มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1155

ถึงแม้ทางเข้าที่รูปร่างเหมือนน้ำเต้าจะค่อนข้างแคบ แต่เจอรัลด์ก็สามารถว่ายน้ำผ่านเข้าไปได้ไม่ยาก สองคนนั้นก็ว่ายน้ำตามเขาไปติด ๆ เช่นกัน

หลังจากที่ว่ายน้ำเข้าไปได้สักพัก พวกเขาก็ไปถึงบริเวณที่มีลักษณะแปลกประหลาด และไม่นานนัก พวกเขาก็ว่ายมาถึงทางเข้าถ้ำอีกที่หนึ่ง แต่มีบางสิ่งที่แตกต่างจากทางเข้าที่แรกอย่างเห็นได้ชัด

มีเกสรของดอกเด้ด แอนนี่ส์ ลอยอยู่ตรงปากถ้าเต็มไปหมด

“เอามือปิดจมูกไว้แล้วตั้งสติให้ดี!” เจอรัลด์สั่ง ในขณะที่กำลังมองหน้าปัดของเครื่องจับสัญญาณที่เขานำติดตัวมาด้วย ไม่มีสัญญาณของหญิงชราให้เห็นบนนั้น แต่ตำแหน่งสุดท้ายที่เห็นเธอ ก็คือจุดที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ แสดงว่าเธอต้องเข้าไปด้านในถ้าแล้วอย่างแน่นอน!

เธอช่างเจ้าเล่ห์นัก…หากเจอรัลด์ไม่ระวังตัว เขาคงจะติดกับดักของเธอเป็นแน่!

ในตอนนั้น ยูเมะและเชสเตอร์เริ่มรู้สึกผิดปกติ เจอรัลด์คาดว่า มันคงเป็นเพราะปริมาณที่เพิ่มขึ้นของเกสรดอกไม้ตรงปากถ้ำ

ถึงแม้เขาจะรู้ถึงอันตรายของมัน และพยายามจะควบคุมตัวเอง เจอรัลด์ก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่อาจต้านทานผลข้างเคียงของพิษเด้ด แอนนี่ส์ ที่มีต่อจิตของเขาได้เลย

หญิงชราคนนั้น คงจะมีแผนร้ายบางอย่างเป็นแน่

และไม่นาน ยูเมะและเชสเตอร์ก็หมดสติอีกครั้ง ในขณะที่เจอรัลด์กำลังพยายามต้านผลกระทบทางจิตที่เกิดขึ้นกับเขา

แต่ในที่สุด เจอรัลด์ก็ไม่สามารถต้านทานมันไหวอีกต่อไป ขณะที่ภาพบรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขากำลังเลือนลางลง เจอรัลด์ก็เห็นใบหน้าที่ดูแปลกประหลาดและอัปลักษณ์ปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่เขาจะหมดสติ

หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็ฟื้นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ว่า เวลาได้ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว

ในขณะที่เขาพยายามรวบรวมพละกำลัง เขาก็คิดได้ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รับ จากการทำร้ายทางจิตในครั้งนี้ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขาได้รับความทรงจำเกี่ยวกับเทพเจ้าองค์นั้น หรือตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้! ความจริงแล้ว มันเจ็บปวดกว่าเหตุการณ์ทั้งสองครั้งนั้นเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเขาหันไปมองด้านข้าง เขาก็เห็นเชสเตอร์ที่ใบหน้าซีดเซียวยังคงนอนไม่ได้สติอยู่

แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือ เขาหายูเมะไม่เจอ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?

การหายตัวไปของยูเมะ ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจและเป็นกังวล แต่ถึงกระนั้น เขาก็ตัดสินใจแบกร่างของเชสเตอร์ขึ้นบ่าของเขา และเดินตามหายูเมะไปรอบ ๆ บริเวณ

“ใช้วิชาหักกระดูก!” เจอรัลด์ตะโกน ในขณะที่พื้นที่ภายในถ้ำเริ่มแคบลงเรื่อย ๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งเชสเตอร์และเจอรัลด์ก็พยายามใช้ทักษะวิชาที่พวกเขามี เพื่อปรับร่างกายให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่

สภาพของบริเวณถ้ำที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ มีขนาดเล็กเท่าร่างของเด็กทารกเท่านั้น และมันยังคงเล็กลงไปเรื่อย ๆ อย่างต่อเนื่อง เจอรัลด์รู้ดีว่า หากพวกเขาไม่ได้ใช้วิชาหักกระดูก พวกเขาก็คงจะตายเพราะร่างกายถูกบีบจนแหลกไม่เหลือชิ้นดี

ในที่สุด ร่างของพวกเขาก็ลอยหลุดออกไปอีกฟากของถ้ำ!

สิ่งแรกที่เจอรัลด์สังเกตเห็นคือ บริเวณที่พวกเขากำลังยืนอยู่ในตอนนี้ เป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่ไม่มีน้ำทะเลเลยแม้แต่นิดเดียว มันเป็นพื้นที่ที่แห้งสนิท

จากนั้นเขาก็หันไปเห็นว่า เชสเตอร์กำลังได้รับบาดเจ็บหนักมาก เจอรัลด์จึงรีบเข้าไปช่วยพยุงร่างของเขา

“ผ ผมขอโทษที่ทำตัวไร้ประโยชน์ครับ!”