มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1146

เจอรัลด์ขมวดคิ้ว ขณะที่เขาเดินเข้ามาหาท่านชาย ที่ตอนนี้กำลังแขนขาสั่นอย่างแรง

“...นายไม่มีลูกเล่นอะไรจะโชว์แล้วเหรอ?” เจอรัลด์ถาม

“ด ได้โปรด ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ…ฉันคือท่านชาย และกลุ่มพ่อมดศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ข้างฉัน…” ท่านชายตอบ ในขณะที่กำลังพยายามจะคลานถอยหลัง แขนและขาที่ดูอ่อนแรงจากความกลัว ทำให้เขาดูน่าสมเพชไม่น้อย

“...นายมีแค่นี้จริง ๆ เหรอ?” เจอรัลด์พูดด้วยความรู้สึกมึนงง แต่เขาก็อดขำไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

และแน่นอน เจอรัลด์กำลังหัวเราะกับตัวเอง เพราะเขาหลงเชื่อคำพูดที่ยั่วยุของท่านชาย เขายอมรับเลยว่า ก่อนหน้านั้น เขาคิดว่าท่านชายผู้นี้จะเป็นคนที่ลึกลับ และมีพลังอำนาจจริง ๆ แล้วเหตุใดท่านชายถึงเป็นคนที่ประมาทเช่นนี้?

กลับกลายเป็นว่า ท่านชายผู้นี้ เป็นนักรบที่บังเอิญมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงเท่านั้น!

“นายรู้ไหม ฉันได้ยินเรื่องของนายมาเยอะเลยนะ ท่านชาย…ดูเหมือนว่า นายจะทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้มากมาย ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมา…” เจอรัลด์พูด ขณะที่จ้องมองท่านชายตาเขม็ง

กิริยาโต้ตอบของเจอรัลด์ ส่งผลให้ท่านถอยครูดไปข้างหลัง โดยคิดว่าเจอรัลด์กำลังจะจู่โจมเขาอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็ไม่เห็นการจู่โจมใด ๆ จากเจอรัลด์อีก ตรงกันข้าม เจอรัลด์กลับเอื้อมมือออกมาเพื่อที่จะฉุดร่างของเขาให้ยืนขึ้น!

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เจอรัลด์คว้าเสื้อคลุมสีดำของเขาได้ เขาก็เห็นว่า ท่านชายไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว!

“...โอ้? วิชาหายตัว? ชักจะน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ!” เจอรัลด์บ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับยิ้มบาง ๆ

ใบหูที่ขยับไปมาของเขา ช่วยส่งสัญญาณบอกว่า ตอนนี้ท่านชายกำลังหนีไปอยู่ที่ไหน เมื่อรู้ตำแหน่งที่แน่ชัดของเขาแล้ว เจอรัลด์ก็เริ่มต้นการไล่ล่าทันที

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง เจอรัลด์ก็พบว่า ตัวเองกำลังวิ่งอยู่ใจกลางป่าทึบแห่งหนึ่ง ในขณะที่เขายังคงตามล่าท่านชาย

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจอรัลด์ก็หลับตาลงสักพัก จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีแสงสีเขียวปรากฏขึ้นที่ม่านตาของเขา

เมื่อสอดส่ายสายตาไปบริเวณรอบ ๆ เขาก็สังเกตเห็นถังขนาดเล็ก ที่เอาไว้ใช้รดน้ำเมล็ดพืชที่เพาะปลูก วางอยู่ข้าง ๆ ต้นไม้ต้นหนึ่ง

เขายิ้มออกมา จากนั้นก็เดินตรงไปที่ถังใบนั้น เขาเตะฝาถังออก และก้มลงไปมองว่ามีอะไรอยู่ในนั้นหรือไม่ ในขณะที่มีน้ำเต็มอยู่ถัง แต่น้ำกลับกระเพื่อมได้อย่างแปลกประหลาด

“...แองเจลิก้าเหรอ?” เจอรัลด์ถามด้วยความแปลกใจ

เป็นจริงดังคำพูดที่ท่านชายพูดไว้ก่อนหน้านี้ เขาสองคนมีอายุไล่เรี่ยกัน ตามจริงแล้ว คนคนหนึ่งจะต้องใช้เวลาเป็นทศวรรษ เพื่อที่จะฝึกฝนทั้งสองวิชานี้ให้สำเร็จได้ หลายคนอาจจะต้องใช้เวลาชั่วชีวิตเพื่อที่จะฝึกทั้งสองวิชานี้ให้เก่งขึ้น และอาจจะไม่เก่งเท่าท่านชายด้วยซ้ำไป

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกแปลกใจที่ได้รู้ว่า ข้างนอกนั่น ยังมีคนที่เก่งกาจกว่าอาจารย์ของเขา ฟินน์เลย์อยู่อีก คนที่สามารถทำให้คนคนหนึ่งสำเร็จวิชาได้โดยใช้ระยะเวลาสั้น ๆ ในการฝึกฝนเท่านั้น

“ช ใช่!”

“หลังจากที่ฝึกวิชาให้นายสำเร็จแล้ว แองเจลิก้ายังเป็นคนบอกให้นายทำเรื่องชั่วช้าพวกนั้นด้วยหรือเปล่า? เรื่องชั่วร้าย เช่น การข่มขืนและการปล้นน่ะ? นายรู้ไหมว่า ถ้าฉันไม่ได้เดินทางมาที่เกาะมอนท์ฮอล์ม ป่านนี้เพื่อนของฉันก็คงจะโดนนายปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว!” เจอรัลด์ข่มขู่ด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ท่านชายก็รู้ในทันทีว่า หากเขาไม่ได้ใช้สองวิชานั้นช่วยในการหลบหนี ป่านนี้เขาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

“...ฉ ฉันรู้ ว่าฉันได้ทำเรื่องชั่วร้ายมากมายเอาไว้ตลอดระยะเวลาสองสามปีที่ผ่านมา…แต่ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำอย่างนั้นเลย…! ฉ ฉันแค่เกลียดผู้หญิง! ผู้หญิงทุกคน ไม่มีข้อยกเว้น!” ท่านชายประกาศออกมา ขณะที่เขายังนอนอยู่บนพื้น มือของเขากำหญ้าบนพื้นดินเอาไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว