเขาตอบสนองในท้ายที่สุด ขอทานชราก็หายตัวไปแล้ว

ในขณะนั้น เพื่อเป็นอนุสรณ์ถึงเขา ผู้คนจึงได้จัดตั้งวัดขึ้นมาเพื่อสักการะและยกย่องเขา

“ทหารสวรรค์ที่ตกลงมาจากฟ้า ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ขอทานชราที่แปลกและน่าลึกลับ มังกร และยังมีเรือรบบนท้องฟ้านั่นเช่นกัน!” เจอรัลด์พึมพำ

ยิ่งเจอรัลด์ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมจากภาพจิตรกรรมฝาผนังมากขึ้นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่าเขาไม่สามารถเข้าใจมันได้มากขึ้นเท่านั้น

“จริงสิ นายมาที่นี่เมื่อไหร่กัน? ฉันเชื่อว่านายไม่ได้ตัวใหญ่ขนาดนี้เมื่อนายมาที่นี่ครั้งแรก ใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม

อนาคอนด้าส่งเสียงฟ่อ ก่อนที่มันจะพ่นน้ำลายไปยังหนึ่งในภาพจิตรกรรมฝาผนัง

มันเป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังของเหตุการณ์ตอนที่ขอทานชราเข้ามาในพระราชวังใต้ดินพร้อมกับกระเป๋าในมือของเขา

เจอรัลด์ตกตะลึงไปชั่วขณะ ขณะที่เขาคิดกับตัวเอง

ในเวลานี้ เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เจอรัลด์จ้องไปที่อนาคอนด้าก่อนจะพูดขึ้น “นายหมายถึงว่าขอทานชราพานายเข้ามาในพระราชวังใต้ดินในกระเป๋าใบนั้นในตอนนั้นใช่ไหม?!”

เจอรัลด์รู้สึกราวกับว่าเขากำลังหายใจเร็วและแรงขึ้น

อนาคอนด้าพยักหน้า

โอ้มายก๊อด!

เจอรัลด์อยู่ในอาการตกใจสุดขีดและไม่เชื่อ

“นายมีชีวิตอยู่มาเป็นเวลานานถึงหลายหมื่นปีแล้วงั้นเหรอ?!”